Week 2. 28 maart – 3 april

Week 2

Donderdag 28 maart
Baxter Springs – Chandler

Oklahoma Bijnaam: “Sooner State”.
*Motto: “Labor Omnia vincit” (werk overwint alles).
*Hoofdstad: Oklahoma City
*Hoogste punt: Black Mesa, 4,975 ft. (1.516 m)
*28e meest bevolkte staat in Amerika.
*19e grootste staat in de VS
*Toegegeven als de 46e staat van de Unie op 16 november 1907.
*Route 66-lengte in Oklahoma is 376 mijl (605 km). 3e langste na NM en AZ.

We waren de enige die gebruik hebben gemaakt van de camping in Baxter, heerlijk stil en goed geslapen
Het is 9.10hr als we daar weg rijden, Route 66 is door Kansas maar 13 mijl lang zodoende rijden we na een paar minuten al in Oklahoma.
Onze eerste stop is in Commerce even daarvoor had ik vanuit de camper een silo gefotografeerd dat bleek dus een point of interest te zijn.
In het plaatsje zelf stoppen we bij de tegenhanger van Dairy Queen, de Dairy King.
Dit voormalig tankstation in neonachtige, poppenhuisstijl is nu een Dairy King, die hamburgers verkoopt, soft ice en is de enige echte die Route 66-vormige koekjes verkoopt aan de Mother Road of de world.|
Er tegenover ligt het Allen’s Conoco Fillin Station, werd in 1929 of 1930 gebouwd door FD Mitchell als een plaats voor reizigers om langs de pas geplaveide Route 66 te stoppen.
Terwijl het Conoco-brandstofgas de eerste jaren werd verkocht, werd het in 1938 een Phillips 66 Tankstation.
Het gerucht gaat dat Bonnie en Clyde hier misschien zijn gestopt voor brandstof
Het station is ook wel bekend als het “Hole in the Wall Conoco Station”, het was al vele jaren gesloten maar werd gekocht, opgeknapt en heropend als een klein cadeau- en souvenirwinkel.
Er wordt geen brandstof verkocht, het is nu een favoriete plek voor een foto.
In Miami wordt de voorraad weer aangevuld, alleen de aardbeien hebben we laten staan waar we vorige week $1.72 betaalden voor een doos, was het hier $ 4.60, we hebben nog en hopen dat het de volgende keer goedkoper is.
We maken wat foto’s van de murals die we tegen komen en van The Gateway Sign, alleen is het wel vanaf de verkeerde kant.
Hier rijden we veel op de highway en moeten dan gewoon met de stroom mee, er wordt dan toch wel het een en ander gemist omdat het tempo hoog ligt.
Ook missen we attracties en raken soms de weg kwijt, doordat het allemaal belabberd aangegeven staat.
De wind is ook weer flink toegenomen en vergt weer enige stuurmanskunst en spierballen.
In Afton stoppen we bij het Afton Station Packard Museum, alles is nog gesloten het is dus alleen wat foto’s maken.
Het Eagle D-X-station is in 1933 geopend en heeft in de loop van de jaren verschillende merken brandstof onder verschillende eigenaars verkocht.
Het was het eerste pompstation op Route 66 die 24-uur open was.
Aften was een welvarende stad tot de Interstate 44 werd aangelegd, toen raakte de stad in verval, veel motels en cafés sloten voorgoed hun deuren.
Op het terrein staat ook een een oude U-Haul truck waarop een mural geschilderd is.

We zien bij Vinita de Abandoned Bridge wel liggen, maar er is geen mogelijkheid om er te komen.
De Pryor Creek Bridge ligt bij Chelsea en gaat zoals de naam al zegt over de Pryor Creek, de brug werd gebouwd in 1926 tot 1932 moest daar al het Route 66 verkeer overheen, hierna werd er een by-pass gelegd en ging daar het verkeer overheen.
De Pryor Creek Bridge is het enige overgebleven en onveranderde exemplaar van het aangepaste Pratt Through Truss Design in de staat Oklahoma.
In de stad zelf is er een tunnel onderdoor de weg waarop een muur allemaal murals geschilderd zijn de andere muur mag men zelf iets zetten, een mooie oplossing om de murals vrij van graffiti te houden.
Voor Ed Galloway’s Totem Pole Park moeten we een kleine 5 mijl van de route af.
Het totempaalpark is gemaakt door Ed Galloway tussen 1937 en 1961, het bevat de originele, zeer versierde creaties van Galloway, alle kunstvoorwerpen zijn gemaakt van steen of beton, versterkt met stalen bewapening en hout.
Over het algemeen afbeeldingen van vogels en Native Americans, gerangschikt in de vier windrichtingen.
We rijden door naar Catoosa voor de Bleu Whale, Hugh Davis bouwde de Blue Whale in de vroege jaren 1970 als een verjaardagsgeschenk voor zijn vrouw Zelta, die walvisfiguurtjes verzamelde.
De Blue Whale en zijn vijver werden een favoriet zwemplaats voor zowel de lokale bevolking als reizigers langs Route 66.
Oorspronkelijk werd de vijver rond de enorme Blue Whale gevoed door een bron en alleen bedoeld voor gezinsgebruik.
Toen echter veel plaatselijke bewoners ook naar de zwemplaats kwamen, bracht Davis tonnen zand, bouwde picknicktafels, huurde lifequard in en opende het voor het publiek.
In 1988 waren de Davises niet in staat om de attractie te blijven beheren, dus sloten ze het voor het publiek.
Davis overleed in januari 1990, gevolgd door zijn vrouw Zelta in 2001.
Het park raakte al snel in verval, afbrokkelend door verwaarlozing en weersinvloeden.
Inwoners van Catoosa en medewerkers van de Hapton Inn hielden een inzamelingsactie om met vrijwilligers om het oriëntatiepunt op Route 66 te herstellen.
De Blue Whale is gerestaureerd en opnieuw geverfd tot het originele schitterende blauw.
Het aangrenzende picknickterrein is ook gerestaureerd.
In de vijver waar niet meer in gezwommen mag worden zwemmen schildpadden, waarvan er een heel stel lag te zonnen op de verrotte steiger.
In Tulsa is het moeilijk stoppen en proberen we al rijdend wat foto’s te maken van oude neon sign’s, we kunnen stoppen bij de Meadow Gols Sign en later bij de Floting Hanger Scupture.
Onze volgende stop is de Heart of Route 66 Auto Museum, daar staat de werelds grootste benzine pomp, voor het automuseum hadden we geen tijd als we een beetje op een redelijke tijd bij de camping aan wilden komen.
De Ozark Trail ( de verloren Route 66) kunnen we niet rijden om dat er een tunnel onderdoor het spoor gaat die voor een camper te laag is.
Het is nog een heel eindje naar de camping en we besluiten ook om in een stuk daarheen te rijden.
Het loopt tegen 18.00hr als we daar aankomen, meteen alles aan en ik begin met koken.
Na de koffie maken we de verslagen en ik ruzie met het chromebook, het een en ander gaat op een heel andere manier dan een laptop, maar al doende leert men.

Vrijdag  29 maart
Chandler  – Clinton

Vanmorgen werd ik niet gewekt door de wekker maar door het onweer, het regende nog niet, maar toch snel de dakramen dicht gedaan en weer terug in bed voor een klein uurtje.
Het was een echt thunderstorm veel licht flitsen, harde klappen en keiharde regen.
Het is 9.30hr als we van de camping weg rijden en het regent nog steeds, wel wat minder en in de verte lijkt het lichter te worden.
De Ozark trail gaan we niet rijden,dit is hoofdzakelijk een dirt road en het is niet verstandig die het nat weer te rijden, we nemen netjes de geplaveide wegen.
Onze eerste stop is nog in Chandler bij het Chandler Philips 66 Station, dit is gebouwd in de jaren’30 in cottage-style, het is pas helemaal gerestaureerd.
Rob gaat een foto maken in de regen op het moment dat ik uit wil stappen houd het op met zachtjes regenen, ik neem een foto vanuit de camper.
Even verderop staat Douglas grocery met een Sinclair pomp.
In het stadje staat ook het McJerry’s Route 66 Gallery, Jerry McClanahan is de schrijver van het boek EZ66 Guide, zo’n beetje te bijbel voor mensen die Route 66 rijden, wij gebruiken hem ook.
De Gallery zelf was nog gesloten.
Onze volgende stop is dan het Seaba Filling Station & Motorcycle Museum.
Het Seaba Filling station werd 5 jaar voor het ontstaan van Route 66 in 1931 gebouwd.

Het begon als een DX Station met Nevrnox benzine, er werd een werkplaats bij gebouwd en er werd begonnen met het herbouwen van motoren, veelal voor de overheid.
Later werd het een Antiek en cadeauwinkel en weer daarna een motormuseum met uit alle jaren motoren, ook staat de motor die in Captain America is gebruikt er tentoongesteld.
Als we door Wellstone rijden zien we een oud benzinestation en murals, het is droog en we doen een kleine wandeling.
We rijden verder en komen in Arcadia, we zien de ruïne van het Early Filling Station, we stoppen daar niet voor, was ook niet echt mogelijk.
Dan komen we bij de Round Barn uit 1898 het is een van Amerika’s unieke en ongewone bezienswaardig heden.
In 1988 stortte een deel van het dak in, vrijwilligers hebben het gerestaureerd en dit was klaar in 1992.
Nog een ongewone bezienswaardigheid is Pops, ook wel soda ranch en diner genoemd.
Er zijn hier 700 verschillende types van limonade te koop, buitenstaat een grote soda fles met een rietje, die overdag niet goed tot zijn recht komt, hij is s’avonds verlicht.
We rijden door Edmond een voorstad van Oklahoma City, veel verkeer en stoplichten.
Dan wordt het spoorzoeken in Oklahoma City even met de ogen knipperen en er wordt een afslag of weg gemist.
We vinden het State Capitool waar van de bouw in 1914 begon en eindigde in 1917.
Het gebouw staat op de Oklahoma city oil field en heeft dan ook verschillende oliedrums op het terrein.
We rijden langs The Gold Dome, dit is in 1958 gebouwd door de Citizen State Bank
Als we voor een stoplicht staan te wachten vang ik net nog een glimp op van de Milk Bottle Grocery.
De Fles is gemaakt uit plaatstaal zo rond 1948 en was reclame voor de zuivelindustrie, door de beperking van het driehoekige gebouw ingesloten door straten werd er voor gekozen om de fles op het dak te zetten, hij steekt zelfs nog een beetje over de dakrand heen.
Blij dat we de stad uit zijn rijden we naar Bethany Overholser Historic Bridge, de Lake Overholser-brug in Oklahoma City is een trotse herinnering aan Route 66.
Alle bruggen in het Oklahoma City gebied werden tijdens de overstromingen van 1923 weggespoeld.
Twee jaar lang moest het verkeer op de Postal Road een veerboot gebruiken om de Canadian river over te steken naar Oklahoma’s waterreservoir, het meer van Overholser.
De bouw van de Overholser-brug begon in 1924 en de brug werd geopend voor verkeer in augustus 1925.
Toen Route 66 Oklahoma City verliet, werd de Overholser-brug een onderdeel van Route 66.
Wij zijn niet over de brug gereden bang dat de airco er in zou blijven hangen, hij was ietsjes te laag.
Op de recreatiearea hebben we de lunch gebruikt.
Even dacht ik dat we een vlucht genomen hadden in de tijd we reden naar Yukon, deze ligt in Oklahoma en niet in Canada.
Hier staat Yukon’s best Flour Neon Sign op het dak van de meelmolen,deze sign wordt verlicht door middel van Led lampen, deze gaan langer mee en gebruiken minder stroom.
In El Reno doen we een wandeling door het plaatsje voor wat murals en een oud treinstel.
Waar we parkeerden was iemand bezig een mural te maken gewoon zo van een foto.
In Geary ligt de Pony Truss Bridge een 38 span Camelback Bridge, 38 bogen dus en ligt over de Canadian river, de brug is voltooid in 1933.
Als een van de laatste point of interest is Lucille’s Historic Highway, dit is het oorspronkelijke gebouw uit 1927 werd gerund door Lucille en Carl Hamons, tot aan Lucille’s overlijden in 2000.
Nu is het eigendom van een fan en heeft opgeknapt en vervolgens “Lucille’s Roadhouse” een paar mijl verderop in Wheaterford geopend.
We maken nog een korte stop bij het Air en Space Museum voor een foto van het vliegtuig voor het museum hebben we niet echt belangstelling en vinden het zachtjes aan genoeg voor vandaag,we maken niet veel mijlen maar het uitkijken naar attracties is best vermoeiend.
We geven garmin de camping in en rijden er via de interstate heen, het loopt tegen 17.30hr als we daar arriveren, de office is gesloten en we moeten bellen, via de telefoon wordt alles afgehandeld.
Jammer dat we nu geen code hebben voor de dames douches en dat er ook geen wifi wachtwoord is.

zaterdag 30 maart
Clinton – Lake McClellan

Het werd in de loop van de avond wel koud en we konden de kachel niet aan doen,omdat we te weinig gas hadden, als we rijden werkt de koelkast op gas.
We lagen nog maar net op bed toen het begon te regenen, gauw er uit om de dakraampjes dicht te doen.
Het begint harder te waaien en we horen regelmatig een klap onweer, het onweer drijft over de blijft en het gaat steeds harder waaien.
Bij het opstaan is het net 7°C in de camper, brrr en we kunnen niet stoken, toch doen we heel even de kachel aan dat voelt toch wat aangenamer.
Alles gaat in sneltreinvaart het is dan ook nog maar 8.45hr als we de camping verlaten.
Onderweg was er een KOA camping en we weten dat die gas verkopen, klopte ook alleen degene die geautoriseerd is om de tank te mogen vullen was er niet en dat kon wel 1½ uur duren voor die aanwezig zou zijn.
Gelukkig zijn ze hier altijd heel behulpzaam en er werd dan ook verteld dat er bij de Flying J ook gas verkocht werd.
Er moest ook nodig benzine getankt worden en dat doen we in Elk City, helaas geen Murphy’s hier, dan doen we de boodschappen bij de Walmart. Ook hier zijn de aardbeien niet te betalen,dan morgen geen aardbeien bij het ontbijt of we moeten in Texas kijken als we een Walmart tegen komen.
Op het zelfde terrein als de Walmart zit een HobbyLobby deze hebben we nog niet bezocht en dat doen we dus vandaag, we lopen er een rondje en het enige wat we kopen is een Cactus met solar verlichting.
Als dit gedaan is rijden we naar de National Route 66 Museum, we betalen $4 per persoon intree, senior korting telde hier vanaf 60 jaar,had ook met de ANWB pas gekund dan was het ook $4,normale prijs is $5.
Eigenlijk zijn het 4 museums op een terrein
National Route 66 Museum, Transportation Museum, Old Town Museum en Farm & Ranch Museum Black Smith.
Als je de folder met sticker laat zien, die je bijbetaling hebt gekregen dan, dan weten ze dat er betaald is het maakt dus niet uit waar je begint.
Wij begonnen bij het Transport Museum, zoals de naam al zegt auto’s en motoren en een mooie brandweer auto uit 1917 en Cadillac uit 1959.
Het Old Town Museum gaat over het pioniersleven, miss America 1981 en heeft een Stars en Stripesroom met verschillende uniformen van onder andere de Army, Navy, Airforce en verpleegsters.
De hele bovenverdieping is gewijd aan de Rodeo, daar hebben we helemaal niks mee.
De Farm en Ranch Museum gaat over hoe kant het ook het boeren leven, met allerlei tractoren en werktuigen er staan ook nog wat oude vrachtauto’s.
Dan is er nog het Blacksmith Museum, waar vandaag de smid aanwezig was, hij had het vuur al warm gestookt, het was er dan ook heerlijk warm, dit was wel in een redelijk moderne vuurkorf,ik kan me nog goed herinneren hoe het er vroeger uitzag in een smederij, misschien dat het hier anders ging dan bij ons op het dorp.
Het vuur brandde daar in een grote stenenring. Buiten was er nog een Opera House, de Rock Bluff School, Watering Hole, Memorial Chapel, Railroad Depot, Docter Office en een Drugstore,deze waren allemaal niet open.
We rijden weer via de oude route die grotendeels parallel loopt met de highway na Elk City rijden we naar Sayre over de Timber Creek Bridge een brug uit 1926 over de Timber Creek, in de hoogtij dagen van The Motherroad ging er heel wat meer verkeer over deze brug dan nu, toen de I-40 werd gelegd was was dit de ondergang van Route 66 en van veel bedrijven en steden langs Route 66.
Bij de Flying J tanken we dan eindelijk gas zodat we vanavond ook de kachel weer aan kunnen doen als dat nodig mocht zijn, ik mag tijdens het vullen niet in de camper blijven zitten, mag er wel naast staan, als de boel ontploft ben ik ook daar in stukjes, snap de logica niet erg.
Texola is de laatste plaats waar we langs komen in Oklahoma, het One Cell Jailhouse zie ik in de verte wel liggen, later realiseerde ik me pas wat het was daar midden in het veld.
We stoppen wel bij de Tumbleweed Grill, het gebouw staat oorspronkelijk bekend als de Water Hole # 2 en is een voormalig jaren 1930 biertent.
Het restaurant ligt aan de grens tussen Texas en Oklahoma, het stadje Texola ontstaan in het begin van de 20ste eeuw is bijna een spookstadje geworden.
Wij werden er enthousiast begroet door de twee honden die daar wonen en blijkbaar geen vlieg kwaad doen en alleen maar aandacht willen.
En dan rijden we de 6de staat in van deze reis, Texas, het plaatsje Shamrock we vinden hier veel murals en stoppen dan ook regelmatig voor een foto, het stadje lijkt uitgestorven bijna alle zaken aan Mainstreet zijn gesloten en vervallen, bij de kerk zien we een groot aantal auto’s staan er dus dus nog activiteit, zullen waarschijnlijk boeren uit de omgeving zijn, wat boerenbedrijven zagen we genoeg onderweg, veel veeteelt en dan vooral Black Angussen in de wei.
In Shamrock staat ook het Conoco Tower Station en U-Drop Inn Café wat tevens visitorcenter is.
Het Tower Station en U-Drop Inn Café liggen aan de historische Route 66 in Shamrock.
Het is in 1936 door JM Tindall en RC Lewis voor $ 23.000 gebouwd, John Nunn tekende het idee met een oude spijker in het stof. Joseph Berry was de architect die het gebouw in Art-Decostyl met twee torens ontwierp, eigenlijk waren het drie gebouwen,het Tower Conoco Station, het U-Drop Inn Café het derde ontwerp moest een winkel worden, maar werd als diner gebruikt voor het café als het heel erg druk was.
In McLean Staat het Devil’s Rope Museum een museum over prikkeldraad, wij hebben het niet bezocht. We stoppen wel een aantal keer voor een paar mooie murals en voor het Phillips 66 Station, dit is een klein pompstation uit 1927 het was ook de 1ste Phillips 66 in Texas.
De hele boel is in 1992 gerestaureerd.
Even verder op zien we het Cactus Inn Motel, niet echt een Route 66 attractie maar met een cactofiel als husband moest daar even gestopt worden.
Dat we vandaag Amarillo niet gaan halen zit er dik in of we moeten wel heel lang door rijden, als we een stop maken in Alanreed en daar een camping zien liggen overleggen we of we daar zullen gaan staan, het was kort aan de weg en op een heuvel en met die wind besloten we om dit toch niet te doen en wel zouden zien of we onderweg iets tegen kwamen.
We rijden een stukje door naar Alanreed Abandodend Gas Station voor een paar foto’s.
We moeten de interstate op, omdat Route 66 daar onderbroken is en dan zien we een bord Lake McClellan Recreation Area met camp mogelijkheid, we volgen de borden en komen uit op een klein park waar ook sites met elektra aanwezig zijn voor $15 kunnen we hier overnachten, later blijkt dat er ook douches zijn.
De camper wordt op plek 17 gezet en het elektra wordt aangesloten, hier kunnen we het wel vol houden tot morgen ochtend.
We hadden geen telefoon bereik maar wel internet met de Keepgo hotspot, later op de avond hadden we ook ineens weer telefoon bereik.

 

Zondag 31 maart
McClellen – Tucumcari

Gisteravond hoorden we een uil roepen, nog gekeken maar konden hem niet vinden, wij zullen door hem wel gezien zijn.
Heerlijk geslapen ondanks dat het vroor, de kachel bleef binnen bij staan op een graad of 10, heb hem wel verschillende keren aan horen slaan.
Als Rob vanmorgen buiten komt ziet hij dieren tracks staan van een katachtig dier, zouden we bezoek gehad hebben van een Cougar.
Voor we weg rijden bel ik nog even met mijn ouders, zijn zij ook weer gerust, het was nog voor 9.00hr als we van de camping weg rijden, we zouden aan een meer moeten staan maar al wat we zagen was geen meer, wel ergens in de verte een modderpoeltje.
Als ik google zou er een groot meer moeten liggen,misschien op een andere plaats.
We gaan weer zoveel mogelijk over de parallel wegen, soms kunnen we niet anders dan dat we een stuk Interstate moeten rijden of er is een dirt road of er is helemaal geen weg.
Onderweg zien we een graan silo in verval, over een paar jaar is er niks meer van over dan een hoop oud ijzer, deze silo’s zijn nog een overblijfsel van het stadje Boydston.
We zien de scheve watertoren van Groom al van een eind staan, deze toren staat scheef in het begin en midden van de 20e eeuw waren vroegere reizigers van Route 66 zich af wat de toren scheef heeft doen staan, was het een neerstortend vliegtuig, een aardbeving of een gigantische tornado?
In werkelijkheid was het het werk van een zwaar voertuig en een bulldozer. Ralph Britten, een man die een vrachtwagenstopplaats en restaurant wilde starten langs Route 66 in Groom, kocht de watertoren van de stad Lefors als een ingenieuze marketingtruc om nieuwe bezoekers te trekken.

Hij sleept het enorme ding 34 mijl naar Groom, schreef daar “Britten USA” bovenop, verhoogde twee van zijn benen van de grond, bungelend in de lucht zonder ondersteuning, zodat de watertoren een 80 graden maakte hoek met de grond.
Britten’s manipulatie van de toren vereiste echter voldoende kennis van de natuurkunde.
Als de watertoren helemaal leeg of helemaal vol was, zou het massamiddelpunt direct in het midden van het blik staan, waardoor het kantelde als het schuin stond.
Hij kreeg met de toren veel klandizie, de mensen gingen naar de garage/restaurant en riep “pas op de toren valt om” , “Britten antwoordde dat het jarenlang zo was en vroeg hen om te gaan zitten en eten en drinken te kopen.
Even verder op staat een heel groot kruis, dit is in 1995 geplaatst, is 190 feet hoog en weegt 1250-ton.
Rond het kruis worden in bronzen beelden de Kruisgang van Jezus en het laatste Avondmaal uitgebeeld wordt, een grot met een Engel er boven beeld de opstanding uit.
In Panhandle vinden we de VW Slug Bug Ranch, daar zijn vijf VW kevers met de neus naar beneden begraven en vol gespoten met spraypaint, onder tussen heeft alles daar wel een andere kleur gekregen, vervallen gebouwen autobanden niks is daar te gek, iedereen mag jou werk ook weer overspuiten.
Wel is het er een enorme bende van lege spuitbussen, glas, oude meubels en veel autobanden die daar gedumpt worden.
Ook gewoon zakken met afval worden er neer gegooid.
Dan komt eindelijk Amarillo in zicht, hier zouden we gisteren aan komen, dit hebben we door tijdsgebrek niet gehaald.
We rijden eerst naar SW 6
th Avenue, dit is een historisch oud Route66 winkel gebied, er staan verschillende mooie en oude gebouwen.
Op naar de 2
nd Amendment Cowboy, deze staat bij een RV camping samen met drie Cadillacs met Elvis Presley, Willie Nelson and John Wayne’s als poppen er in.
Hier in de buurt moet ook de Cadillac Ranch zijn, even op de garmin zoeken en we hebben de goede locatie.
Cadillac Ranch is zijn publieke kunstwerken gemaakt in 1974 door een groep kunstenaars genaamd “Ant Farm”.
De Cadillac Ranch stond eerst midden in een graanveld maar is in 1997 verhuisd naar deze plek.
Ondanks dat het privé land is betreden toegestaan, er staan 10 Cadillacs omgekeerd begraven in de grond, iedereen mag er graffiti op aanbrengen, wat je vandaag maakt kan een uur later weer helemaal weg zijn.
Bij de RV camping verkopen ze spuitbussen met verf we zagen ook mensen in de afvalcontainers graven naar bussen die nog niet leeg waren.
Er is dan ook niks veilig voor de verf zelf op de aarde worden afbeeldingen en teksten gesprayd.
Hierna gaan we op zoek naar een Walmart voor de boodschappen die we gisteren niet gedaan hadden onder andere de aardbeien en vlees wat er gisteren ook niet was.
De aardbeien hadden hier een fatsoenlijkere prijs $2.50.
Het is ondertussen al weer laat en tijd voor de lunch die gebruiken we snel even op het parkeerterrein van de Walmart.
We geven garmin de opdracht om The Big Texan te zoeken, zodat we er op de snelste route naar toe kunnen rijden.
The Big Texan is een steakhouse uit 1960 en is beroemd geworden door zijn grote steaks.
Als je een steak van 72-ounce binnen een uur kunt opeten hoef je die niet te betalen.
Toen de interstate werd aangelegd kocht de eigenaar grond er naast en bouwde daar een groter steakhouse, dit werd in 1976 grotendeels door brand verwoest maar was een een mum van tijd weer herbouwd.
Tegenwoordig heeft het een giftshop, brouwerij en een motel lijkend op een stadje uit het Oude Westen.Het raakt tijd om weer door te gaan, we nemen een stuk interstate en gaan bij de Cadillac Ranch weer op de parallelweg op, daar waren we vanmorgen ongeveer geëindigd.
Bij Vega stoppen we bij het oude Magnolia gasstation uit 1920, we zien nog verschillende murals en nemen die ook meteen mee.
Dan door naar Andrian de laatste plaats in Texas en waar de afstand naar het begin en eindpunt even lang is.
We stoppen bij de The Bent Door een café wat de eigenaar weer wil openen.
Een stukje verder zien we het Midpoint café waar dan precies het middelpunt van Route 66 is, dit staat ook aangegeven op de weg door een witte streep.
We overleggen even wat we doen, rijden we door of zoeken we een camping op er moet vandaag gewassen worden daar komen we niet onderuit.
Als we New Mexico inrijden winnen we een uur dus kwa tijd zou het moeten kunnen, we kiezen ervoor om door te rijden.
We komen uit bij Glenrio vinden daar nog het een en ander aan oude meuk, bijna alles is in elkaar gestort, ook houd daar het asfalt op en komen we op een dirtroad uit, we keren dan ook om.
We zijn dan ook genoodzaakt om weer de interstate te nemen, zodra de mogelijkheid zich voor doet zoeken we de parallel weg op, deze loopt weer wel grotendeels langs de interstate.
We komen door San Jon en fotograferen nog wat oude gebouwen die nodig gerestaureerd moeten worden.


Hierna rijden we in een ruk door naar de KOA camping in Tucumcari, zodra de camper staat ga ik met de was naar de laundry verdeel de was over twee machines en een uurtje later ligt alles weer schoon in de kast.
Als avond eten houden we het makkelijk blik sperziebonen en aardpuree uit een zakje, Rob grilt de drumsticks.
Bij de koffie hebben we nog een stuk heerlijke Marinque Lemon pie.

 

Maandag 1 april
Tucumcari – Santa Rosa

En weer was het een koud een nacht, geloof niet dat het gevroren heeft het was 3 graden toen we opstonden. Ik zet de foto’s nog bij mijn verslag, dit lukte gisteren voor geen meter, vanmorgen via onze eigen hotspot ging het een stuk sneller.
Het is nog geen 9.00hr als we de camping afrijden, we zijn niet de eerste er zijn al verschillende campers weg.
Een paar minuten later zijn we in het stadje Tucumcari, hier zijn nog verschillende sign’s uit de tijd van Route 66 te zien, al zijn er heel wat gesneuveld tijdens een storm in 2007.
te zien zijn onder andere het Palomini motel, Del’s Restaurants en Gifts, Tee Pee Curios, dit was eerst een benzinepomp en nu curio shop.
De Blue Swallow Motel, bestaat sinds 1939 in 2017 is het gerestaureerd, nu is het een van de meest gefotografeerde plaats in Tucumcari.

Er zijn ook nog een flink aantal murals te bewonderen, er is regelmatig een grap in een mural verwerkt,we hebben al een modern aangekleed persoon gezien tussen allemaal native of western uitbeelding.
Nu zagen we een motorrijder die op  linker weghelft rijdend staat afgebeeld.
Als we Tucumcari uit rijden zien we het Route 66 museum, dit eerbetoon aan The Mother Road is ontworpen door Tom Coffin en geopend in 1997.
We moeten de I-40 op, op de oude Route 66 ligt een tunnel/onderdoorgang  die is erg smal en er zit ook nog een rare bocht in, bang dat we ons zelf knel rijden besluiten we dit niet te gaan proberen.
Als we de route weer kunnen oppikken en komen uit bij een dirt road, er staat nog een oud benzine station en dat is het wel, weer terug op de I-40.
We slaan af naar Cuervo dit is grotendeels een spookstadje, doormidden gekliefd door de I-40, de ene kant is vrijwel dood en aan de andere kant zijn nog wat bedrijfjes.
Dan slaan we nogmaals af naar de plaats waar vroeger de Frontierbar en gasstation stonden,nu is alles vergaan en in elkaar gestort.
Via de business loop rijden we Santa Rosa in, hier vinden we nog een paar oude sign’s.|
Midden in de woestijn ligt The Blue Hole, dit is een natuurlijke bron met helder blauw water.
Er is een constante aanvoer van water, zo’n 3.000 gallons per minuut, iedere 6 uur is het water in de bron helemaal ververst.
De temperatuur van het water is altijd 61 º F( 17 º C)
De bovenkant van de bron is 60 ft in diameter, maar de bodem is 130 ft in diameter, de diepte is 81 ft.
Er waren verschillende mensen aan het zwemmen, om door te gaan was het even koud maar daarna lekker, volgens hun.
Men mag er ook duiken, je moet dan wel een permit hebben.
Het water moet ook weer weg kunnen daar is een kanaaltje voor gegraven , hier in zwommen kleine visje en waren er schaatsenrijdertjes te zien.Het is ondertussen 13.00hr en we overleggen wat te gaan doen, we kunnen door rijden maar ook een middagje relaxen, het is schitterend weer uit de wind en in de zon is het goed toeven.
In de route die Rob had gemaakt stond voor afgelopen nacht het Santa Rosa Lake SP op om te overnachten, omdat we moesten wassen ging dit niet door.
We besluiten om het voor vandaag gezien te houden en naar het State Park te gaan.
Het meer is een stuwmeer er mag gevist, gevaren en gezwommen worden.
We rijden naar de camping met stroom,later zien we ook dat er plaatsen met ook water zijn, maar dat hebben we toch niet nodig er zijn douches.
Het is nog rustig als we er aankomen, we zoeken een plaatsje en vullen de envelop in en dan hebben we een probleem ik heb alleen briefjes van $20 en de camping kost er $14.
We proberen bij de camphost te wisselen dat lukt niet ook niet bij het visitorcenter want dat gaat pas 1 mei open, we vragen het aan een persoon die daar aan het werk is en die kan ook niet wisselen want het geld is vanmorgen naar de bank gebracht.
Er zit niets anders op dan terug naar het dorp te rijden en daar zien te wisselen, bij de supermarkt koop ik iets voor 1 dollar zodat ik geld gepast heb voor de camping.
We hadden de stoeltje op de site achter gelaten om aan te geven dat deze gereserveerd was, bij terug komst stonden die nog net zo, camper op z’n plek elektra aangesloten en de lunch gemaakt, brood met knakworst.
De verder middag zitten we lekker buiten in de zon, wel nog met de lange broek aan, het windje is nog wat fris.

Dinsdag 2 april
San Rosa – San Felipe

Toen we naar bed gingen was het nog rond de 19ºC in de camper, tegen de morgen krijg ik het koud en zie dat het nog 8ºC is even later slaat de kachel aan.
Wanneer we opstaan schijnt de zon al volop en is het best aangenaam buiten, in de zon en uit de wind.
Het is nog vroeg als we de camping verlaten, voor ons dan, er zijn al verschillende campers weg.
We rijden de 7 mijl terug naar het dorp en gaan de interstate op, in New Mexico ligt er veel Route 66 begraven onder de andere wegen.
Gelukkig is het niet allemaal interstate, anders hadden we nooit kunnen stoppen voor een groepje Pronghorn wat in een wei lag.
Op het gemak rijden we, met uitzicht op de bergen met sneeuw, naar Santa Fe.
Onderweg is er niks te zien van de oude route, het is allemaal kaal en leeg weinig dorpjes.
In Santa Fe gaan we eerst naar het visitorcenter voor wat informatie, want we willen toch wel wat doen nu we hier zijn.
We worden vriendelijk te woord gestaan en krijgen veel informatie, we kunnen zelf op het parkeerterrein daar overnachten, wel op de speciale camperplekken, het is een optie, we weten het nog niet.
Er komen nog 2 mensen het visitorcenter in en die bleken gelijk met ons in Chicago de camper opgehaald te hebben.
We zoeken de camper weer op voor de lunch en overleggen wat we vanmiddag gaan doen.
Er rijdt een gratis bus naar de Historic Plaza, het is een kwartiertje lopen, wij gaan lopen en het blijkt niet eens een kwartier te zijn.
Alle gebouwen zijn in Pueblostijl gebouwd, als 1ste komen we bij de oudste kerk en het oudste huis
De San Miguel Church is g
ebouwd tussen ongeveer 1610 en 1626, de oorspronkelijke adobe muren en het altaar werden gebouwd door Tlaxcalan-indianen uit Mexico onder leiding van Franciscan Padres.
Over het oudste huis weet men het niet zeker de geschiedenis er over lijkt verloren gegaan te zijn.
Op kaart uit 1766-68 toont aan dat daar waarschijnlijk in de buurt van de San Miguel Church een huis heeft gestaan.
We lopen verder en zien schitterende Gallery’s met heel veel bronzen beelden, flink aan de prijs.
Als we een Pandora winkel zien kan ik me niet beheersen en gaan naar binnen, toen we in Chicago op het vliegveld liepen zag ik dat er een nieuwe armband genaamd Reflections uit was net even anders dan degene die ik al heb, ook de bedels zijn anders.
Ik wil hem weleens van dicht bij bekijken, ik krijg hem om en besluit om hem ook maar te kopen, hij was net binnen gekomen en nog niet eens verwerkt in de administratie, begreep ik.
Helaas hadden ze geen zilveren bedels voor deze armband, dat komt nog wel in Las Vegas, wel koop ik de dreamcatcher voor mijn andere armband of ketting.
We komen bij de Loretto Chapel, er was daar iets met een trap had ik gelezen,voor $4 pp mogen we naar binnen, heb mezelf ook maar als senior voorgedaan, volgende maand is het echt zover.
Toen de Loretto Chapel in 1878 was voltooid, was er geen enkele manier om toegang te krijgen tot de koorzolder.
Timmerlieden werden ingeschakeld om het probleem op te lossen, maar ze concludeerden dat de toegang tot het balkon via een ladder moest, er zou in de kleine kapel te weinig ruimte zijn.
De legende zegt dat de zusters van de kapel om een oplossing voor het zit probleem te vinden een noveen hebben gemaakt met de heilige Jozef, de patroonheilige van de timmerlieden.
Op de negende en laatste dag van het gebed verscheen er een man in de kapel met een ezel en een gereedschapskist op zoek naar werk.
Maanden later was de elegante ronde trap voltooid en de timmerman verdwenen zonder dat hij betaald of bedankt was voor zijn werk.
Na het zoeken naar de man, zelfs een advertentie in de plaatselijke krant en geen spoor van hem te vinden, concludeerden sommigen dat hij St. Joseph zelf was, in antwoord op het gebed van de zusters.
De timmerman bouwde een prachtige trap, het ontwerp was voor die tijd innovatief en sommige onderdelen van het ontwerp zijn nog steeds een raadsel voor experts van vandaag.
De trap heeft twee 360 graden bochten en geen zichtbare steun, er wordt gezegd dat de trap werd gebouwd zonder spijkers alleen houten haringen
Het is sowieso een heel mooie kerk, met een mooie gebrandschilderde ramen altaar en plafond.Als we verder open naar de Plaza komen we tot 3x toe een oude Chevrolet tegen,wat een slagschip.
We doen een rondje winkels en lopen langs de Native Indianen die met zelf gemaakte sieraden en snuisterijen, uitgestald op een kleed hun koop waar aanbieden.
Tot slot gaan we naar de Cathedral Basilica of Saint Francis of Assisi, deze Cathedral is gebouwd tussen1869 en 1886 en ontworpen in de stijl van de Franse Romaanse Opwekking.
Hoewel het ontwerp een contrast is met de omliggende adobe-gebouwen, blijft de kathedraal een van de beroemdste bezienswaardigheden van Santa Fe.
In 2005 benoemde Paus Benedictus XVI de kerk officieel tot de Cathedral Basilica of Saint Francis of Assisi.
Op het gemak nog wat fotograferend lopen we terug naar de camper, we reizen weer verder, eerst op naar de Walmart voor wat boodschappen, daarna zien we wel wat we doen.
Onderweg  naar de Walmart zien we nog een aantal oude sign’s, alleen vanuit de camper kunnen fotograferen.
Bij deze Walmart werden de boodschappen eens niet in plastic tasjes gedaan, maar in papieren zakken.
Er moest nog getankt worden we verwachten een Murphy bij de Walmart, helaas hier niet.
Een stukje terug hadden we goedkope benzine gezien,dit bleek dus een Murpy te zijn, later zagen we nog een station die dezelfde prijs vroeg.
We besluiten verder te rijden en als we een camping zien stoppen we, het was nog te vroeg om al bij de Walmart te gaan staan, achteraf had dit toch niet gekund het was niet toegestaan.
We komen uit in San Felipe bij het Balck Mesa Casino, eenmaal op de plaats nog een poosje heerlijk van de zon genoten.
Als avond eten hadden we de traditionele gebakken lever met Champignons en ui.

Woensdag 3 april
San Felipe – Gallup

Ik had weer een waardeloze nacht, het was niet echt koud de kachel was niet aan gesprongen, was gewoon tig keer wakker en kreeg steeds kramp in mijn knieholte.
Zodoende was ik er al om 7.00hr uit, Rob volgde een goed half uur later.
Het was dan ook nog maar 8.30hr als we van de camping weg rijden, richting Albuquerque, we rijden door het Sandia Indian Reservation, de garmin geeft dit meteen als grijs gebied, het zijn zo te zien niet de allerbeste stukken grond.
De grootste plaats is Bernarillo dit ligt ook weer in een reservaat het Isleta IR, er is hier weinig tot niks wat gerelateerd is aan Route 66.
In Albuquerque zien we weer neonsign en oude gebouwen, veel zijn er niet opgeknapt.
Ook zien we een aantal mural’s, hier is goed aan te zien dat de overgrote meerderheid van de bevolking Katholiek is.
We gaan de Rio Grande over bij het Rio Bravo Skate Park zien we een schitterende mural die begint bij de ontwikkeling van de Valley van vroeger tot heden.
We gaan een 2de en een 3de keer de Rio Grande over, we komen door wat plaatsjes, soms staan er nog wat vervallen gebouwen en sign’s.

Als de weg echt helemaal ophoud bij Maybelle’s Diner zijn we genoodzaakt om weer een stukje interstate te nemen.
Terug op de oude route zie we dat de tradingspost in Budville ook niet meer mee doet.
Trading Villa de Subero is nog steeds een café en benzinepomp, de motelkamers er achter zijn hopelijk niet meer in gebruik.
We rijden door schitterend gebied,beetje bergachtig, met op de achtergrond de met sneeuw bedekte toppen van Mount Taylor.

Als we onderweg nog een sign en een oud gasstation tegenkomen zijn daar allemaal wegwerkers bezig een van hun had pontificaal zijn auto voor het sign gezet, zonder dat we wat vroegen zette hij hem ergens anders.
Dan rijden we door Canoncito IR en Laguna IR hier liggen grote lava velden aan weerszijden van de weg.
Als we even stoppen voor een foto, worden we voorbij geracet door een luid toeterende auto, ook hier krijgt men korte lontjes en lange tenen.
Vanmorgen waren we even gestopt om te kijken op de kaart en meteen werd er gestopt en gevraagd of we hulp nodig hadden, kijk zo kan het ook.
Het is trouwens verplicht om te stoppen als er een auto met pech staat en de motorkap om hoog heeft.
Dan rijden we Grants binnen, wat een leuk plaatsje, veel oude gebouwen en neon sign’s.
We eten daar op een parkeerplaats ons broodje met eiersalade en beker melk, zodat we er de rest van de middag weer tegen kunnen.
Zo heel veel verder rijden we niet voor we alweer stoppen nu bij het Fire and Ice park.
Hier staat een oude locomotief maar ook, verschillende kunstwerken van geschilderde Native manden, de manden lijken ons oude satellietschotels.
Er staat ook een Route 66 boog waar je door heen kunt rijden met een auto.
We zijn al weer veel verder dan gepland en gaan maar eens uitkijken naar een camping voor vannacht, door gebrek aan campings stond er een overnachting bij de Walmart in Grants, daar waren we veel te vroeg.
De garmin laat er weinig zien en helemaal door rijden naar Gallup willen we ook niet.
Het is het Red Rock SP geworden in Church Rock, hier hebben we ooit al eens gestaan, we zagen toen nergens hoe en waar we konden betalen, restrooms waren gesloten, we hadden toen wel water en elektra, we zijn toen de andere dag vertrokken zonder te betalen zoals de vele anderen die er ook overnacht hebben
Nu konden we netjes betalen bij het visitorcenter, daarna konden we zelf een plek uitzoeken en de sleutels voor de restroom kregen we mee.
Bij het visitorcenter waren heel mooie murals op de muur geschilderd.
We lopen nog een stukje richting de Church Rock, over de hele hike doe je ongeveer 3 uur, het was al tegen de avond dus daar zijn we niet meer aan begonnen.

button2 button3