Week 3

 24 september – Canada/Amerika

Vanmorgen was een vroegertje, om 7.00hr liep de wekker af.
Het bleek weer flink afgekoeld te zijn, binnen was het nog 11 graden, buiten ietsje pietsje kouder. We hadden een afspraak met kastelke van het AllesAmerikaforum, we gingen bij haar ontbijten.
Zij woont een klein half uurtje van de camping waar wij verbleven, TomTom had haar adres vlot gevonden.
Om 8.15hr zetten we dan ook de camper bij haar op het pad, dit ging net, hij stond ietsje over het voetpad.
Tijdens het ontbijt bijgepraat over van alles en nog wat. Tegen 10.00hr zijn wij weer op weg gegaan, kastelke had een logé en daarmee wilde ze nog naar de Niagra Falls voor hij terug vloog.
Als we Oakville uit rijden wilt TomTom ons de I407 op sturen dit is een toll road en een vrij prijzige, we hebben dat dan ook maar genegeerd.
We wilden naar de I401 en die ligt een eind verder, we kwamen nu weer achterlangs de camping, die we vanmorgen verlaten hadden.
Eenmaal op de Interstate is het rijden en rijden en nog eens rijden, tijd voor een dutje, dus.
Tegen 13.00hr zoeken we een Tim Hortons op voor de lunch en een ijskoffie, soort frappochino van de Starbuck.
De lunch was lekker, maar de ijskoffie kan toch niet tippen aan die van de Starbuck of de McDonald.
We vervolgen onze route en maken nog een kleine zijsprong naar het Oil Museum of Canada in Oil Spring.
TomTom stuurt ons al vroeg van de Interstate of, om binnendoor verder te gaan.
Dan kom je ook nog een detour (omleiding) tegen, de zoveelste van de afgelopen dagen, gelukkig staat dit goed aangegeven en kom je vanzelf weer op de goede route.
En dan kom je net als in Nederland achter een tractor te zitten en gaat de snelheid flink terug, totdat je er voorbij kunt.
We vinden het museum en kijken er wat rond, voor ons niet echt interessant, we kijken buiten wat rond, maken wat foto’s en zijn na een klein half uurtje weer weg.

Achteraf had de omweg voor ons niet gehoeven, maar achteraf kijk je een koe in z’n …
We stellen TomTom opnieuw in en rijden naar de grens van Canada/Amerika, voor we aan de grens zijn hebben we nog een tolbrug, voor 3,25 dollar mogen we erover heen.
Aan de grens moeten we aansluiten in de rij, gelukkig staan er maar 4 auto’s voor ons.
Als we aan de beurt zijn, krijgen we weer wat vragen, onder andere wat we bij ons hebben, groente, fruit en vlees moet je aangeven, we hadden daar al rekening mee gehouden en hebben dan ook vrijwel niks meer.

Alleen de pizza’s voor vanavond liggen in de diepvries, eigenlijk hadden we nog in Canada geslapen en dan hadden we helemaal niks meer gehad dan water en wat limo.
Nadat hij ook ons beroep had gevraagd mochten we zonder verdere controle doorrijden. Omdat de camping in Canada erg duur was, zijn we gisteravond op zoek gegaan naar een andere camping, net over de grens in Amerika.
Dat is dan ook de reden waarom we nog wat eten bij ons hadden.
We staan nu net over de grens en deze camping kostte maar 23 dollar, de andere in Canada CD 60.

Als avondeten aten we dus een pizza met een yoghurtje toe.
Bij de koffie nog een stukje apple pie, die we dus zijn vergeten te melden bij de douanemeneer.

25 september – Lake Huron

 

Doordat we gisteren vroeg naar bed gingen waren we al vroeg op, zodoende reden we al om 8.20hr de camping af.
We maken eerst een stop om de camper van benzine te voorzien, voor we verder rijden naar de Walmart.
We hadden een aardig lijstje er was veel op, doordat we niks terug mogen invoeren vanuit Canada.
Hier was ook een Wirelesscenter, onze hotspot werkt perfect alleen krijgen we geen internettoegang, de meneer daar wilde ons wel helpen, maar ik kreeg het idee dat hij er weinig vanaf wist en alles staat natuurlijk in het Nederlands, we bleven vertalen.
Na en klein uurtje hebben we hem bedankt voor zijn moeite en geduld, we gaan morgen wel naar een T-mobile shop.
Hopelijk weten zij wat er fout zit.
We waren net een HobbyLobby voorbij gereden, die hebben we nog niet gezien deze reis, ook daar gaan we even heen.
En weer koop ik scrapspullen, had alleen maar een album nodig.
Ook kopen we nog een paar ornamentjes voor de kerstboom.

    

    

Dan gaan we echt op pad, we geven TomTom de route naar de camping in, deze gaat helemaal langs Lake Huron.
We kunnen dan ook regelmatig een blik werpen op het meer, zoals overal is het hier ook vol gebouwd met huizen.
Het meer is toch ietsje groter dan het Veerse Meer, het lijkt wel een zee, er varen dan ook gewoon hele grote vrachtschepen op.
Bij de eerste stop kleed ik me wat luchtiger, het is stralend mooi weer en de lange broek is nu wel lang genoeg aan geweest.
Op de route zijn er ook verschillende mogelijkheden om te parkeren en eventueel naar het strand te lopen, we maken hier dan ook dankbaar gebruik van.

    

Wendy, bovenstaande foto speciaal voor jou, er stonden we 7 op de parking dit was wel de mooiste.
Tegen lunchtijd zoeken we weer zo’n parking op en eten daar op het gemak onze lunch.
De route voert ons verder door het boerenland van Michigan we zien veel akkerbouw maïs, suikerbieten, soja, en grasland wordt hier geteeld, er werd volop geoogst.
Ook nu hadden we weer een detour, bij Habor Beach werden we de polder ingestuurd.

    

Hier wilden we eigenlijk overnachten, maar hadden gisteren al besloten om verder te rijden.
Om zo de rit van morgen wat in te korten, hebben we meer tijd om te shoppen.
Bij Port Hope kwamen we weer bij Lake Huron uit.
We proberen nog bij het strand te komen, en slaan de weg in met een bordje marina, dat bleek een redelijk lange rit te zijn, we zaten precies op een landtong en zijn dan ook na 3.5 mijl terug gedraaid.
Later konden we wel bij het strand komen, al was het weggetje heel erg smal en waarschijnlijk niet berekent op een camper van 11 meter lang.
Vandaag ontzettende veel roadkil gezien, veel racoon, oposum, eekhoorntjes en zelfs 2 keer een Deer, vlak bij elkaar.
De ene Deer was alleen nog wat botten een huid, dit lag dan gewoon langs de langs van de weg waar veel huizen stonden.
Vreemd dat dit dan niet opgeruimd wordt, want zo’n half opgegeten dier gaat toch ook wel ontbinden en stinken.
Al die roadkil doet me denken aan Bubba J, de pop van Jeff Dunham, die zingt een liedje over roadkill.
Gelukkig zagen we ook nog een groepje van vier Deers in een veld staan.
We keken al heel de dag uit naar een McDonalds, we konden gisteren de websites niet up-loaden en wilden dit onder het genot van een Frappé bij de mac doen.
Nergens een mac te vinden onderweg, zelfs geen een andere fastfood keten.
In Sebewaing kwamen we dan eindelijk een mac tegen, daar meteen aangelegd en met de laptops naar binnen.
Ik laad de foto’s in photobucket, wat altijd vrij lang duurt, maar na een 40 minuten staat ook mijn verslag on-line.
We checken nog even facebook en de mail en gaan weer verder.
Als we weer ver rijden komen we de suikerfabriek tegen, net Dinteloord bergen met bieten op het terrein.
Het was nu nog ongeveer 40 minuten naar de camping.
Deze is midden in de polder te vinden, voor maar 17 dollar, kijk dat zijn nog eens prijzen, hier worden we blij van.

We hebben dan wel geen wifi , maar hopen morgen de hotspot aan de praat te krijgen bij een T-Mobile store.
Dan hebben we in principe geen wifi meer nodig.
Het was zulk lekker weer dat we nadat de camper op z’n plaats was gezet nog een uurtje buiten hebben gezeten
Het avondeten bestond uit aardappelen, sla en een stukje vlees, weer door Rob bereid op de BBQ.

                                26 september – Grand Rapids

De temperatuur was lekker gebleven vannacht, geen fleece deken nodig gehad en ook geen kachel vanmorgen.
Na het ontbijt op de gebruikelijke tijd, zo rond 8.50hr weg gereden.
TomTom bracht ons weer via binnenwegen, naar de Interstate, deze zouden we blijven volgen tot Grand Rapids.

Mijn oudtante heeft hier tot haar overlijden gewoond, zij is na de oorlog 1940-1945 hier heen gegaan om te trouwen met een Nederlander die in 1909 was geëmigreerd.
Nadat mijn vader terug gekomen was uit Indië (Indonesië), wilde hij ook hierheen komen, zij raadde hem dat sterk af.
Als je in Nederland een goede boterham kunt verdienen moet je niet naar Amerika komen, was haar advies, een teken dat het hier ook niet zo’n welvaart was in die tijd.
Mijn leven had er heel ander uit kunnen zien, als hij wel naar Amerika was gegaan.
Dan had ik in ieder geval aan andere moeder gehad, mijn moeder zou nooit en te nimmer emigreren.
Voor we in Grand Rapids zijn heeft de camper weer een slokje, zeg maar gerust slok, benzine nodig.
We nemen een afslag, op de borden stond dat daar benzine stations moesten zitten, die waren er dan ook, alleen was het allemaal zo smal dat Rob niet goed kon manoeuvreren om naast de pomp te komen.
Dan nemen we een van de volgende afslagen, bij Perry lukte het allemaal zonder problemen.
Doordat we cash betaalden kregen we 10 dollarcent per gallon korting.
Overal was de prijs 3,999 en hier 3,899 als je cash betaalde.
We hadden dit in het begin van de vakantie al gezien, dat er behoorlijk wat van de prijs afgaat als je cash afrekent, speciaal daarvoor zorgen we dat we wat meer cash bij ons hebben.
Onderweg zien we steeds meer kleur in de bomen komen, ik maak wat foto’s, hopelijk komt het ook een beetje over.

De Woodland Mall was zo gevonden,vlak er voor zat er ook een de Centerpointe Mall, deze werd verbouwd, we zagen er een Jo-Ann’s, zijn daar nog even binnen geweest, hebben er wat kerstdecoratie gekocht, zodat Rob weer bloemstukken kan maken met de kerst.
De Woodlandmall zijn we niet eens in geweest,hebben eigenlijk niks nodig en we zijn meer van de Outlets.

We zijn terug gedraaid en zijn naar Dollar Tree en Michael’s gegaan die hadden we eerder al gezien.
Bij de Dollar Tree nemen we wat kleine boodschappen mee en wat kerstdecoraties.
Bij Michael’s kopen we niks, ik had nog wel een bon voor 40% korting op een single item, maar niet echt iets gezien wat ik perse moest hebben.
Rob krijgt een hongerklop en dan is het zaak zo vlug mogelijk iets te gaan eten, nu zat er aan de andere kant van de straat een Subway, daar een Big Philly Cheese Steak gehaald en samen met een beker chocomel genuttigd in de camper.
Nu hadden we ook nog een Hobby Lobby gezien, meestal hebben deze winkels allemaal het zelfde en we waren er gisteren ook al geweest, hier heb ik alleen nog een plaatje van een Whale, voor mijn scrabbook gekocht.
Nu hadden we nog een missie onze Hotspot werkend krijgen.
In Rivertown Crossing Mall in Grandville, zat een T-Mobileshop en deze lag ook op de route naar de camping.

 In een mum van tijd hadden ze daar door wat er mis was, het nummer van de simkaart wordt in de computer gezet en voila, daar zien ze meteen wat er fout is.
We hadden moeten bevestigen dat we geld op de account hadden gezet, alleen ging het bij ons al fout en moesten we daarvoor bellen, het nummer ingeven in de computer ging steeds maar niet.
Doe je dit via de pc dan krijg je vanzelf te zien dat je moet bevestigen, weten we ook weer voor de volgende keer.
Zij gaven trouwens het advies om de volgende keer even een T-Mobileshop in te lopen en daar tegoed te kopen dan zetten zij het meteen op mijn  account.
Kon die kerel wel zoenen, toen bleek dat alles werkte zoals het moet werken.
Nu was het nog een klein stukje naar Zeeland, daar verblijven we voor een nachtje op de camping die Dutch Treat heet, de eigenaresse heeft wel Nederlandse roots, haar grootouders waren immigranten uit Friesland, zelf spreekt ze geen Nederlands.

We zetten de camper op zijn plaats en gaan eerst wassen, we pakten vanmorgen het laatste ondergoed.
Er staan drie wasmachines in de laundry die we allemaal ingebruik nemen, ondertussen genieten we buiten van de zon.
Na een uurtje is alles weer schoon en droog, kan het bed weer opgemaakt worden en hebben we voor een week weer schoon ondergoed.
We aten vanavond gebakken aardappelen, appelmoes en gegrilde drumsticks, als toetje gifgroene lemon yoghurt. We maken de verslagen en zetten ze on-line.

27 September – Holland

  

Zoals gewoonlijk reden we weer rond 8.50hr van de camping.
Eerst moesten de voorraden aangevuld worden, op naar de Walmart, toen we daar wegreden zagen we ineens Amsterdamse geveltjes en een molen.
Holland Village een van de grootste toeristtrap in de geschiedenis, geloof ik.
Toch wilde we er heen, toen we binnen kwamen was er niemand en op de balie stond een bordje dat ze om 10.00hr terug zou zijn, dat was het al geweest.
We lopen zonder te betalen door, staat de mevrouw daar te kletsen.
Blijkt het gesloten te zijn, omdat er een bus toeristen werd verwacht en zij vertelde dat het alleen zaterdag en zondag open is.
Toen wij aan de balie stonden te wachten zagen we een vragenlijst voor kinderen liggen, daar werd gevraagd wie zijn vinger in de dijk steekt om het water tegen te houden, konden ze kiezen uit Koningin Beatrix, Pieter, Mr. T en nog een naam die zijn we vergeten, maar  Hansje Brinker stond er niet bij.
De Nederlandse driekleur was een vlag die je overal ziet met het woord OPEN op het wit, overal waar er een zaak of standje langs de kant van de weg open is zie je zo’n vlag.
Wij vinden het niet kloppen, als je dan echt een stukje Nederland wilt laten zien gebruik dan de goede vlag.
We hebben buitenom wat foto’s genomen en achteraf blij dat we niet in deze toeristtrap zijn getrapt.

We gaan nog even de Carter’s binnen en kopen nog een maillot voor onze kleindochter.| De kleinzoon mag niet achterblijven en daar kopen we nog apensokken voor.
De route die vandaag geplant staat voert ons een heel stuk over de Freeway, mooie gekleurde bomen, maar helaas geen ruimte om te stoppen.
Als we een restarea tegenkomen gaan we even van de weg en kunnen dan wat foto’s maken mooi gekleurde bomen.
Op een gegeven moment stuurt TomTom ons weer van de weg, omdat hij een kortere route heeft gevonden, we komen weer middenin het polderlandschap te rijden, is geen straf dus lieten we het maar zo.
Als we later op de kaart kijken zien we dat hij een heel stuk heeft afgesneden.
We rijden langs Lake Michigan, ook hier weer veel huizen langs het water, we stoppen bij een look-out om bij het water te kunnen komen, dat lukt niet maar we kunnen wel wat foto’s nemen.

We konden ook nog naar boven lopen, maar dat waren zoveel treden dat we dat maar over geslagen hebben.
We lunchen op het parkeerterrein van het Casino in Manistee, vanmorgen hadden ze warm vers French bread bij de Walmart, dit was de eerste keer dat we echt lekker brood hadden.
Als we door Arcadia rijden zien we op iedere straathoek wel een pop staan.

    

Bij Elberta zagen we een brievenbus, even gauw gestopt om wat kaarten te posten, toen ik terug  liep naar de camper werd er geroepen naar me.
Het bleek dat we vlak voor een ingang van een camping stonden, de vraag was dan ook of we een plek zochten.
Nou nee, niet echt en zeker niet daar, het was een beetje Tokkievolk wat daar liep, ik geloof dat ik daar niet rustig geslapen zou hebben.
We nemen nog een afslag naar de boatlaunch van Christal Lake.
Als we het bordje Point Betsie Lighthouse zien draaien we die weg in, er stond wel bij dat het moeilijk keren was met een RV, moet je net tegen Rob zeggen, dit is en uitdaging, het viel ook best mee, misschien als het heel druk is dat het wat meer problemen zou geven. Het lighthouse zelf was gesloten daar waren ze volop aan het bouwen of verbouwen.
We lopen daar nog even het strand op om ook vanaf die kant de het lighthouse te kunnen fotograferen

Daarna rijden we Sleeping Bear Dunes in, ook nu weet TomTom weer een kortere weg en tot nu toe brengt hij ons op schitterende weggetjes, die we normaal zouden overslaan.
Ook nu weer, een klein smal weggetjes tussen de bomen, op sommige plaatsten waren de taken als een boog over de weg gegroeid.
Bij Empire komen we weer op de normale route en zien het Visitorcenter liggen.
We lopen even naar binnen om informatie over de camping, we hebben daar geen goed adres van.
Voorzien van een map en goede uitleg waar de camping is komen we naar buiten. et is nog vroeg en we besluiten om eerst Pierce Stocking Scenic Drive te gaan doen.
We kopen nu geen Nationale Parkenpas, maar betalen 10 dollar entree, de mevrouw in het huisje vroeg natuurlijk naar deze pas en /of we een seniorenpas hadden of wilden, ten eerste is Rob nog te jong en geen inwoner van Amerika., dus krijgt hij geen seniorenpas. Zij had geen accent gehoord zei ze, daarom vroeg zij nar de seniorenpas.
Toen ze hoorde dat we uit Nederland kwamen vroeg ze waar uit Nederland, want haar ouders kwamen uit Rotterdam.
We rijden naar de covered bridge en doen heel de scenic drive en stoppen bij de vieuw points.

Wij krijgen zo zicht op Glen Lake, de Dune Overlook, en Lake Michigan dat was even een kuitenbijter, doordat het duin op was, wel over een boardwalk maar toch, terug ging een stuk beter.
Als laatste stoppen we bij North Bar Lake.

   

 

Ondertussen loopt het tegen 17.00hr en is het tijd de camping op te zoeken, deze is vlug gevonden.
De office bleek al gesloten te zijn en we zagen nergens waar we konden betalen, we zijn er maar vanuit gegaan dat de campinghost weet waar er net aangekomen campers staan en we dan wel kunnen betalen, tot nu toe niemand gezien.
We mogen geen generator gebruiken vanaf 18.00hr tot 9.00hr, we zullen morgen dan ook meteen vertrekken om ergens op een parking te kunnen ontbijten.

 28 September – Saint Ignace

Na een heel goede nachtrust, we gingen al vroeg naar bed, om 7.30hr opgestaan.
Meteen alle karweitjes gedaan en weggereden van de camping, we hebben niemand gezien aan wie we konden betalen er waren geen envelopjes en ook geen brievenbus waar we het geld in konden deponeren, het was dus een gratis nacht.
We mochten tot 9.00hr geen generator gebruiken en we ontbijten meestal met toastbrood en koffie, die niet gezet kan worden zonder elektrisch.
Op de filter zit een druppelstop en kan zodoende niet los gebruikt worden.
Een paar mijl van de camping een parkeerplek opgezocht en de generator aangezet.
Na het ontbijt zijn we weer verder gereden.
Doordat we nu zo vroeg waren zagen we 2x een aantal Deers staan, een stond er zelfs midden op de weg, niet vreemd dat ze regelmatig doodgereden worden.
Ook zagen we een mooi mist over verschillende meertjes hangen, net de nevelen van Avalon.

De foliage is op sommige plaatsen ook al schitterend, soms moet je er wat moeite voor doen om daar een foto van te kunnen maken.
Zo zagen we een hele rij bomen met een schitterende kleur, alleen lag daar een hoop grond voor, tot we de ingang van het terrein zagen en vanaf daar goede foto’s konden maken.
De hond van het huis waar voor we geparkeerd stonden was niet zo blij met ons, die bleef maar blaffen, gelukkig zat hij achter een hek of vast.

Als we bij Northport het bord lighthouse zijn besluiten we daar heen te rijden, een ritje van 6 mijl, als we daar komen blijkt het gesloten te zijn en gaat het pas om 12.00hr open.
Had fijn geweest dat het al bij het begin had gestaan, nu 12 mijl voor Jan met de korte achternaam gereden.
Wat ons in deze omgeving opvalt, is dat er hier veel fruitteelt is, we zien appelbomen, kersenbomen en druiven, maar dat is voor de wijn.
Als we besluiten om bij het volgende kraampje aan de weg een Apple Pie te kopen, hebben we er geen meer gezien.
Wat ook erg opvallend is dat de bomen zo oud zijn, waarschijnlijk wordt het fruit niet geteeld om zo te eten maar om te conserveren.
We zagen in iedere geval een cannery.
De Pumpkins worden ook hier massaal aangeboden.
We tanken in Traverse City, terwijl Rob staat te tanken ga ik naar binnen voor 2 koffie.
Dat kost toch werkelijk bijna niks voor 2 koffie (16oz) was ik 2.31 dollar kwijt, de koffie was ook nog eens goed te drinken.
Door de route die we volgden vandaag, komen we ook door wat grotere plaatsen daar is dan ook redelijk wat verkeer op de weg en is het opletten en zien we niet zoveel van de omgeving, althans Rob.
Ook nu kwamen  we weer in een roadwork terecht, geen detour deze keer. Ik kon nu een foto maken van het bord wat aan het begin van het roadwork staat, dit liegt er niet om.

Bay Shore is een dure plaats zo te zien, de huizen zijn er wat groter en de ene golfbaan na de andere zien we links en rechts van de weg liggen.
De campings zijn resorts en de prijzen zijn dan ook hoog.
We waren dan ook blij dat we weer terug op de wat rustigere wegen zaten, al was het drukker dan gisteren.
We lunchen op een parkeerplaats aan Lake Michigan, op de parkeerplaats stond een memorial voor vliegers die omgekomen waren tijdens een crash in Lake Michigan van een B52 bommenwerper in 1971.

Vanaf hier zijn we in een ruk door gereden naar de camping het is vrijdag en veel Amerikanen gaan op pad voor het weekend en we willen wel graag een plaatsje op TIKI RV Park in Mackinac.
Om hier te komen moeten we de brug over deze kostte 10 dollar.
Als we de brug over zijn zien we de ferry’s vertrekken naar Mackinac Island, hier kon ik toch nog een lighthouse fotograferen.

    

De camping is vlot gevonden, we reserveren voor twee nachten, morgen gaan we naar Mackinac Island, we worden dan opgehaald bij de camping en heeft de camper een dagje rust.
Als we op onze plek staan is het nog vroeg genoeg, in Nederland, voor een rondje skype. Zodra ik skype opstart komt mijn zus on-line, we kletsen wat, daarna bel ik via skype mijn ouders en Rob zijn tante, zodat zij weten dat alles goed gaat.
Geen bericht, goed bericht gaat voor hun niet op.
Later komt onze dochter nog via facebook chatten, zij vraagt of ik mee ga naar de Queen musical We will rock you, die volgend jaar april in de Heineken Music Hall  speelt, uitgevoerd door de Engelse cast.
Ondertussen zijn de kaarten hiervoor besteld, woensdag 10 april 2013 is het dan zover.
Nu we een werkend hotspot hebben, staan we in een gebied waar geen bereik is voor dat ding, schiet ook op.
Gelukkig heeft de camping een goede en snelle wifi, gratis.
Ik koop op de camping nog wat kaarten en zie dat ze weer niet afgerekend zijn, veel voordeeltjes gehad tot nu toe.
We kregen ook nog een coupon voor 3 dollar p.p. korting voor de boot naar Mackinac Island, kunnen we morgen gebruiken.

29 september – Mackinac Island

Brrr wat was het koud vanmorgen, gauw de kachel aan gedaan.
Na het ontbijt en de karweitjes was het tijd om ons naar de office te begeven, waar we om 9.00hr opgehaald zouden worden.
De shuttle van Shepler’s Island Ferry, we wilden de boot van 9.30hr hebben, dit is de enigste keer vandaag dat die onder de Mackinac Bridge doorvaart.
We kleden ons dik aan, op het water zal het sowieso koud zijn, als later op de dag de zon steeds meer in kracht wint is het zelfs warm.
We hadden een coupon voor 3 dollar korting, toen wij het ticket wilden kopen zagen we dat je ook een combi kon kopen van de boot en de tocht met paard en wagen.
Nam je de combiticket dan telde de coupon niet, later zagen we dat we door het combiticket te kopen, 4.50 dollar hadden bespaart.
Op het eiland mogen dus geen auto’s rijden alles gaat met paard en wagen of met de fiets, of lopend natuurlijk, alleen zullen we dan niet zoveel zien.
Er zijn wel een paar auto’s op het eiland een ambulance, 2 brandweerauto’s en een 4×4 van de politie.
Ook de inwoners zijn afhankelijk van deze vervoersmiddelen, in de winter is er een grocerystore en een restaurant open, er blijven ongeveer 500 achter op het eiland.
Ze verplaatsen zich dan op snowscooters, want ze menen maar die raken de wegen niet maar de sneeuw, dus mag het.
De paarden hebben dan vakantie en staan op een ranche op het vasteland. erst de boot dus, om precies 9.30hr vertrekt hij uit de haven en koerst eerst naar de brug, waar hij zelfs even stil gaat liggen onder de brug.

    

Dan keert hij en gaat naar Mackinac Island.
We hadden de tip gekregen om zodra we op het eiland waren eerst naar de ticketboot van de paardenritten te gaan,om daar een tijd af te spreken.
De eerst volgende tijd die beschikbaar was is die van 11.00hr, we hadden dan net nog een driekwartier om wat van de Mainstreet te zien.
Nu is Mackinac Island beroemd om de fudge die er gemaakt wordt, de ene na fudgezaak na de andere vind je dan ook in de Mainstreet.
Wij kijken wel hoe de fudge gemaakt wordt, maar kopen zelf niks, het ruikt al zo vreselijk zoet dat ik niet hoef.

Als we tegen 10.50hr bij de opstapplaats zijn, worden we met 20 man in een rijtuig gezet, deze wordt getrokken door twee paarden, en gaat de rit door het stadje via het Grand Hotel, waar een nacht slapen 500 dollar per persoon kost, naar het Surrey Hills Museum gebracht, daar moesten we uit stappen en kunnen dan eventueel de vlindertuin bezoeken, dit zit niet in de prijs inbegrepen.
Ook kan je daar de paarden en de koetsen van het Grand Hotel bezoeken, een deel van de koetsen wordt nog gebruikt.

   

     

Hier stap je op een andere rijtuig deze wordt getrokken door 3 paarden, er kunnen 35 personen in.
De rit gaat nu door het State Park, we rijden langs de Post Cemetery, deze is voor militairen en het St Anna’s (voor de burgers), het bos in.
Deze begraafplaats lag eerst aan Mainstreet, maar door de opkomst van het toerisme heeft men besloten om die te verplaatsen, het zou misschien toeristen afschrikken om meteen met een begraafplaats geconfronteerd te worden.
Nu schijnen ze niet  zo zorgvuldig om gegaan te zijn met de stoffelijke resten en de stenen, het zou zo maar kunnen dat het lichaam van Pietje de steen van Jantje heeft.
De rit voert ons naar de Arch Rock, daar krijgen we allemaal de tijd om uit te stappen en naar de arch te gaan, ook kan je nog naar een uitkijktoren.    

      

Er wordt nog een stop gemaakt om de mensen de mogelijkheid te geven om Fort Mackinac te gaan en een later rijtuig terug te nemen of om lopend terug naar Down Town te gaan.
Wij blijven zitten, we hadden besloten om eerst wat te gaan eten, om later naar Fort Mackinac te gaan.
Bij het Surrey Hills Museum moeten we weer overstappen op een rijtuig getrokken door twee paarden, deze brengt ons terug naar Down Town.
Bij Mighty Mac Hamburgers gaan we een burger eten, in plaats van koude cola nemen we warme koffie, wat voor koffie door moet gaan dan, het was bruin en warm in verte proefden we koffie.
Nu zou je denken dat het een grote paardenpoep bende is, in de straten rijdt er constant een fietser heen er weer met een poepwagen en schep achter de fiets, het ligt dan nooit langer dan een paar minuten op straat, in het bos komt er geen poepschepper en dat is dan ook te ruiken.
We lopen etalages kijkend naar het fort en zien hoe de fudge gemaakt wordt.
Doordat we in de stad zijn moeten we een flinke helling op voor we het fort binnen konden gaan.
Terwijl we naar boven lopen horen we een harde knal en schrikken ons een hoedje, samen met een echtpaar wat net naar beneden liep, hadden we het hart in de keel zitten.
Nu werd er ieder heel uur een kanon afgeschoten, we hadden het dus kunnen weten.
Ieder half uur werd er met geweren geschoten, dat klinkt niet zo hard.
We lopen een kleine anderhalf uur rond op het fort, het is een schitterend fort het stamt uit de tijd van de American Revolution, gebouwd door de Engelsen en later in handen gekomen van de Amerikanen, delen van het fort zijn nog origineel en zijn 225 jaar oud.

Als we de helling weer afgelopen zijn, heel slecht voor mijn knie en Rob z’n heup, bezoek ik nog even het kerkje wat daar staat.

    

We nemen de boot van 16.00hr terug, deze vaart duurt nog geen 20 minuten en als we in de haven zijn  degene die ons vanmorgen opgehaald heeft komt meteen naar ons toe om ons terug te brengen naar de camping.
Het is nog steeds schitterend weer en zelf warm in de zon, we zetten onze stoelen op de site naast ons, die is toch leeg en genieten daar nog een uurtje van de zon.
Als deze achter de wolken verdwijnt is het meteen koud en gaan we naar binnen.

30 September – Pictured Rocks National Lakeshore 

Hoe we het steeds zo uitrekenen om iedere dag rond 8.50hr van de camping te vertrekken, weet ik niet.
Ook als we iets later opstaan dan redden we het nog zonder te moeten haasten.
Vandaag gaan we twee grote meren zien aan de ene kant Lake Michigan en aan de andere kant Lake Superior.
De Fall Foliage wordt steeds mooier, je gaat nu echt het vlammende rood en oranje zien. Het eerste stuk volgen we Lake Michigan, op verschillende vieuwpoints stoppen we om van de mooie kleurenpracht te genieten.

Als we bij de Cut River komen stoppen we en lopen daar over de brug, heel diep onder ons zien we een klein stroompje dat moet dan de Cut River zijn.
Aan het eind van de brug kan je een trapje af, je kan onderdoor de brug en dan weer naar boven aan de andere zijde van de brug.
Op het eind weer precies het zelfde om bij de camper te komen.
Je kan ook nog naar beneden lopen en dan waarschijnlijk door het bos tot bij het strand komen.
Ons ging het erom dat je vanaf boven af op de bomen keek 

 Als we Grand Marais naderden kwam Lake Superior in het zicht.
Er was geplant om daar te overnachten, maar we gooien de plannen om, door vandaag het Pictured Rocks in plaats van morgen te doen.
We hadden nog plenty tijd om dit vandaag te doen, door onze knie en heupproblemen zitten grote hikes er niet in deze reis.
Het vele wandelen van gisteren hebben we beiden moeten bekopen en uit de pot Ibuprofen wordt dan ook regelmatig 1 of 2 pillen gepakt, hier verkopen ze die in potten met 200 stuks.
We nemen een kijkje bij de haven en wat andere punten waar we het Lake zien en zoeken daarna het visitorcenter op, voor een map en informatie.
De eerste stop is bij Grand Sable Lake., dan rijden we door naar Rock Slide Overlook en eten daar eerst onze lunch, het was inmiddels 13.30hr.
Terwijl we zitten te eten kijk ik naar buiten en meen op een oude boomstronk grote paddenstoelen te zien, dat vraagt nadere bestudering.
Na het eten dan ook eerst het bos in, we vinden verschillende soorten mushrooms, één soort lijkt wel bestrooit met cacaopoeder, en weer een andere op een halve kerstklok.

Als we dan het trailtje naar de overlook nemen vinden we er nog meer, ik heb het geluk dat ik niet door de Posion Evy ben gelopen, er staan regelmatig waarschuwingsbordjes dat het hier te vinden is. Rob herkent het wel maar ikke niet en loop ik dus gewoon door de struiken het bos in.
We zien het Au Sable Light Station en je hebt er een mooi uitzicht  Grand Sable Dunes,  die loodrecht nar beneden gaan, wij namen het rolstoeltoegankelijk pad, er waren ook mensen die het duin opliepen, door het losse zand, als je boven zou uitglijden heb je een probleem om weer boven te komen.

Bij Hurricane Trailhead  kunnen we de camper niet kwijt en rijden terug, we maken nog wel foto’s van de Hurricane River.
Dan rijden we naar Twelvemile Beach,die weg is onverhard en is net een wasbord doordat er met vierwieldrive overheen gereden wordt, het was even moeite doen met het parkeren, er bleef een meneer met z’n auto hinderlijk in de weg staan.
Hier kan je via een boardwalk zo het strand oplopen.
Als laatste doen we Miners Castle, een mooie rotsformatie.
Als we daar staan zegt een mevrouw, “O look a eagle, zagen we dan toch mooi een Bald Eagle vliegen.

Wij kijken waar het trailtje heen gaat wat we daar zien lopen, zo te zien naar Miners Beach en het waren allemaal trappen, dit toch maar niet gedaan.
Naar beneden gaat nog wel, maar je moet ook weer terug naar boven, we zijn verstandig geweest.
We rijden de weg terug en gaan naar de camping.
Voor we bij de camping waren stoppen we bij Pictured Rocks Cruises en kopen tickets voor de vaart van morgenochtend 10.00hr.
Dit is een tochtje van ongeveer tweeënhalf uur, langs de mooi rotsformatie die in het meer staan, Pictured Rocks dus.
Als we op de camping komen is de office dicht maar via een envelopsysteem kunnen we een plek kiezen en het geld in de envelop doen.
We sluiten de camper aan en drinken wat, ik ga op liggen lezen en vergeet helemaal de tijd, komt door het boek Vijftig Tinten Vrij.
Om 19.10hr komt Rob zeggen hoe laat het is en gauw maak ik garlicpuree uit een zakje en draai een blikje wortelen open, Rob grilt ondertussen het vlees.
We kijken uit op het meer en dat zorgde nog voor een mooie zonsondergang.

Onze buurman hier heeft een mooie rode Hummer, jullie begrijpen wel dat mijn dag niet meer stuk kon.