Week 3
14 juni
Newcastle Island
Rond 8.15hr verlaten we de camping om naar de ferry te rijden goed 6 kilometer verder op.
We gaan naar Newcastle Island, een eiland voor de kust van Vancouver Island in de Departure Bay.
Je kan er alleen maar komen met een boot, ook mogen er geen gemotoriseerde voertuigen komen.
Een echt wandel of fiets eiland, we hebben even met de gedachte gespeeld om fietsen te huren en die dan met de ferry mee te nemen naar het eiland.
Op het eiland worden geen fietsen verhuurd dus moet dat in Nanaimo, de fietsenverhuur zat nog een heel stuk van de ferry vandaan en in de camper meenemen kon niet.
Dan komt erbij dat hier de fiets vaak zijn met een laag stuur, zodat er nogal wat van de schouders gevraagd wordt en die zijn bij beide niet al te best.
Achteraf zijn we blij dat we zonder fiets naar het eiland zijn gegaan, we hebben niemand met een fiets gezien.
Als we op het eiland aankomen zoeken we eerst de washroom op, niet wetend of er nog meer te vinden zijn.
Dan beginnen we aan de hike rondom het eiland, het eerste stuk lopen we over de rotsen en dan worden we het bos ingestuurd, op dit stuk mag er gewandeld en gefietst worden.
Als we bij een splitsing komen gaat er een pad door voor fietser en dat is voornamelijk door het bos.
Wij nemen het pad wat langs de ocean gaat, wel gaan er hele stukken door het bos en is er weinig van de zee te zien.
Op een punt waar we de zee kunnen zien, zie ik een Bald Eagle op een rots zitten, net als we een foto willen maken vliegt hij op, om gelukkig even later op een andere rots te landen.
De kanoërs die daar in de buurt waren bleven net lang genoeg stil, om hem niet weer weg te laten vliegen.
Aan de kant van de zee was het erg fris, stond weer een flinke koude zeebries, als we willen rusten zoeken we toch een plek in de zon en uit de wind.
Op een van die plekjes kregen we gezelschap van een prachtige Libel, die ook nog eens zo lang stil bleef zitten dat we er een foto van konden maken.
Wat een mooie vleugels had deze, het leek wel zwart wit filigraan werk met een zilver randje.
Onderweg krijgen we toch ook wel heel leuke doorkijkjes naar de zee te zien, ook al lopen we in het bos.
De lunch gebruiken we op een bankje, toch wel op de wind, we blijven er dan ook niet lang.
We gaan verder door het bos het pad gaat nu toch wat meer omhoog of omlaag en een bankje is ver te zoeken.
Dan staat Rob ineens stil en gebaard dat ik dat ook moet zijn, er staat een Deer in het bos, deze heeft ons allang gezien, maar blijft nog even staan voor zij het pad oversteekt om dieper het bos in te gaan.
En dan komt er gelukkig een bankje in zicht, al is dat dan wel weer bezet, ik zag een andere zit mogelijkheid op een balk die op de rotsen lag, het bleek niet eens een verkeerde plek te zijn.
Lekker in de zon en we zien een stel Blue Heron aan de kant staan, als er dan ook nog een met een razend snelle beweging met een vis in de bek boven komt is het helemaal goed.
Dacht hier een foto van te hebben maar helaas, wel zie je de vis in zijn hals goed zitten.
Op dat punt vermaken we ons ook nog eens met een Harbor Seal die capriolen uit haalt in het water, voor een foto iets te ver weg, maar met flink inzoomen toch nog wel wat van te zien.
De ferry zagen we vanaf dat punt al aankomen, maar deze gaat ieder half uur en we hebben tijd zat, We lopen de rest van de wandeling langs de kust, hadden ook een shortcut kunnen nemen, hier in zaten nog een paar venijnige klimmetjes, hierbij voelde mijn heup behoorlijk pijnlijk aan.
De totale lengte van de hike is denk ik een kilometer of 10, daar hebben we vijfenhalf uur over gedaan.
Als we bij de haven aankomen ligt de ferry al te wachten, als we nog op de steiger lopen worden de motoren al gestart en zodra we aan boord zijn varen we weg.
Het is een kwartiertje varen naar de andere kant, het is dan net 15.00hr als we weer terug zijn.
We gaan meteen terug naar de camping om daar nog een poosje buiten te kunnen relaxen.
15 juni
Whistler
Vanmorgen was het echt vroeg opstaan, niet teuten en meteen in de kleren en ontbijten, we reden dan ook om 7.15hr weg.
We wilden graag de boot van 8.30hr naar het vaste land, je moet er vroeg bij zijn anders zou het zomaar kunnen dat je niet mee kan en een boot moet wachten.
We rijden samen met een andere camper van de camping af, deze willen ook graag met de vroege boot mee.
Als we het veerhaventerrein oprijden zijn we tweede in rij 29, we zijn verzekerd van een plekje.
Ondertussen kan ik op de gratis wifi internetten, lees en beantwoord mijn mail, had graag even op skype gewild om te naar mijn ouders te bellen, helaas dat lukte niet.
Het is nog maar net 8.00hr als we de boot op kunnen, wij lopen meteen door naar het bovendek, daar heb je het mooiste uitzicht.
De boot vertrok iets later dan gepland, een minuut of 10.
Het zonnetje scheen en er was wel wat minder wind dan op de heen weg en was het goed vertoeven daar boven op de boot.
Als we net de haven uit zijn zie ik iets in het water een rots of zo denk ik, dat bleek een vlot met boomstammen te zijn die voort werd getrokken door een sleepbootje.
Dat verklaart ook al die boomstammen die aan de vloedlijn liggen, die worden natuurlijk verloren tijdens zo’n transport.
Aan zeeleven spot ik een Harbor Seal of Californische zeeleeuw, dat kon ik niet goed zien, doordat het maar even bovenwater was.
Het is 10.10hr als er wordt omgeroepen of iedereen weer terug naar zijn of haar voertuig wilt gaan.
Als we in de camper komen verkleden we ons snel, naar iets luchtigere kleding, de zon schijnt en de lucht is blauw.
De garmin pikt de route aan boord al op en wijst ons meteen de goede weg, zodra we van de ferry af zijn worden we meteen de bergen ingejaagd.
Er zijn verschillende falls aan deze weg, de eerste is de Shannon falls, we stopen er en maken een wandeling van 300 meter naar de fall en ook weer terug natuurlijk, we konden wel verder lopen, maar na de hike van gisteren vonden we het even genoeg.
Onze volgende stop is de Walmart in Squamisch, voor de nodige boodschappen, helaas was dit geen supercenter en hadden ze er ook geen bakkery en vers fruit konden we ook niet vinden.
We vinden nog wel een Dollarama en een Subway, we bezoeken beide, bij de Subway halen we een Sweet Union Chicken Teriyaki, de eerste van de vakantie en wat later bleek, de laatste.
We gaan verder en komen de Brandywine Falls tegen, wederom stoppen we en doen de wandeling naar de falls, nog steeds op onze slippers het zijn maar kleine stukjes die we moeten lopen.
Voor Whistler zou de camping moeten zitten die we uitgezocht hadden, helaas geen camping te vinden op dat adres.
We willen Whistler een bezoek brengen sowieso voor het visitorcentre en het Olympische dorp wat hier gebouwd is voor de spelen van 2010.
Jammer dat er hier geen rekening gehouden wordt met campers, weinig grote parkeerplaatsen.
We zien dan ook geen mogelijkheid tot parkeren en rijden door naar de volgende plaats Pemberton, daar konden we wel naar het visitorcenter, daar vroegen we informatie over campgrounds in de buurt, die waren er niet, ze verwees ons naar twee campgrounds een 30 kilometer verderop of terug rijden naar Whistler.
Net voor Pemberton is de derde waterval te vinden en die waren we voorbij gereden, om eerst te kunnen tanken, dat was hard nodig.
Wij weer terug naar de Nairn falls, dit was een serieuze hike van anderhalve kilometer over een bospad wat weer omhoog en omlaag ging, nu toch maar onze hikeschoenen aangedaan, dat was ook echt wel nodig, als het bospad eindigt moet er nog geklauterd worden over slickrock om de falls te kunnen zien.
Ook dit was weer een schitterende fall waar met veel geweld het water door een smalle doorgang werd geperst.
Het enige nadeel van deze hike was dat ik werd opgevreten door muggen en steekvliegen, terug op de parking net nog geen bloedtransfusie nodig.
Het is tijd om de camping op te gaan zoeken, ondertussen is het 16.45hr, we rijden Pemberton uit en gaan naar Birken waar de camping zou moeten liggen.
We vinden de camping en kiezen voor de camping die aan de rivier ligt, als we bij de office komen blijkt deze gesloten te zijn, nu hadden we al onze twijfels het zag er niet bepaald netjes uit.
Een meneer die een cabin had gehuurd verwees ons naar het woonhuis, daar aangebeld wordt er open gedaan door een jonge man die wat verdwaasd keek en kleding droeg die hoog nodig gewassen moest worden, hij had wel een site voor ons en dat kostte dan $ 55, dacht het niet voor zo’n zootje, we bedanken hem en zoeken wel een andere camping.
Op naar de tweede, die zag er niet veel beter uit, als we de office in komen, is de schoonmaakster bezig, even later komt er een meneer die verteld dat de eigenaars niet aanwezig zijn en hij ook niet weet hoe het een en ander werkt.
Oké wat nu, we hadden een camping gezien bij Mt.Currie, dat zou dan wel een camping zijn zonder voorzieningen.
We rijden weer terug en zien dat de camping alleen voor tenten is.
Dan toch maar de camping bij Brandywine falls, ook geen voorzieningen het is niet anders.
We kijken dan ook nog of er meer campings in Whistler is, dat is maar 25 kilometer verder, we vinden er twee, we rijden door naar Whistler.
De eerste camping is weer niet te vinden, soms staat er een postadres bij de advertentie i.p.v. het adres van de camping, dit hebben we nu al verschillende keren gehad.
De andere camping vinden we na even zoeken, de office blijkt al dicht te zijn, deze sloot vandaag extra vroeg, we konden een van de lege plekken nemen en morgenochtend betalen.
Het is ondertussen tegen 19.00hr en we vinden het mooi geweest en gaan een site uitzoeken.
We koppelen alles aan en gaan gauw eten maken, ondertussen hebben we allebei wel honger gekregen.
Daarna is onze volgende opdracht een wifi code en de code voor de washroom te bemachtigen, mooi karweitje voor Rob.
Als hij het bij een camper vraagt blijken het Nederlanders te zijn, zij geven de codes, ondertussen had ik koffie gezet.
Hierna konden we de verslagen maken onder het genot van een bak met jelly beans, wel neppers er zaten er tussen die smaakten naar toiletreiniger, het waren de paarse.
Of de verslagen online komen betwijfel ik,internet ligt er steeds uit.
16 juni
Kamloops
Het was afgelopen nacht lekker donker op de camping, geen grote schijnwerpers in de buurt, dat staat meestal garant voor een goede nachtrust.
Als ik op sta en de mail check zie ik dat we een beter internet hadden dan ’s avonds, ik kijk op mijn werkmail, of ik nog diensten erbij had voor volgende maand, gelukkig is er nog werk aanbod genoeg dus dat zit wel goed.
Om 8.15hr zijn we klaar met de karweitjes en gaan rijden naar de office voor de betaling, dit moest nog gebeuren omdat gisteren de office gesloten was.
We hadden waarschijnlijk zo weg kunnen rijden, de dame aan de desk wist van niks en kon het ook niet goed in het systeem krijgen.
We rijden weer terug naar Pemberton om daar de route naar onze volgende camping op te pakken, deze is in Lillooet.
De gastank is nog 1/3 vol, het is warm en de koelkast werkt op gas als we geen elektra hebben, we hadden gisteren gezien dat ze in Pemberton ook propane hadden, terwijl Rob gaat tanken probeer ik mijn ouders te bellen op de wifi van de McDonalds, dit lukte helaas niet ik hoorde mijn moeder wel maar zij mij niet.
Haar een smsje gestuurd dat ik gebeld had voor ze weer ongerust wordt, ik blijf toch gewoon haar kind al ben ik 61 jaar.
Als we bij Mt Currie afslaan, we volgen nog steeds Highway 99 of de ook wel geheten Sea to Sky Higway, staat er plots een beer in de berm te eten nog geen twee meter van mij vandaan.
Meteen in de ankers en camper aan de kant, ondertussen denderen er drie vrachtauto’s voorbij, weg beer.
Ik zie nog net het achterwerk in de bosjes verdwijnen, we zoeken nog even maar helaas.
We worden al meteen de berg op gejaagd waarbij de vergezichten schitterend zijn, als we stoppen staat er nog een stel mensen de natuur te bewonderen, ik word in het Nederlands begroet, bleken het de bijna buren van de camping te zijn.
Bij Duffey Lake in de Cayoosh Creek Valley maken we een fotostop, daar lagen allemaal boomstammen in het water, die bleven daar liggen omdat het daar een ondiep gedeelte was.
Ook had je er een mooi uitzicht op de besneeuwde toppen van Mt. Rohr.
De Duffey Lake/Cayoosh Creek Valley werd vroeger gebruikt als route tussen de Lillooet First Nations op Lillooet Lake en de Stl’alt’imx First Nation op the Fraser River.
Het was een belangrijk gebied om te jagen en vallen te zetten en om elkaar te ontmoeten.
Sinds 1993 is het een provincial park, het Duffey Lake Provincial Park.
Door heel het park loopt de Cayoosh Creek, deze zien we dan weer rechts en dan weer links van ons, door al het smeltwater is het water nog redelijk wild.
Het is moeilijk om te stoppen, zodra de kans zich voordoet maken we een stop net na een one lane bridge.
Ook loopt er een spoorlijn langs de berg, een enkelspoor, als we bij Lillooet komen zien we daar een rangeerterrein.
We gaan even het dorp in voor brood, dit hebben we nog steeds niet en zachtjes aan is het lunchtijd, wanneer we weer een winkel zien weten we niet.
We zien een supermarket en kopen er een brood, helaas geen vers maar een wonderbread blijft weken lang vers.
Degene die de jaren 60/70 bewust hebben meegemaakt kennen beslist het King Corn brood nog wel met de bijbehorende reclame van Japie King Corn, nou dat soort brood.
Lillooet was eigenlijk onze eind bestemming voor vandaag het is nog erg vroeg en we besluiten door te rijden naar Cache Creek, daar gaan we eerst naar het visitorcentre wat op dinsdag en woensdag gesloten is, we gebruiken daar wel de lunch en rijden dan toch maar door naar Kamloops.
Ook weer een schitterend stuk weg, waaraan steeds een bord te zien is van overspringende Deer, laten we nou deze keer zo’n Deer treffen, al was het wel schrikken .
Er sprong ineens een Deer over een draad en dreigde recht op ons af te komen, wij remden alvast, maar ineens een noodstop maken is natuurlijk ook geen optie, gelukkig draaide het dier zich om en sprong parallel met ons mee.
We maken een stop bij het Kamloops Lake een 1,6 km breed, 29 km lang en tot 152 meter diep meer, wat eigenlijk een verbreding is van de Thompson River, die aan de ene kant het meer in komt en aan de andere kant er weer uit gaat, hierdoor wordt het water variërend van 60-340 dagen helemaal ververst.
Als we Kamploops in komen zoeken we de Walmart op en vullen de voorraden flink aan, de komende dagen zullen we in ieder geval geen Walmart tegen komen en in de lokale supermarkten is het wel heel duur allemaal.
Er moet nog steeds propane getankt worden en de camper vraagt ook weer om een slokje, we gaan eerst nog even het visitorcenter in voor informatie en vragen ook naar een pomp die propane verkoopt zij zoekt het allemaal voor ons uit en belt zelf naar desbetreffende pomp om het na te vragen, wat een service.
Als we bij de pomp aankomen en naar propane vragen wordt er meteen gevraagd of wij dat waren die net gebeld hadden.
De benzine prijzen vallen hier weer mee, ze vragen $ 1,21.9 voor een liter.
Na het tanken is het nog een goed kwartier rijden naar de camping, de office blijkt al gesloten te zijn, we kunnen wederom een vrije plaats nemen en of morgenochtend gaan betalen of een formulier invullen met de creditcard gegevens, we gaan morgenochtend wel betalen.
Op de plattegrond van de camping stond ook de code voor de washrooms, laundry en de wifi.
De wifi was in het begin verschrikkelijk, maar na verloop van tijd een stabiele verbinding, kon zelf de filmpjes van de watervallen van gisteren op YouTube zetten en de embedcode in het verslag zetten.
We eten garlicpuree, met sla en kippenpoot van de bbq en ijs toe.
Tegen 20.00hr is het zover afgekoeld dat de airco uit kan en dat we buiten uit de zon kunnen zitten, ik denk dat het vandaag een graad of 30 geweest is.
We drinken dan ook buiten koffie met het laatste stuk marinque lemon pie.
Straks rond 23.00hr weer een poging wagen om mijn ouders te spreken, als het internet zo blijft zal dat geen probleem moeten zijn.
17 juni
Wells Gray Provincial Park
Het bellen naar de familie is gelukt, door de stabiel en snel internet had skype geen problemen met de verbinding.
Oh wat een nacht, er was een spoorlijntje aan de andere kant van de highway, en dat werd intensief gebruikt gedurende de avond, ook op de highway reden contant auto’s.
We vreesden het ergste en dat gebeurde ook, tot bij 1.00hr hoorden we de treinen en om even 6.30hr begon het weer, het gevolg was niet zo heel goed geslapen.
Om 8.15hr is alles gedaan en gaan we naar de office om te betalen, garmin krijgt de opdracht om ons naar Clearwater te brengen.
We volgen de North Thompson River en zien het hele eind de spoorlijn mee lopen.
Het gebied waar we door rijden is schitterend, een glooiend landschap met af en toe een boerderij, paarden, koeien, grasland, een meertje, een creekje.
Rob voorkomt nog een aanrijding met een heel gezin eenden, moeders met een kuiken of 6 wilde net de weg over steken, wij konden net nog een bochtje er om hem maken meer ruimte hadden we niet omdat er een grote vrachtwagen ons tegemoet kwam.
Ze schrokken hier zo van dat ze meteen rechtsomkeer maakten.
Het is nog geen 10.30hr als we Clearwater binnenrijden, we gaan eerst naar het visitorcentre voor wat mee informatie en hopen een kaart van Wells Gray Provincial Park te kunnen bemachtigen.
We geven aan waar we willen overnachten en het meisje aan de desk maakt meteen een reservering voor ons.
Ondertussen weten we dat we weer in een Nederlandse enclave zijn beland, we hebben ze niet geteld maar er staan veel Nederlanders op de Dutch Lake Campground.
Zodra we op onze plek staan gaan we eerst wassen, met in ons achterhoofd dat het vanavond wel een druk kan zijn om te wassen.
Er zijn maar twee wasmachines en drogers, als we de was uit droger halen komt er nog een Nederlander wassen, zij had nog nooit dit soort machines gebruikt, ervaren als we zijn geven we haar uitleg ook de mevrouw na haar krijgt die uitleg.
Als de was droog, gevouwen en in de kasten ligt is het 12.30hr, we besluiten om eerst te lunchen voor we op pad gaan.
We willen nog een paar watervallen bezoeken in het Wells Gray Provincial Park.
In het visitorcentre kregen we een map met daarop alle watervallen, ook de afstanden om te lopen staan daarbij.
Als eerste doen we Spahats Falls een wandelingetje van 5 minuten voor we bij de falls zijn, een redelijk makkelijke wandeling, toch doen we alvast de wandelschoenen aan en nemen de hikestick mee, de ervaring leert dat we altijd naar beneden moeten en weer terug naar boven en dan is een extra steun zeer welkom.
Als we na een klein half uurtje de route vervolgen naar de volgende fall, deze is 10 kilometer verder, zien we dat het daar geregend heeft.
We nemen voor de zekerheid een regencape mee, die past goed in de broekzak en als het mocht gaan gieten hebben we toch wat bescherming.
De hike naar de Moul fall is in totaal 5 kilometer en begint op de parking, je moet door een hek en je wordt verzocht om het hek ook weer te sluiten.
Het pad is breed er zitten af en toe wat keien in , dus zaak om op te blijven letten waar je de voeten neer zet.
Onderweg fotograferen we verschillende bloemen en doen een paar pogingen om een vlinder te fotograferen.
Na 1.5 kilometer gaan we pas echt het bos in het pad is smal en ook veel onregelmatiger, er heuvelachtiger.
Er zaten flinke kuitenbijters bij, op het eind krijg je de beloning, al vonden wij die wat tegen vallen.
Je kijkt boven op de waterval, vanaf onderen is hij waarschijnlijk veel mooier, je kan daar nog verder naar beneden, maar dat oogde vrij steil en je moet ook nog terug naar boven en met de conditie van mijn heup onverstandig.
Op de terugweg krijgen we wat regen spetters te verduren, niet genoeg om de regencape uit de verpakking te halen.
We hebben over deze hike ongeveer 2 uur gedaan, te lang stil staan was niet verstandig, we werden allebei lekt geprikt door de muggen, morgen eerst maar eens Deet kopen.
Als we onze schoenen aan het uit doen zijn horen we de regen op het dak tikken, het spetterde toen toch wel ietsje harder.
We gaan terug naar de camping, daar scheen de zon nog, stoeltjes naar buiten helaas maar voor even toen verdween ook hier de zon en ging het wat spetteren.
Ondertussen heb ik een urineweginfectie gekregen, 25 graden en ik heb kippenvel van de kou,wat ben ik blij met het kuurtje, wat ik van de huisarts meegekregen heb voor dit soort situaties.
Ik sjouw deze al 5 jaar mee en het was nog net niet over de datum, voor een volgende keer niet vergeten een nieuwe te vragen.
Als we gaan koken begint het te regenen, eerst alleen maar wat gespetter, later gaat het harder regenen met een onweersklap.
De chef kon net het vlees op de bbq braden voor het echt ging regenen.
Weten jullie wat, de spoorlijn die we al heel de dag volgden loopt ook langs berg waar we op kijken en we horen hem ook goed, want bij iedere overgang is de machinist verplicht om te blazen.
18 juni
Wells Gray Provincial Park
Dat ging niet echt goed gisteravond, bleef veel pijn houden en ook de kleur van mijn urine werd echt rood.
We maken de afspraak als het morgenochtend nog zo is dan zoeken we een kliniek op.
Tot na 1.00hr heb ik nog erge pijn en probeer op bank wat te slapen, in bed liggen ging niet, voor ik uit bed zou zijn om naar het toilet te gaan zou het waarschijnlijk al te laat zijn.
Toch val ik in slaap in deze ongemakkelijke houding en als ik rond 2.00hr wakker word voel ik me een stuk beter en ga ook naar bed.
Als ik om 6.45hr op sta is de ergste pijn verdwenen en de kleur is weer normaal geen arts nodig.
We ontbijten en ik ga nog even douchen, gisteravond niet gedaan, ik had blijkbaar geluk want er was een douche vrij, na mij stonden er mensen te wachten.
Als we alles hebben gedaan koppelen we af en gaan richt het Well Gray Provincial Park, voor we hier heen rijden gaan we naar de supermarkt, Buy Low Foods, voor een bus Deet zijn nu genoeg lek geprikt.
We nemen ook nog wat andere dingen mee en komen tot de ontdekking dat de prijzen echt niet hoog zijn voor een toeristen gebied.
Ik neem de week folder mee en zie dat ze hier een bakery hebben, morgen maar eens kijken voor vers brood, ook Wonderbrood is niet te eten.
We rijden richting het park en onze eerste stop is bij de Third Canyon en maken wat foto’s van de Fall, we steken de weg over en zien dat het water diep onder ons verdwijnt in een soort van box canyon zo smal is het daar.
We stoppen op de parking van de Dawson falls en doen de hike schoenen aan, de trail is niet zover maar gaat over een bospad wat niet echt egaal genoemd kan worden.
Ook spuiten we ons in met Deet, mensen die net terug kwamen van de trail zeiden dat het verstandig was omdat het er stikte van de muskieten.
De Dawson falls is een van de zes watervallen in de Murtle River, hij is 18 meter hoog en 107 meter wijdt.
Het is een minuut of tien lopen voor we bij het viewpunt zijn en inderdaad het stikte ervan de muskieten, lang leve de Deet.
We gaan verder en stoppen net voorbij de one lane brug over de rivier, een stroomversnelling genaamd Mush Bowl, dit is geen river om te raften.
Nu is het de beurt aan de Helmcken falls hiervoor moeten we een minuut of twee lopen, dit is ook weer een schitterende waterval, deze heeft een val van 141 meter.
De andere watervallen waren voor ons niet bereikbaar, we weten ook niet of ze überhaupt bereikbaar zijn.
De Murtle river is de langste zij rivier van de Clearwater river en is ongeveer 60 kilomer lang.
Onze volgende stop en hike wordt is de Ray Farm en de Mineral Spring trail, deze trail gaat naar een oude homestead gebouwd in 1911door John Ray, hij heeft daar gewoond, samen met zijn gezin, tot zijn dood in 1947.
Zijn gezin heeft toen ook dit gebied verlaten, ze woonden daar eenzaam en verlaten.
Nu wonen er boerenzwaluwen die hun nest er hun nest gebouwd hebben.
Voor we aan de hike beginnen lezen we het informatie bord, er stond een man bij die net van de trail kwam en ons adviseerde om niet naar de Spring te hiken, er was een Black Bear op de trail, die zat daar heerlijk te eten.
Wij gaan toch kijken hoever we komen en na de Homestead gaan we verder, als we net op de trail naar de Spring zijn begint het te spetteren, wat overgaat in een zacht regentje, we besluiten toch maar de regencape aan te doen, voor we de aan hebben is het al weer bijna droog.
Wel zijn alle planten nat en de trail is niet zo breed het gevolg is natte benen en schoenen.
Ondertussen zoeken we natuurlijk wel de beer, we vinden alleen verse beren shit, een teken dat daar wel net een beer is geweest.
We komen bij de Spring een zielige cone waar mineraalwater uit komt, zoveel stelt het niet voor.
Na een paar foto’s gaan we terug naar de parking, volgens de map is de trail een round trip en we gaan dan ook via een ander pad terug.
Dit pad wordt steeds smaller, zodat ik ga twijfelen of we wel goed lopen, de planten zijn allemaal nat van de regen en zwaar en die hangen nu voor een deel over het pad.
Op een gegeven moment moeten we over of onder een boomstam door die dwars over het pad ligt, we konden er overheen, gevolg een flinke blauwe plek op mijn been, waarschijnlijk toch gestoten tegen een afgebroken tak.
Als we een routeaanwijzing tegenkomen twijfelen we even welke kant we op moeten gaan, Alice Lake was ook een deel van de route de andere pijl ging naar de Homestead, we nemen het zekere voor het onzekere en gaan richting de Homestead.
Het pad wordt nog smaller en we zie ook Alice Lake liggen, wederom wordt het pad geblokkeerd door een boomstam, ik ben er op mijn knieën onderdoor gegaan, Rob klom er overheen.
Als we aan het eind van Alice Lake zijn zien we weer een bordje en vinden zo het pad naar de parking terug.
Het was nog even een kuitenbijtertje voor we de camper weer zagen staan.
We hebben ruim anderhalf uur over de hike gedaan en geen beer gezien alleen maar verse, oude en nog oudere beren poep en een paar heel kleine padden.
Ondertussen is het alweer ruim lunchtijd, ik maak gauw boterhammen met eiersalade, samen met een beker chocolademelk kunnen we er weer even tegen.
We rijden naar het eind van het park , wat trouwens een dirt road is, toch wel wasbordachtig, de spullen in de kasten rammelden goed.
Als we op de parking staan zien we een Deer op het pad staan even later zien we iets verder op een tweede Deer staan.
We aanvaarden de terug rit en zullen nog stoppen bij Bailey’s Chutte, daar is een plateau over het water en zo heb je mooi zicht op de stroomversnelling.
Van augustus tot oktober heb je de zalm trek en kan je daar goed beren spotten, die aan het vissen zijn.
Vanaf hier gaan we terug naar de camping, onderweg krijgen we nog een beetje wildlife te zien, voor ons rijdt een camper en die gaat heel langzaam rijden, ik zie nog net een mama en baby Moose de weg oversteken.
Terug op de camping begint het weer te spetteren tot nu toe viel het met de regen mee, er was een regenachtige dag voorspeld.
We lopen nu een dag voor op het schema, we hadden eerst gedacht om hier nog een nacht te blijven, maar er zijn geen interessante hikes meer voor ons en rijden we morgen weer verder.
19 juni
Jasper
Halverwege de nacht wed ik wakker van het tikken op het dak van de camper, het regende en het bleef regenen de hele morgen lang.
Het is ietsje later dan gebruikelijk als we van de camping wegrijden.
Ons eerste doel is de Buy-Low Foods die in een splinternieuwe Mall zit aan Murtle Crescent.
We hadden vol bewondering staan kijken hoe de groente en het fruit in de koeling ligt opgetast, jammer dat ik gisteren mijn camera niet mee had, toen was er nog niks uit de opgetaste paprika’s.
Naar aanleiding van de week folder kijken we ook even bij het vlees, we hebben tot nu toe geen lekker uitziende beef/steak gezien of het moet een Angus steak zijn van een heleboel dollars.
Hier lagen er mooie beef eye round steak in de koeling voor niet al te veel geld.
Ook het brood, wat in de winkel wordt gebakken zag er goed uit en wat niet onbelangrijk was het voelde ook goed, zo goed dat ik er meteen maar twee mee nam.
Garmin geeft aan dat het 315 kilometer is naar Jasper en dat is een lange lange weg.
De wolken hingen laag tegen de berg, soms zag je heel de berg niet eens en er bleef maar water uit die wolken komen.
We volgen de North Thompson River weer en ook de spoorlijn die naast de rivier loopt komt regelmatig in beeld.
In Blue River gooien we de tank nog maar eens een keer vol voor $ 1,229 de liter, het regende pijpenstelen en de wind waaide precies onder het afdak Rob kwam helemaal verkleumd terug in de camper.
Een aantal keer zagen we een gigantische waterval naar beneden komen, helaas zijn er geen mogelijkheden om te stoppen.
We overwegen nog even om een hike naar de Overlander falls te doen, voor de tijd hoefden we het niet te laten, alleen door het vallende hemelwater hebben we hem overgeslagen.
We zijn alleen maar even op de parking geweest om een stukje terug te rijden om een foto te kunnen maken van de Mount Robson, met een deel van de glacier.
We maken nog een stop bij het gigantische Moos lake en dan rijden we naar de ingang van Jasper National Park daar moeten we $136,40 betalen om verder te mogen, we hebben nu wel een jaarkaart, dit was een paar cent goedkoper dan het aantal dagkaarten wat we nodig zouden hebben voor Jasper NP en Banff NP.
Wat ik niet bij de Amerikaanse parkenpas zou doen, maar deze ga ik op marktplaats zetten, wie weet kan ik er nog wat voor terug vangen.
De highway 16 of zo als ze hem hier noemen Yellowhead hwy, is gewoon de doorgaande weg of nou iedereen moet betalen of alleen als je in Jasper NP blijft een dagkaart kost toch $19.60, weten we niet.
Ondertussen is er ook een beetje blauw lucht te zien, maar nog steeds krijgen we buitjes regen over ons heen.
Het is in ieder geval droog als we in het plaatsje Jasper aankomen, we vinden een parkeerplaats voor de camper, de eerste 2uur zijn gratis maar hoe dat gecontroleerd wordt hebben we nog niet kunnen ontdekken.
We gaan naar het visitorcentre voor informatie over private campings, volgens het meisje aan de balie zijn die er niet alleen national park campings, wel met elektra geen water en geen internet.
Voor een private camping zouden we veel te veel heen en weer moeten rijden, het is niet anders en we gaan een de eerste camping opzoeken Whistlers Campground, daar staat al een bordje Full voor de plaatsen met elektra, als we elektra wilde werden we door verwezen naar Wapiti campground een kilometer verder op.
De camping is snel gevonden, we wisten al dat het een asfaltplaat was en niet in het bos geen probleem voor een nacht.
Als we een plaats uitgezocht hebben moeten we nog uitvinden hoe die te betalen, het blijkt dat we op een verkeerde plek de camping zijn opgekomen, er was blijkbaar een hek open blijven staan, we moesten een ingang verder zijn.
Maar eerst moest er gegeten worden het was al bijna 14.30hr en met een het uur tijdsverschil was het dus al bijna 15.30hr., ik kan hier dus helemaal niet tegen en wordt er gewoon naar van.
We zijn dus een uur vooruit gegaan en zitten nu met een tijdsverschil van 8 uur met Nederland
Na de boterham met crème cheese met radijs, gaan we naar de kiosk om te betalen ook als we daar komen staat er dat de plaatsen met elektra full zijn.
We zouden toch niet op en al gereserveerde plaats hebben gestaan?
Als we eindelijk aan de beurt zijn blijkt dat we toch goed stonden, dat is een soort overloopterrein, vermoed ik.
In de loop van de verder middag en avond komen er steeds meer campers bij.
Na het eten lopen we nog een rondje over de camping, de avond is de goede tijd om wildlife te spotten, we zien dan ook een vrouwtjes Elk staan grazen op een veld.
Als ik het verslag zit te typen zie ik mensen allemaal een kant op kijken en als ik dan ook ga kijken zie ik nog net een Elk in het bos verdwijnen, later zien we nog 6 vrouwtjes Elk lopen.
Doordat we een uur vooruit zijn gegaan is het om 23.00hr nog niet eens donker.
20 juni
Icefield Parkway
Wat was het licht vannacht, wij hadden heel slim de camper onder een lantaarnpaal gezet, deze scheen precies in het slaapgedeelte, ook via de dakramen kwam het licht goed binnen.
Het is even 8.00hr als we van de camping wegrijden, als we nog niet eens op de grote weg rijden zien we al een groep van 6 vrouwtjes Elk aan de over kant in het gras staan, aan onze kant staat er ook nog een in de berm, het zal waarschijnlijk dezelfde groep zijn die ook op de camping rond liep, gisteravond.
We gaan de Maligne Road op dat is een dood lopende weg die uit komt op het gelijknamige meer.
Als snel zien we daar Deer lopen, zo te zien was het een mannetje en een vrouwtje.
Het is 9.10hr als we een jam zien staan, file auto’s in de berm waarvan iedereen dezelfde kant uit kijkt, dan kan maar een ding betekenen er moet daar iets te zien zijn.
En jawel, als wij daar aansluiten loopt er een Black Bear aan de kant van de weg, uitstappen was niet mogelijk zo dichtbij was het dier.
We rijden er dan ook stapvoets langs en staan zelfs nog een poos stil, omdat de auto voor ons het alleen recht wilde of zo, die bleef maar staan, terwijl andere een paar foto’s namen en daarna door reden om de achterop komende ook een zicht op de beer te kunnen geven.
Maar goed wij waren de laatste in rij en hebben alle tijd kunnen nemen om er van te genieten en volop foto’s te maken voor de berm ingeruild werd voor het bos.
We stoppen bij Medicine Lake, bij dit meer hebben ze vergeten er een stop in te doen het loopt dan ook ondergronds leeg via een rivierenstelsel.
Er is al van alles geprobeerd om het gat te dichten, zelfs met matrassen, zand zakken en keien, voor nu lijkt het dicht maar opletten is geboden.
We staan even naar de capriolen van een eekhoorn te kijken dan zien we een ander klein dier over het gras rennen en in een holletje verdwijnen, dat bleek en Pica te zijn een of ander soort knaagdier, die een fluitend geluid maakt.
Hij/zij was al volop de voorraad aan het aanvullen, het verdween steeds met gedroogde grassprietjes een holletje in.
Op het eilandje in het meer landde een Bald Eagle in een boom.
Als we verder rijden zien we ineens beweging aan de bergkant, dit bleek een groep Bighorn Sheeps te zijn 6 volwassen dieren en 3 kleintjes, de volwassen dieren zaten nog voor een deel in hun wintervacht en zagen er niet uit.
En dan zie we ineens Black Bear nummer twee, het was maar twee tellen voor ik tegen de kont aan keek die het bos inging.
Later hoorde ik van twee dames, die ook net te laat waren, dat de beer weer terug kwam en achter hun auto langs liep.
Maar niet getreurd beer nummer drie, deze liep langs de Maligne River, van deze beer konden we langer genieten.
Het was erg opvallend dat de beren zich totaal niks van de mensen aan trekken en rustig blijven eten, beer nummer drie ging er zelfs op het gemak bij zitten.
We rijden door tot aan het Maligne Lake, als we op een stijger staan raken we in gesprek met een meneer die net z’n bootje gelauncht had om te gaan vissen, hij vroeg of we al wildlife hadden gezien en of de Elk al baby’s hadden, deze moeten blijkbaar nog kalveren we hebben tot nu toe geen Elk kalf gezien.
Op de terug zien we een file staan bij Medicine Lake daar bleken 4 Bighorn Sheeps met 2 kleintjes te lopen, nu aan de kant van het meer achter de afzetting.
Er zijn altijd mensen cq chauffeurs die door rijden en niet zo zachtjes ook, toen we eerder op de morgen een groep Bighorns, wilde er toch nog een auto met flinke vaart om de camper heen, terwijl de alarmlichten knipperden, een teken dat er iets aan de hand of te zien is.
Rob heeft de camper zo op de weg gezet dat er heel langzaam gepasseerd kon worden.
We maken een stop bij de Fifth Bridge een lopen de brug op voor het zicht op een mooie stroomversnelling.
We moeten nog even naar Jasper om te tanken en even kijken of we een wifi signaal kunnen opvangen, vlak voor we Jasper inrijden loopt er een Coyote langs de weg.
Als Rob de tank weer vol gooit zoek ik en wifi signaal, heel soms vind je die wel eens bij benzine stations of hotels, in Canada niet hier is het vrijwel overal beveiligd.
De prijs van de benzine viel hier trouwens mee, $1.199 de liter, we hadden het duurder verwacht.
Het is 12.40hr als we aan de Icefield Parkway beginnen, op deze weg mag er 90km per uur gereden worden, maar dan zie je toch niks en de weg is ook nog eens erg slecht, alles rammelt.
De dirt road van een paar dagen geleden lag er beter bij.
We houden dan ook een lagere snelheid aan, het is niet druk en men kan ons passeren en anders gaan we zelf wel even opzij om anderen de kans te geven ons te passeren.
Bij de outlook van Mount Edith Corvell gebruiken we de lunch, het brood wat we gisteren kochten is nog steeds goed eten, het ruikt zelfs een beetje naar het brood wat we thuis gewend zijn.
Ik vind het brood hier een beetje chemisch zurig ruiken.
Onze volgende stop is de Athabasca Falls een wandelingetje van een half uur, heen en terug, de waterval ligt vlak aan de weg maar door middel van trapjes en bruggetjes kan je hem van verschillende kanten bewonderen.
Het was jammer dat er zoveel Chinezen of Japanners op de trail waren die moeten altijd ook op de foto staan en deinzen nergens voor terug, gaan voor je staan, kijken niet waar ze lopen, ze zullen nooit voor je opzij gaan, terwijl jezelf geen ruimte hebt om uit te wijken.
Ik vraag me wel eens af doen ze dit bewust of onbewust, wie weet het antwoord?
We stoppen weer bij Mount Kerkeslin river, voor de eilandjes in de rivier, ik maak er een mooie panoramafoto, had dit nog niet ontdekt op deze camera.
We doen ook de korte hike nog naar de Sunwapta falls.
Van verre zien we een berg met een heel pak sneeuw liggen, die hebben ze de naam Stuttfield gegeven, als hier een brok van naar benden komt hebt je een echt Avalanche, we reden dan ook in een gebied waar hiervoor gewaarschuwd werd.
We zien de Tangle Creel falls aan de kant van de weg, ze hebben daar een mooie stopplaats gemaakt en daar maken wij dan ook dankbaar gebruik van er is zelfs een zebra pad naar de andere kant, want daar is de waterval.
Niet iedere automobilist kan waarderen dat er aan de andere kant mensen staan en reed luid toeterend met een gangetje van 100 km per uur voorbij.
Ondertussen zitten we in de witte bergen met zijn glacier, dat is ook goed te merken aan de temperatuur en een beetje inspanning geeft al gauw ademnood.
We stoppen bij de Athabasca glacier dit is bij Icefield Center, hier kan je ook met een bus de glacier op, we besluiten dit niet te gaan doen en houden het bij een aantal foto’s.
Plotseling zien we iets vreemds en ik denk nog dat het iets nieuws in aanbouw is een infocentre of zoiets, nee het is de Skywalk als we dichterbij komen zien we een bus staan en er staan een heleboel mensen te wachten, het gebied is afgezet met een hekwerk en al het zicht wordt ontnomen door zwart plastic, hier mag je dus voor veel geld in het ravijn kijken.
En zo rijden we Banff National Park binnen, we stoppen bij de Bridalveil Falls, het is een lange waterval, ik denk dat we er een derde maar van konden zien.
Tot nu toe waren alle campings die we tegen kwamen alleen geschikt voor tenten, we moeten het park uit voor een camping in een Provincial Park, ook deze zijn hier aan de prijs voor $ 27 heb je alleen een plek en gratis een bundel hout voor de firepit, het wordt wel bij de camper afgeleverd.
Nu zullen we die niet stoken ik kan absoluut niet tegen de rooklucht en ben altijd weer blij als we ergens staan waar niet gestookt mag worden.
