Week 1
21 maart
Amsterdam – Chicago
Gisteren was best een rare dag, ik had de dag ervoor al heel veel gedaan en het huis was dan ook snel aan kant
Om 11.00hr probeert Rog in te checken bij United maar dat gaat via een app tegenwoordig, deze op mijn telefoon gezet en even gekeken hoe het werkt, Rob heeft geen smartphone en we besluiten om het zo te laten en dan bij de balie in te checken.
Ook hier wordt je dus verplicht om een smartphone aan te schaffen, toch niet normaal.
Na de middag ga ik nog een uurtje wandelen om mijn 10.000 stappen bij elkaar te krijgen, daarna verdwijn ik nog een poosje nar de sportschool, tijd genoeg.
Als ik om 15.30hr thuis kom spring ik onder de douche en zet meteen de wasmachine aan, we drinken koffie en als de was klaar is mik ik hem deels in de droger de rest hang ik op, dat is voor de huis oppas, wat in de droger zat kon ik nog opruimen.
Er wordt een pizza in de oven geschoven, het is net 17.00hr geweest als we gaan eten, dan ruimen we de laatste dingen op laden de auto in en om 17.45hr draai ik de deur op slot.
De rit naar Hoofddorp ging voorspoedig het was dan ook nog geen 19.30hr als we het parkeerterrein oprijden, ik wordt uit de auto gezet met de koffers en Rob gaat een parkeerplaats zoeken, dat werd helemaal achterin.
We checken in en hebben een up-grade gekregen naar een 4 persoons-kamer, op de 1ste verdieping maar dan wel de een na laatste, het was een stukje wandelen, goed voor de stappen.
Bij het inchecken hebben we meteen de bus van 7.20hr gereserveerd, dat was dus om 6.00hr opstaan.
Na een uitgebreid ontbijt, maken we nog net de zonsopkomst mee en stappen we om 7.15hr de bus in richting Schiphol.
We kunnen daar de koffer vrijwel meteen kwijt en onze boardingpassen worden uit geprint.
We kregen de vraag of onze carry-on zwaar woog, want we moesten met een bus naar het vliegtuig en dan de trap oplopen, we konden die dan eventueel gratis inchecken als ruimbagage.
Maar niet gedaan alle elektronica zit er in en dat moesten we dan weer ergens anders in kwijt.
Met de boardingspas door de poortjes richting security daar hoefden we niks uit de tassen te halen en dan gaat de carry-on van Rob weer de andere kant op voor nadere inspectie en weer de beanbag van de Garmin wat eigenlijk geen beanbag is maar een bag verzwaard met ijzer.
We kregen ook het advies om dat ding toch maar in de grote koffer te stoppen de volgende keer, eigenlijk nooit aan gedacht.
We halen een voorraad shag en gaan dan richting de gate, onderweg nog een stop makend bij de rookruimte en lopen dan naar Gate 13.
Daar aangekomen, het is niet meer dan een veredelde tent, waar alleen vluchten naar de US vertrekken.
Na een klein uurtje krijgen we een Gate wissel en moeten we weer ergens anders zijn, als we daar net zitten moeten we weer terug, het werd nu weer Gate 15.
Dat bleef ook zo, bij de Gate kregen we ook de security vragen pas daarna werden we met een bus naar het vliegtuig gebracht.
Het was al ruim 11.00hr geweest voor we vertrokken en eigenlijk regelrecht de wolken in gingen.
Ik heb me vermaakt met Bohemian Rhapsody, had hem al gezien maar hij blijft schitterend.
Het eten werd al snel uit geserveerd,deze keer was het best lekker behalve de rauwkost dat was iets met linzen er zat geen smaak aan, het toetje was dan weer wel heel erg lekker, een ijsje met koffie smaak en caramel.
Ik kijk de film af en begin aan A star is born, die kon me niet bekoren, misschien had ik nog een stukje verder moeten kijken, alleen geen zin in.
Begin in een nieuwe boek en doe af en toe mijn ogen dicht voor een klein napje.
Rob tikt me aan als het helder is en we boven land vliegen, daar was nog sneeuw genoeg te zien.
Een uurtje voor de landing worden we nog voorzien van een stroopwafel en een panini broodje.
Netjes op de afgesproken tijd worden we met de wielen op de grond gezet nog een stukje taxiën en we mogen weer uit.
Het was deze keer maar een klein stukje lopen voor we bij de immigration waren, ook deze keer weer aan de zuilen, we vinden het ondingen altijd gaat er wel iets mis nu lukte het pas na een aantal keer de vingerafdrukken van Rob te nemen.
Aan sluiten in de rij voor het stempeltje in het paspoort en nog een paar vragen, over geld en wanneer we weer weg gaan enz.
Koffers ophalen, dat ging vlot en dan weer in de rij voor customs, er zijn altijd mensen die niet weten dat je achter aan moet sluiten en zich redelijk van voor zich er tussen proppen tot ieders grote ergernis.
Buiten is het natuurlijk eerst tijd voor een nicotineshot en dan is het wachten geblazen op de shuttle van het hotel, ondertussen maken we kennis met mensen die morgen ook een camper gaan ophalen.
Het duurt ruim een uur voor de shuttle er is ondertussen was er 3x naar het hotel gebeld om te vragen waar ze bleven, er bleek iets fout gegaan te zijn tijdens het wisselen van chauffeur, het gevolg was dat de shuttle nu bom vol zat er er zeker 5 mensen teveel in zaten.
In het hotel kregen we een kamer op de 6de verdieping, gelukkig is er een lift er is gratis koffie in de lobby, waar we gretig gebruik van maken om wakker te blijven.
Uit het raam van onze kamer hadden we al gezien dat de chinees, waar we de vorige keer hebben gegeten, er ook nog steeds zat.
Rond 18.00hr lopen we Fong’s Chinese Restaurant voor een heerlijke Orange Chicken to go, we hebben van de vorige keer geleerd om niet ieder een maaltijd te nemen die was zo groot dat we zeker beiden de helft hebben laten staan.
Nu namen we een large en die was groot genoeg, van de rijst is er bijna niet gegeten.
We nemen een koffie na en maken het verslag, of we nog lang opblijven betwijfel ik zachtjes aan kak ik behoorlijk in en morgen is het weer vroeg dag, de bus is er om 6.00hr.
22maart
Chicago – Middlebury – Joliet
Illinois
*Bijnaam: “The Prairie State” in toespeling op de platte topografie “Land of Lincoln”.
* Motto: soevereiniteit van de staat, nationale unie
*Hoofdstad: Springfield (op U.S. Route 66)
* Hoogste punt: Charles Mound, 1,235 ft. (376 m)
*12e meest bevolkte staat in de VS.
*25e grootste staat in Amerika
*Toegegeven als de 21e staat van de Unie op 3 december 1818
*Abraham Lincoln, was de 16e president van de Verenigde Staten, hoewel hij geen autochtone Illinoisan was, studeerde en werkte hij daar het grootste deel van zijn volwassen leven.
* Route 66-lengte in Illinois is 465 km lang, de zesde in lengte.
Om 5.00hr liep de wekker af, doordat we gisteren rond 21.30hr op bed lagen toch een goede nacht gemaakt.
Voor 5.30hr ging Rob naar beneden om te roken en toen stond de bus er al, ik was toch ook al klaar dus met de koffers naar beneden en meteen in de bus gezet.
Terug naar binnen voor warme koffie het is tamelijk fris, zeg maar gerust koud, volgens mij vroor het nog.
Ik help nog iemand met de app van freecampsite te installeren en precies om 6.00hr gaat de ontbijtzaal open iedereen kan nog snel even een ontbijtje nuttigen, we houden het op een yoghurtje met sap en koffie nemen we mee de bus in.
Het was bijna een volle bus, met Nederlanders, Duitsers en een stel uit een Scandinavisch land.
En dan begint de lange zit naar Middlebury, omdat we van Illinois naar Indiana gaan krijgen we weer te maken met een tijdsverschil van een uur, het is daar namelijk een uur later, wij passen de tijd niet aan omdat we vandaag weer terug rijden naar Illinois.
Het is dan voor ons 9.30hr, als we de KOA camping op rijden,er komt iemand van El-Monte uitleg geven hoe het een en ander in zijn werk gaat en dan mogen we de bus uit, Rob gaat meteen kijken hoeveelste we aan de beurt zijn dat blijkt nummer 4 te zijn en nummer 1 en 2 waren net van de camping weg gereden.
We waren dus meteen aan de beurt voor het papier werk, ze waren er al zo bedreven in dat er 2 personen tegelijk afhandelt werden.
Toen konden we naar buiten voor onze camper, helaas was de A-class die er stond niet voor ons we kregen een 28ft Coachmen mee.
Snik deze is het niet.
Eindelijk lijken ze een beetje van dat donkere interieur af te stappen het maakt de boel meteen een stuk vrolijker.
Na de uitleg waren we als eerste op pad, op naar de Dollar Tree en de Walmart voor de boodschappen, 2 uur later en vele dollars armer was dat allemaal gedaan.
Ik moet wel zeggen dat ik het idee heb dat het hier net even goedkoper is dan in het westen.
Even dacht ik nog een UFO te zien, het bleek de watertoren van Chicago Heights te zijn.
We vermijden de tolwegen als we terug rijden Illinois in, bij Plymouth gaan we nog even langs de Walmart voor stoeltjes die hadden ze niet in Elkhart, alleen maar hele dure, we kopen meteen een rol duktape, want tijdens het rijden schiet het raam van de nooduitgang een een kant steeds los er een nader raam loopt open, het is toch gewoon test rijden wat we doen.
De duktape hadden we niet meer nodig, we hebben de ramen goed dicht gekregen en ze blijven nu ook dicht.
Bij de Subway halen we een Chicken teriyaki voor de lunch.
Hierna is het een kwestie van mijlen maken om ons doel voor vandaag te bereiken, al hebben we niet gereserveerd.
Het is hard gaan waaien en de meeste tijd krijgen we die tegen de zijkant van de camper, het vergt enige stuurmanskunst en spierballen om de camper goed op de weg te houden.
Het is ook nog eens vrijdagmiddagspits en dus vrij druk op de weg, het loopt tegen 17.00hr als we bij het Leisure Lake resort aankomen.
Als we op onze plek staan kan het inrichten beginnen, koffers worden uit gepakt terwijl de net gekochte handdoeken gewassen en gedroogd worden.
Als avond eten schuiven we een pizza in de magnetron samen met een yoghurtje moet het maar voor een keertje.
Zachtjes aan komt de man met de hamer, morgen hoeven we niet vroeg op, gelukkig.
23 maart
Joliet – Springfield
O wat was het koud vannacht, geloof niet dat ik ondanks de extra fleece dekens en de kachel die bij stond echt lekker warm geworden ben, gevolg dat ik vaak wakker ben geweest.
Het gras zag dan ook goed wit van de vorst, het goede nieuws er was geen leiding bevroren.
We ontbijten op het gemak,want we hadden gisteren besloten dat we eerst nieuwe sportschoenen gingen kopen, ik ontwikkel een hallux aan de zijkant van mijn voet en dit is erg pijnlijk in de schoenen de ik nu draag, sportschoenen zijn wat soepeler en geven weinig wrijving aan die knobbel.
Na de vakantie maar eens naar laten kijken er moet iets aan gebeuren voor ik geen schoenen meer aan kan.
Voor degene die weten van mijn schoenenfetisch ik had voor we weg gingen mijn oude sportschoenen weg gegooid, ik had dus toch nieuwe nodig.
En ik ben dol op korting, omdat ik een klantenkaart heb bij Famous Footwear kreeg ik dit weekend 25% extra korting, dan moet je toch gewoon schoenen kopen.
Zodoende was het tegen 10.30hr als we eindelijk echt op pad gingen.
We pikken Route 66 op in Joliet, het duurde even voor we door hadden hoe het een en ander in zijn werk gaat kwa bebording en zo.
In Elwood laten we de Chicago Speedway en de Route 66 Raceway voor wat het is, we brengen een bezoek aan het Abraham Lincoln National Cemetery.
De Abraham Lincoln National Cemetery ligt in het noordwestelijke deel van de voormalige Joliet Army Ammunition Plant, ongeveer 50 mijl ten zuiden van Chicago.
Abraham Lincoln National Cemetery is vernoemd naar de 16e president van de Verenigde Staten en de oprichter van de National Cemeteries.
In het midden van de burgeroorlog, op 17 juli 1862, heeft president Lincoln een wet aangenomen die de vestiging van nationale begraafplaatsen toestaat: “… voor de soldaten die sterven in dienst van het land.”
We lopen de herdenkingswandeling die de gesneuvelden van de 20e eeuw herdenkt op 15 gedenktekens.
We rijden door naar Wilmington en stoppen bij de Gemini Giant, het is een overblijfsel van onze fascinatie voor ruimtevaart in de jaren zestig, de voogd en de beschermer van het iconische lanceerplatform.
In Braidwood staat The Polk-a-Dot Drive in staan Betty Boop ,Marilyn Monroe, Elvis, Superman, James Dean en de Blues Brothers.
We cruisen op ons gemak verder over the Motherroad, stoppen af en toe bij de bezienswaardigheden in Gardner bezoeken we de Two-Cel Jail gebouwd in 1906 en gebruikt tot eind 1950, daar staat ook de Streetcar Diner, een historische Kankakee-tram werd in 1932 naar Gardner verplaatst om als diner langs Route 66 te dienen.
Als we de camper in willen stappen worden we aangesproken door een meneer die net was komen aanrijden, het bleek de Burgemeester te zijn die een praatje met de toeristen kwam maken.
In Dwight rijden we een stukje verkeerd maar zien een bord over een windmolen, dit stond nergens beschreven in Route 66, we zijn er heen gereden en vonden toen ook waar we de Ambler-Becker Texaco Station konden vinden.
In Odell staat de Standard Oil Servicce Station, jammer dat het dicht was vrijwel alle bezienswaardigheden gaan pas in april open, hier gebruiken we ook de lunch.
Onderweg naar Pontiac zien we de Meramec Caverns Painted Barn Sign, in Pontiac gaan we naar het Route 66 Hall of Fame museum en doen daarna de Mural Route door het stadje.
Hier zien we ook onze volgende camper staan, is wel wat werk aan
In Lexington gooien we de tank vol, we weten niet waar we uit komen om te overnachten en dan hebben een kwart tank nodig om eventueel de generator te kunnen gebruiken.
We rijden door Towanda en gaan naar Blooington-Normal even naar de Walmart om te kijken of ze beter brood hebben, wat we nu hebben is alleen goed om te toasten en wat voor bij de koffie.
Hierna rijden we over de Interstate naar Springfield voor een camping , die we eerst niet konden vinden door een verkeerd adres en toen eenmaal gevonden was de office dicht, de camping bevond zich op een Fairground, dit is een groot terrein waar allerlei activiteiten gedaan worden van sport tot veilingen van vee.
We besluiten er toch niet te gaan staan, alleen zijn de campings erg dun gezaaid hier, ook verschillende apps gaven niks aan en omdat het al 19.00hr was besloten we naar de Walmart te gaan en daar te overnachten.
Tussen de Walmart en Lowe’s vinden we een plaatsje, we zijn dan de enigste, even later komen er nog twee campers waarvan er een de generator aan doet om t.v. te kunnen kijken, we horen het lawaai even aan en besluiten een heel stuk naar voor te rijden zodat we dat ding niet meer horen.
De verslagen worden gemaakt, waar we nu staan kan ik niet meer de wifi van Lowe’s gebruiken,hier word ik steeds uit gegooid het zal dus onze eigen hotspot worden als we willen publiceren.
Zondag 24 maart
Springfield – Highland
Vlak voor we naar bed gingen begon het te regenen, weet niet of het een keer droog is geweest, toen we opstonden regende het nog.
Verder heerlijk geslapen totdat er een vrachtwagen naast ons kwam staan die de verdere nacht de motor heeft laten draaien, daardoor regelmatig wakker.
Het is 8.15hr als we opstaan, eerst even wakker worden met koffie en thee en daarna een ontbijtje van pancakes en aardbeien.
Op het gemak rijden we rond 9.30hr weg, we gaan Sprinfield in willen daar het een en ander gaan doen, het regent nog steeds, het zal dus iets binnen moeten zijn.
Er is genoeg te doen, zo hebben we gelezen het is tenslotte de plaats waar Abraham Lincoln opgroeide.
Eerst maar eens op zoek naar een visitorcenter voor informatie, het adres wat we hadden was niet goed, op de deur van het voormalige visitorcenter stond een goed adres.
Toen we dat gevonden hadden konden we de camper niet kwijt, het regende keihard en een heel eind lopen zagen we niet zitten, we laten dit dus vallen en vervolgen Route 66.
Nu lopen er twee verschillende routes een uit de periode van 1926 – 1930 en die van na 1930, wij kiezen voor de 1ste route die het authentieker dan die andere die loopt grotendeels langs langs en met de interstate mee.
We beginnen aan de Veterans Parkway die later overgaat in highway 4 zo wat de hele dag, af en toe is er een slinger en rijden we op een heel oud stukje Route 66.
Bij Auburn is er een mooi en uniek stukje Route 66, er ligt daar 1.4 mile weg gelegd met oude stenen uit 1930.
In Girard staat Doc’s Soda Foutain, helaas is het zondag en in ieder plaatsje zijn de winkels dicht en de straten uit gestorven.
We rijden verder op weer een oud stuk bij Nilwood,waar Turkey Tracks te vinden moeten zijn deze zijn bij de aanleg van de weg in 1920 door een kalkoen, die uit het veld kwam, in de verse cement gemaakt.
In Nilwood zelf zien we nog een paar mooie murals.
We cruisen richting Carlinville en naar het Historic Carlinville Square, we parkeren de camper op het plein en nemen 4 plekken in beslag dit kan makkelijk wat er is geen hond te zien.
We lopen over het plein en gaan dan richting Macoupin County Courthouse, waarvan de bouw begon in 1867 en in 1870 stop gezet, er was $ 50.000 voor uitgetrokken en dat bedrag werd ver overschreden.
Er waren beschuldigingen door inwoners van de provincie met betrekking tot oneigenlijk gebruik van middelen tijdens de bouw van het gerechtsgebouw.
Een van de commissarissen, rechter Loomis, werd ervan beschuldigd stenen uit het gerechtsgebouw te gebruiken om een groot hotel, het Loomis House, op het plein te bouwen.
Rechter Loomis verklaarde dat hij de steen had gekocht, maar nooit een verkoopbon had geproduceerd.
Een andere commissaris, County Clerk George Holliday, werd gezien door het verlaten van de stad met de trein midden in de nacht met een zak.
De publieke opinie was dat de tas vol zat met een deel van het ingezamelde geld voor de bouw van het gerechtsgebouw.
Holliday is nooit meer gezien en het is nog steeds een raadsel waar hij naartoe ging.
Toen het gerechtsgebouw in 1870 werd geopend, was het het grootste gerechtsgebouw in het land met de mogelijke uitzondering van één in New York City.
De deuren, trappen, vensterbanken en sjerpen zijn allemaal gemaakt van gietijzer, waardoor het gerechtsgebouw het eerste brandvrije gebouw in het land is. Het kostte de burgers van Macoupin County 40 jaar om de schuld af te betalen.
Velen verloren hun huizen en boerderijen vanwege de belastingen.
Er was een tweedaags jubileum om de verbranding van de laatste betaling in 1910 te vieren.
Het gebouw wordt ook wel het “Million Dollar Courthouse” genoemd.
Tegen over het Courthouse staat de Macoupin County “Cannonball Jail”, deze gevangenis is in gebruik geweest van1869 – 1988, de gevangenis was zo gebouwd dat ontsnappen vrijwel onmogelijk was.
Bij de bouw werd elke steen aan de uiteinden gezekerd door overtollige kanonskogels tussen de stenen geplaatst.
Het plafond, de wanden en de vloeren van het cellenblok waren opgebouwd uit ijzeren platen van één inch met 20 inch massieve steen boven en onder.
Dit maakte ontsnapping door het verwijderen van delen van de stenen muur onmogelijk.
De gevangenis was oorspronkelijk ontworpen om 17 gevangenen te houden, maar er zaten soms twee keer zoveel in, hiervoor miste de gevangenis alle moderne faciliteiten.
Bij Gillespie missen we de Deerfield Drive Historic Bridge die was alleen van de andere kant te benaderen en dat was, voor ons, en heel stuk terug rijden.
In Staunton komen beide routes samen en gaan dan als een route verder, wij rijden wel door Staunton maar zien geen bezienswaardigheden, als dit niet op de route ligt staat het helaas slecht aangegeven.
Dat de wegen van Route 66 niet overal even goed zijn was vandaag duidelijk te merken, op sommige stukken waren er meer putten dan asfalt.
Wij gaan op zoek naar de roze olifant die vinden we bij de Pink Elephant Antique Mall in Livingstone.
Dit is een van de ongewone attracties langs route 66, er staan sculpturen van o.a een UFO en natuurlijk een roze olifant, maar ook van een heel grote fiets,
Er staat ook weer een Muffler Men hier staat het logo van Harley Davidson op geschilderd.
In het oude schoolgebouw vind men schappen en kasten vol met oude meuk, van een peper en zout stel tot geweren.
Als we verder rijden komen we nog een mooie Gotische kerk tegen, St. Paul.
Hierna vinden we het welletjes voor vandaag en gaan op zoek naar een overnachtingsplaats, liefst een camping met douches, de 1ste camping is zo shabby dat we die snel verlaten de anderen gaan pas open op 1 april dus noodgedwongen wordt het weer een Walmart en dat viel ook nog niet mee bij de Walmart Litchfield mocht niet overnacht worden, al gaf de app aan dat het toegestaan was.
We tanken bij Murphy, lekker goedkoop, en rijden dan naar Highland hopende dat het daar wel toegestaan is.
Onderweg krijgen we nog een bui regen en omdat de zon ook schijnt een paar schitterende regenbogen.
Gelukkig kunnen we in Highland overnachten, we maken eten en daarna de verslagen, op dit moment krijgen we een flinke regen en onweersbui te verwerken.
Maandag 25 maart
Highland – Villa Ridge
Missouri
*Bijnaam: “The Show Me State”.
*Motto: “Salus populi Suprema Lex Esto” (laat het welzijn van het volk de hoogste wet zijn).
*Hoofdstad: Jefferson City
*Hoogste punt: Taum Sauk Mountain, 1772 ft (540 m)
*30e meest bevolkte staat in Amerika.
*18e grootste staat in de VS
*Toegegeven als de 24e staat van de Unie op 10 augustus 1821
*Route 66 lengte in Missouri 313 mijl (504 km), staat op 5 van de 8.
Het is de hele verdere nacht droog gebleven, alleen niet helemaal stil ook nu hadden we weer een vrachtauto, naast ons, die de motor liet draaien, gelukkig ging die rond 0.00hr uit.
Rond 8.00hr staan we op ontbijten op het gemak en even na 9.00hr rijden we richting St Louis.
Maar eerst gaan we naar Granite City voor de Chain of Rock Bridge, eerst moeten we de brug over naar Chouteau Island, dit is een one lane bridge en wordt via camerabewaking het stoplicht op groen gezet, als er van de andere kant niets komt.
De Chain of Rock Bridge verbind Illinois met Missouri, veel reizigers gingen hier tussen 1936 en 1968 overheen.
Het was de 3de brug voor Route 66, de brug is gebouwd in 1929 en was in eerste instantie een tolbrug, hij kostte $ 2.5 miljoen twee keer zo duur als was begroot.
Een van de bijzondere kenmerken van de Chain of Rocks-brug is de bocht in het midden.
Als de brug recht was aangelegd, moesten de ingenieurs kiezen tussen twee grote problemen.
Een route zou de brug op een locatie hebben geplaatst waar deze niet stevig op steenslag kon worden verankerd.
De andere route zou de door de stroming problemen geven voor de schepen, die zouden hierdoor tegen de brug op kunnen botsen, daarom is er gekozen voor een bocht.
We liepen net op de brug toen er een werkauto kwam aan rijden en deze meneer vertelde ons dat de brug gesloten is, omdat er gaten in het wegdek zaten en ze deze aan het repareren waren.
Zodra wij van de brug af waren werd het hek gesloten.
Ik wilde nog zeggen dat we wel om de gaten heen zouden lopen.
Ons volgende doel was de Gateway Arch in St.Louis, die hebben we wel gezien maar zijn er niet in de buurt kunnen raken, het begon al dat de afrit die we moesten hebben afgesloten was, dan de volgende, komen we in de stad uit en ook daar weer omleidingen, we bleven rondjes rijden maar kwamen niet aan de andere kant van de snelweg.
We besluiten het maar helemaal te skippen en door te rijden, we dachten dat we bij het casino in ieder geval een foto konden maken van de Arch, maar we kwamen uit in het Malcolm W. Martin Memorial Park dit park heeft een verhoogd uitkijkpunt, je kijkt uit over de rivier en de Gateway Arch en de skyline van St.Louis, enigszins high ging we naar boven, dit kwam door de wiet lucht van een persoon die daar zat te roken.
De Gateway Geyser, de hoogste waterfontein (192 meter) in de Verenigde Staten en de op drie na hoogste ter wereld de vier kleinere fonteinen rond de geyser vertegenwoordigen de vier rivieren die samenkomen in de buurt van de twee steden: de Mississippi, Missouri, Illinois en de Meramec.
Van september tot mei heeft de geyser rust, daarna spuit hij iedere middag 10 minuten, mits het weer het toelaat.
We besluiten om vandaag vroeg de camping op te zoeken, hopende dat die wel open is.
In Fenton Missouri zien we een Mall en met daar een Old Navy, we hebben tijd zat en gaan dus even shoppen, met wat sportshirts kom ik de winkel uit, bijna alles was met flinke korting.
Een stukje verder op zagen we een Walmart of wie die morgen ook zien weten we niet en hebben dan ook de voorraad weer op peil gebracht.
Rob slaagt nog voor wat korte broeken, hopelijk kan hij die nog aan voor we naar huis gaan, ik had er geen een in de koffer gedaan, wat hij heeft is zachtjes aan aan vervanging toe.
Het is 13.30hr als we de Walmart uitkomen en gaan eerst maar eens lunchen, we moeten nog even langs een auto repair shop, er blijft een lichtje branden op het dashboard en we kunnen niet ontdekken van wat het kan zijn en beter save dan sorry willen we daar even naar laten kijken.
Het blijkt dat de benzine dop er niet goed opgedraaid zit, niks ernstigs dus.
We gaan weer op zoek naar Route 66, het is even opletten hier want de bordjes zijn hier blauw ipv bruin, erg verwarrend.
Via de oude Route 66 route rijden we door een gebied van glooiende valleien en schitterende huizen.
De camping is open dus een plaats snel geregeld, we relaxen en lopen nog een rondje langs de vijver, ook hier heeft het flink geregend aan de plassen en de zompige grond te zien.
Vandaag begon de dag grauw, later kwam de zon al werd het niet veel warmer dan 13 graden, de wind maakte het fris.
Dinsdag 26 maart
Villa Ridge – Lebanon
Om 8.00 op gestaan het was toch weer een redelijk koude nacht, de temperatuur was gezakt naar 3 graden.
We ontbijten met wafels en aardbeien, als de afwas is gedaan is het 9.15hr als we van de camping weg rijden en gaan weer verder op Route 66, deze zullen we de verdere dag volgen.
Dit stuk van de route loopt vrijwel helemaal langs de de interstate, alleen rijdt dit veel rustiger en je hoeft niet te vliegen om het verkeer niet op te houden.
We zien het Meramec Cavern Barn Sing bij St. Clair, vanuit de rijdende camper maak ik een foto, want echt plek om te stoppen was er niet.
In Stanton was het Jesse James Museum gesloten, is alleen in de zomer maanden open en verder in het weekend.
De Meramec Caverns laan we ook over, we hebben al zo vaak caverns bezocht en nog steeds geen mooiere tegen gekomen dan in Carlsbad.
Het plaatsje Bourbon daar zullen veel grappen over zijn, wat zal er in de watertoren zitten er staat Bourbon op.
Dan komen we in Cuba daar staat het Wagon Wheel Motel, dit is het oudste hotel aan Route 66, het is meer dan 80 jaar oud en helemaal gerestaureerd.
Even verderop zien we murals we parkeren de camper en lopen een rondje door het dorp om de murals te bewonderen, sommige zijn schitterend er zijn er ook bij die niet zo mooi geschilderd zijn.
Een van de laatste murals die we zagen werd opgeknapt.
Als we verder rijden komen we bij World 2nd Largest Rocking Chair, in september 2008 werd deze vermeld in het Guinness Book or Records.
In oktober 2015 werd het record in Casey Illinois overgenomen door een chair die groter is.
We bezoeken de giftshop die hierbij is en kopen 2 platen van Route 66 en de eerste kaarten voor het thuis front.
Even daarvoor hadden we postzegels gekocht, deze keer was er geen wachtrij en werd ik meteen geholpen.
In Rolla gaan we even naar het visitorcenter voor wat meer informatie, ze kwamen met kopieën uit het boek wat we nu ook al gebruiken verder hadden ze weinig, o ja gratis koffie.
Hierna gaan we even de fout in we gingen steeds verder het bos in en zagen ook geen borden meer, wel reden we langs de fabriek van Royal Canin en mochten daar meegenieten van de lucht dierenvoer, als ik thuis en zak dierenvoer open trek ruikt het net zo.
We keren om en pikken de route weer op, eigenlijk reden we verkeerd en ook weer niet, we komen een zij attractie tegen Trail of Tears Memorial, helaas gesloten is alleen in het weekend open, we zijn er toch een klein stukje ingegaan voor wat foto’s
Larry Baggett bouwde de Trail of Tears Memorial als eerbetoon aan de Cherokee Indianen die in 1838 met geweld van hun grondgebied werd verdreven en in concentratiekampen werden gestopt.
En vervolgens op een dodenmars naar Oklahoma werden gebracht, waar bijna een kwart van hun leden onderweg omkwamen door kou, honger en ziekte.
De Cherokee noemden de mars Nunahi-Duna-Dlo-Hilu-I of Trail of Tears.
Hierna gaan we naar Devils Elbow voor we daar de brug over gaan kijken we even bij Elbow Inn Bar&BBQ deze is sinds 2017 gesloten voor restauratie, die had namelijk bij een overstroming helemaal in het water gestaan.
We zijn in totaal 3x over de brug gegaan, omdat de 1st keer mijn camera weigerde, een stukje achter de brug stond nog een oude brandweer auto.
We volgen nog steeds de oude route en komen in St.Robert en zien daar de Uranus Fudge Factory, denk eigenlijk een grote toeristtrap, maar daar ben je zelf bij je hoeft er niet naar binnen te gaan, hebben wij ook niet gedaan.
De bedrijven van Uranus zijn een Fudge Factory en General Store, Chicken Bones Party Bar en Grill, Fort Uranus, Escape Uranus, Skin City Tattoo, Uranus Axehole, Combat Archery Uranus, het Sideshow Museum en de Uranus Brewing Company.
Alle bedrijven zijn eigendom van één persoon die zichzelf de “burgemeester van Uranus” noemt. Uranus heeft 25 inwoners, maar geen officiële lokale overheid en verklaart op het ingangsteken: “Het is geen stad, het is een bestemming.
Op het parkeer terrein staat van alles van een raket tot een ezelkont waar je je hoofd in kan steken, geraamtes aan de muur poppen in een uitkijk toren.
In Waynesville vinden we de Frogrock een rots die de vorm heeft van een kikker en ook zo beschilderd is.
We rijden over de Roubidoux Bridge, deze betonnen boogbrug werd in 1923 gebouw en pas gerenoveerd.
Bij Richland moesten we de interstate op, de Gasconade Bridge door de slechte conditie is deze gesloten voor al het verkeer, na een 5 mile konden we weer verder op de oude route.
En zo rollen we Lebanon in, we stoppen even bij het Munger Moss Motel, begonnen als een sandwich shop op de originele route bij Devi’s Elbow dan verhuist naar Lebanon na de 2de Wereld oorlog en kwamen er ook14 motel kamers bij
Toen Route 66 in 1956 een vierbaansweg werd en uiteindelijk werd omzeild door de interstate 44 werden alle kleine, op automobilisten georiënteerde bedrijven moesten sluiten had het Munger Moss geluk doordat de beide wegen en de afrit binnen een halve mile van hun bedrijf lag konden zij groeien.
In 1961 kwamen er nog eens 26 kamer bij, tegenwoordig zijn het 44 kamers.
We zien nog 3 mooie murals in het Roswell park, we fotograferen deze nog en gaan opzoek naar een slaapplaats voor vannacht, dit zou de Walmart worden, maar door bouwwerkzaamheden daar zijn we uitgeweken naar de buren Lowe’s.
Er wordt gekookt, koffie gedronken en we makende verslagen en verwonderen ons over het gescheur met pick-uptrucks over het parkeerterrein, het lijkt veel op een hangplek voor jongeren.
Rond 22.30hr doet de politie een rondje over het terrein en controleert de deuren, even later gaan de lantaarnpalen deels uit en is het ook rustig.
Er staat nog een vrachtwagen met de motor, dat is zo ver weg dat we daar geen last van hebben.
Woensdag 27 maart
Lebanon – Baxter Springs
Ook bij Lowe’s kan je dus goed slapen, het is de hele nacht verder rustig geweest, het is dan ook 8.00hr als ik op sta Rob volgt even later.
De generator gaat aan voor het ontbijt, toastbrood, en voor de koffie en thee water, samen met een sapje en een portie aardbeien moeten genoeg zijn tot de lunch.
Zodra we van het parkeerterrein af zijn zitten we weer op de route, gisteren hadden we het Route 66 museum overgeslagen, het was al laat en we gingen ervan uit dat het gesloten zou zijn, vanmorgen zagen we dat het van 08-20.00hr open is, dit was dan ook onze 1ste stop.
Het museum van Route 66 zit in het zelfde gebouw als stadsbibliotheek, binnen staat er onder andere een Vintage gasstation en een auto uit de jaren 50.
Er staat ook een verzameling peper- en zoutstrooiers, deze werden verzameld door een mevrouw, er zijn verschillende Delfts blauwe bij.
In Phillipsburg gaan we naar Redmon’s Candy Factory, heel heel fout voor je het weet heb je een kapitaal aan snoep in de zak.
We zeggen dan ook alleen maar even kijken tot we caramel seasalt candy tegen komen, toen was het hek van de dam.
Het ging van deze zijn lekker en deze en deze en iedere keer verdwenen er een paar snoepjes in de zak, het resultaat was net geen 2 pound voor $7.45 met tax.
Gaan we heel lang van genieten, denken we maar dan moeten we hem niet tussen in zetten tijdens het rijden.
De naast gelegen giftshop claimt dat dit de grootste van Amerika is, nu claimen dat er veel maar hij was echt wel groot en heel overzichtelijk en niet duur, we voelen ons gisteren nu een beetje afgezet bij de Largest Rocking Chair.
Er verdwijnt nog het een en ander in de tas, ook eigenlijk niet doen dit soort winkels.
Vandaag rijden we niet heel de tijd met de interstate mee, maar gaan wat meer het binnenland in, door de glooiende heuvels met in de wei koeien, paarden en ezels, deze route is ook mooier dan gisteren.
We rijden Springfield in en zien verschillende sign’s van onder andere het Rest Haven Court Motel, Route 66 Rail Haven Motel en Steak’n Shake, alleen is er geen mogelijkheid tot parkeren, dit is dan weer het nadeel van een camper in de stad.
Bij Buds Route 66 Exhibit kunnen we wel makkelijk stoppen, hier zijn murals te zien en zitten Bonnie en Clyde in een Fordje onder de overkapping van het voormalige benzine station.
Als we de route verder rijden komen we bij Gay Parite Sinclair Station in Paris Springs, als we hier stoppen blijkt het hek op slot te zitten, dan maar foto’s vanaf de weg.
Even later komt Gary aan en doet het hek open, het zat op slot omdat er een hond van de overkant op zijn ganzen jaagt, die hij zelf heeft groot gebracht, hij vond deze moederloos na een storm.
Nu lopen ze hem overal achterna, een van die krengen had het lef om in mijn kuit te bijten en ook mijn schoenen waren niet veilig.
Hier staat een herbouwde benzine station van ongeveer 1930, Gary verteld enthousiast over zijn Route 66 verzameling, overal staat het bomvol en hij zegt je daar en daar niet vergeten te kijken.
In zijn garage staat een schitterende opgeknapte vracht auto hier is hij heel zuinig op want die is nog gerestaureerd door zijn schoonvader.
Na ons kwamen er nog 3 bikers en een echtpaar, na een kleine 3 kwartier hadden we het wel gezien daar en gaan weer verder.
Bij Miller gaan we over de Johnson Creek Bridge, dit is een brug uit 1926 over de Johnson Creek.
Even later stoppen we bij de Spencer Garage, dit is het enige wat nog over is van de stad Spencer, de stad werd gesticht in 1870 en verlaten in 1912.
De Spencer Garage is gerestaureerd met vintage Phillips gasoline pompen en sign, dit is de enige herinnering dat deze plek aan de weg ooit bestaan heeft.
Het was ondertussen 13.30hr en tijd voor de lunch, ik doe de generator even aan om wat knakworsten te warmen voor op het brood, hierna kunnen we er weer even tegenaan.
In Avilla vinden we nog een mooie mural die over het hele gebouw is gemaakt.
Carthage is de volgende plaats die we aan doen, hier staat het Boots Court hotel gebouwd in 1939 door Arthur Boots, dit gebouw is een gestroomlijnde moderne Art Deco stijl gebouwd, het is gered van de sloopkogel en ze zijn begonnen met restaureren.
S’Nachts brand de gerestaureerde neon verlichting die op het dak staat.
Aan de rand van de stad staat het 66 Drive-In Theatre, geopend in het najaar van 1949, toen de de film studios het theater adopteerden en er een groter formaat scherm plaatsten konden er ook nieuwere films gedraaid worden.
In 1985 werd de drive-in gesloten, in 1998 is het na een restauratie weer geopend, de film die er nu draaide is Captain Marvel en Dumbo, alleen op vrijdag zaterdag en zondag.
In Webb City dachten we verkeerd te zitten er waren even geen borden van Route 66 te zien, we bleken toch goed te rijden en reden zo dan ook Joplin in en stopten bij een mooie mural met Hummingbirds en Magnolia’s
En dan zijn we Missouri uit en rijden Kansas in, Galena vinden we de Galena Route 66 Mural Building een houten gebouw wat dienst doet als onder andere een picknickplek, er staan wat tafels en krukjes.
Even verder op hebben we Cars On The Route, een oude benzinepomp met een paar figuren uit de Disneyfilm Cars.
Dan stoppen we nogmaals voor een mural de Gelena Route 66 Mural, geloof dat iedere stad wel zijn eigen mural heeft.
We naderen ons eindpunt voor vandaag Baxter Springs, daarvoor gaan we eerst over de Rainbow Arch Bridge over de Brush Creek.
De brug is een betonnen Marsch-boogbrug met een overspanning en is de enige overgebleven brug van dit type over de gehele lengte van Route 66, de brug werd in 1936 gebouwd en moet regelmatig overgeschilderd worden doordat de jeugd er veel graffiti kunstwerken op maakt.
Als laatste stoppen we bij de Baxter Springs 66 Station & Visitorcenter, het station werd in 1930 gebouwd door de Independent Oil and Gas Company; het bedrijf fuseerde het volgende jaar met Philips Petroleum en het station werd een Philips 66 station.
Het station is ontworpen in de Tudor Revival stijl, zodat het lijkt op een klein huisje, deze stijl was destijds populair bij tankstations, omdat oliemaatschappijen wilden dat hun stations pasten in de nabijgelegen woonarchitectuur.
Een toevoeging die diende als een autoreparatiewerkplaats, werd toegevoegd aan het station tussen 1930 en 1942.
Phillips bediende het station tot 1958, en het bleef benzine verkopen tot de jaren 1970.
We gaan op zoek naar de camping voor vannacht, garmin stuurt ons naar rechts terwijl Rob wist dat we naar links moesten en zoals altijd had hij gelijk, het is een stadscamping met water en elektra alleen het water is nog afgesloten en 2 dixies als toilet, gelukkig hebben we alles zelf bij ons.
