Week 1
4 juni
Amsterdam – Edmonton
Gisteren (zondag) stond in het teken van huis opruimen, de was wegwerken, nog even een vergeten boodschap doen en even naar tante om gedag te zeggen, mijn ouders hadden we al gedag gezegd.
Na het avond eten, de auto in geladen en richting Amsterdam.
We kunnen net nog over de brug in Vlissingen voordat deze omhoog gaat voor een roeiboot met een zeiltje.
Het is zondag avond en druk op de weg, net na Goes belanden we in langzaam rijdend verkeer, de reden was een auto met pech op de vluchtstrook.
We kunnen weer doorrijden tot Kruiningen en dan begint alles van voor af aan, we snappen niet goed waarom er stilgestaan wordt en dat we even later weer door kunnen rijden.
Het vermoeden bestaat dat dit zo door zal gaan tot het Markizaat of tot de afslag Roosendaal.
We besluiten bij Rilland van de weg te gaan en via Tholen richting Rotterdam te gaan, hier konden we in ieder geval door rijden.
Het is 20.55hr als we de auto uitladen bij het van der Valk hotel in Aalsmeer, we krijgen een up-grade naar een gerenoveerde kamer op de begane grond.We doden de tijd door te genieten van de ondergaande zon, de laptop gaat aan en we kijken naar de prijzen voor een kamer in november, het is namelijk wel erg relaxt om een avond van te voor op het gemak richting Schiphol te gaan.
De bus die ons morgen naar Schiphol brengt hebben we voor 11.20hr gereserveerd, tijd zat voor een uitgebreid ontbijt.
Heerlijk geslapen vannacht, dit overkomt me zelden de nacht voordat ik moet vliegen.
We staan om 8.30hr op en maken op het gemak toilet om daarna uitgebreid te gaan ontbijten, het ontbijt is bijna net zo goed als de lunch met mijn collega’s, bij mijn afscheid.
Na het ontbijt hebben we nog een uurtje voor we in de bus stappen, ik bel nog even met mijn moeder dat was er gisteren niet meer van gekomen, kreeg weer het hele riedeltje van oppassen en uitkijken en voorzichtig wezen mee, voel me dan weer net een klein kind in plaats van 64 jaar, maar goed ik blijf ook haar kind en soms zeg ik dit ook tegen mijn kinderen die ook allang volwassen zijn.
Het is niet druk in de bus, er gaat nog een echtpaar mee wat in de buurt van Toronto woont en op familie bezoek was geweest, meneer had als kind in Zierikzee gewoond, een Zeeuw dus,en mevrouw had een vriendin in Terneuzen, soms is de wereld wel heel erg klein.
Op Schiphol was het even stoeien met de bagagedrop, wat we nog nooit zelf gedaan hadden, de boardingspassen hadden we zondagmiddag al thuis geprint.
Dan een kwartiertje in de rij voor de security, natuurlijk werd mijn koffer er weer uit gepikt nu bleken de dozen medicatie de boosdoener, na een drugstest mocht ik hem meenemen, ook de fototas van Rob moest nader bekeken worden, dat ging dan om de Garmin.
Even langs de taxfree voor de shag, scheelt toch behoorlijk wat in prijs, en op naar de gate.
Er stond een bultrug van de KLM aan de gate maar deze ging naar Nairobi, dat was de verkeerde kant op voor ons.
Een goed half uur voor het boarden wordt het toestel waarmee wij vliegen aan de gate geparkeerd, het duurt dan nog wel bijna 3 kwartier voor we aan boord mogen, eerst natuurlijk de mensen die hulp nodig hebben en mensen met kinderen, en first class niet te vergeten.En er waren veel mensen met kleine kinderen waarvan er al verschillende aan het huilen waren, het leek wel al er een begon de rest volgde, we hoopten nog dat ze in het vliegtuig in slaap zouden vallen.
In het vliegtuig is het snoeiheet, er werd aan gewerkt werd ons verteld en inderdaad op een gegeven moment voelden we koel lucht.
Er moest nog even gewacht worden voor we weg mochten, want het was erg druk volgens Captain Grant, toen was hij blijkbaar ook de weg nog kwijt want er werd een U-turn gemaakt en gingen we richting Polderbaan, maar dan eindelijk om 15.15hr kwamen de wielen los van het beton.
We hadden al heel vlot onze oordoppen in, waar we al bang voor waren gebeurde ook, enkele kinderen bleven krijsen, en ook nog eens de hele vlucht, zelfs de crew vonden het hierdoor een zware vlucht.
De vlucht verder goed weinig turbulentie, er was veel bewolking op het moment dat we boven Groenland vlogen was het open en hadden we een schitterend zit op de met sneeuw bedekte bergen en bevroren wateren.Het eten was redelijk goed, al valt het me op dat er ook bij de KLM minder vaak met drinken wordt rond gegaan.
Af en toe zagen we een stukje land tussen door de wolken, nadat de daling was ingezet zagen we Edmonton en omgeving mooi onder ons.Het was 15.25hr toen de wielen het beton weer raakten, het was een klein stukje lopen naar de immigration, waar ook al zuilen stonden om het zelf te doen zelf het customs formulier moet je daar op invullen, mijn foto lukte niet en ik moest dan ook langs een officer die alleen mijn paspoort bekeek en we konden door, ondanks dat het best druk was ging het allemaal redelijk snel.Ook de koffers kwamen vlot van de band, naar buiten voor de nodige nicotine en even uitzoeken hoe het met de hotelshuttle ging, we moesten bellen met een gratis telefoon in de hal en dan hoorde je wanneer ze zouden komen, vlak voor wij buiten kwamen was er net een weg en het zou 15 tot 20 minuten duren voor de bus er zou zijn.
Ondertussen kon Rob roken en Four Seasons bellen om voor morgenochtend een tijd af te spreken om ons op te halen,
Ingecheckt in de Hilton Garden Inn, gaan stoeien met mijn telefoon blijkbaar was de roming aanblijven staan en waren al mijn MB’s al gebruikt, ik zal nog een paar dagen moeten wachten voor nieuwe, hier gebruik ik die toch niet en doe alles via wifi en voor nood hebben we eventueel nog een telefoon waar genoeg tegoed op staat.
De familie en berichtje gedaan dat we goed zijn aangekomen, zijn ze ook weer gerust als ze straks wakker worden.We rommelen de verdere avond wat aan, we willen niet te vroeg naar bed, anders zijn we morgen zo vroeg wakker, maar laat zullen we het sowieso niet maken op dit moment is het hier 19.27 en in Nederland 3.27hr.
Morgen worden we om 9.00hr opgehaald en hopelijk lekker op tijd weg bij de verhuurder.
5 juni
Edmonton – Valleyview
Nadat we gisteren al voor 21.30hr in bed lagen hebben we geslapen tot 5.30hr, wel een paar keer wakker geweest maar niet lang.
Het lijkt een mooie dag te worden, al hangt er nog wel donkere bewolking, rond 7.00hr zien de blauwe lucht met wat witte wolken.
We gebruiken het ontbijt in het hotel, in heel de verre omtrek is er geen restaurant te zien en voor nog geen 15 C$ kan je uit gebreid ontbijten.
Zelfs je eigen wafel bakken, alleen heb ik het verprutst voor mezelf en alle mensen na mij, ik had de platen niet in gesprayd met Pam en nu bleek mijn wafel er aan vastgebakken te zitten, er zijn 2 mensen aan bezig geweest om het schoon te maken en volgens mij hebben ze het maar op gegeven voor dit moment.
Zo rond 8.45hr gaan we met al spullen naar beneden en checken uit, buiten wachten we op iemand van Frazerway die ons komt ophalen.
Het is nog best fris en we gaan toch maar even binnen wachten, even na 9.00hr komt er iemand en die vraagt of wij de familie Wondergem zijn op z’n Nederlands, deze mevrouw was een Nederlandse en ook de manager spreekt Nederland, toch wel makkelijk als je zelf niet goed Engels spreekt of verstaat.
Het verhuurstation ligt maar 6 kilometer van het hotel we waren er dan ook zo en werden meteen geholpen, het papierwerk was vlot in orde en dan volgt de uitleg en het nakijken van de camper, al snel hadden ze door dat wij niet voor de eerste keer huurden, dus daar waren we ook snel mee klaar.
De inventaris is hier heel uitgebreid, zelfs de stoeltjes horen erbij, normaal nemen we nooit geen inventaris en personal kits erbij, omdat zelf kopen goedkoper is, nu zat het erbij als vroegboekkorting.
We misten de levelers in de camper die werden nog gezocht voor ons en de wasemkap deed het niet en dat is wel zo fijn als die het doet, zeker met de zeer gevoelige rookmelders die er in de camper zitten.
Iemand gaat op zoek naar levelers en er komt iemand voor de wasemkap, het euvel aan de wasemkap lijkt niet gevonden te worden, totdat er een lichtknopje omgezet wordt en toen deed hij het wel, met verbazing werd er gereageerd, nog nooit gezien werd er verteld het zou ook eigenlijk niet mogen kunnen.
O’ja we krijgen een camper van 32ft mee, dit type hebben we al vaker gehad, we hebben slaapplek voor 8 personen, dan moeten er 4 niet al te groot zijn, de camper is 4 jaar oud en er staat 27.192 kilometer op de teller en ziet er nog heel netjes uit.
Frazerway heeft nog een dochteronderneming en dat is Four Seasons, zij verhuren de wat oudere campers en dat is een stuk goedkoper dan bij Frazerway zelf.
Ondertussen stel ik de Garmin in op Amerikaans-Engelse taal, hij kan nog op kilometers blijven staan, die worden straks in Alaska verandert in mijlen.
Het is 10.15hr als we het terrein afrijden, richting de Walmart voor de boodschappen, maar eerst doen we een Dollarama aandoen voor ziplockzakjes, keukenrol, afwasmiddel e.d. dat is hier veel goedkoper dan bij de Walmart, het is net een soort Action.Hierna is de Walmart aan de beurt voor de overige boodschappen, in Canada is het weer totaal anders dan in Amerika we zoeken ons ongans en sommige dingen verkopen ze niet eens.
Hier vragen ze of de boodschappen in een plastic tas moeten, voor deze keer hebben we ja graag gezegd, dit zijn onze vuilniszakken, voorlopig hebben we er genoeg en zullen we de volgende keer de boodschappen niet in plastic tasjes laten doen.
We komen met een kar vol weer buiten, gauw alles in de koelkast en diepvries, het is ondertussen 12.15hr en we hebben trek aan de overkant van de weg zit een DQ daar eten we een broodje met kip.
Daarna is het kilometers maken om van Edmonton naar Valleyview zo’n kleine 400 kilometer wilden we vandaag nog rijden.
De route gaat door een heuvelachtig landschap, we komen langs de plaatsen Stony Plain,White Court en Fox Creek dit zijn nog redelijk grote plaatsen,verder is er weinig bebouwing af en toe een boerderij en wat ja-knikkers, olie wordt er hier nog genoeg naar boven gehaald.In de beurt van Stony Plain was dit ook goed te ruiken het leek Rotterdam Pernis wel.
We zagen onderweg de Rochfort Bridge dit is op 1 na de langste houten brug, deze is gebouwd in 1914 en is 736 meter lang en is eigendom van de Canadian Railroad.
Het is even na 17.00hr als we Valleyview voorbij rijden de camping ligt een goede 7 kilometer verder op, het is een Provincial camping, primitief met alleen pittoilets en er zijn wel een paar plaatsen met electra.
We kiezen een redelijk vlakke plek en proberen te betalen, het probleem is dat we alleen groot geld hebben en er is verder niemand hier waar we eventueel kunnen wisselen, we wachten dan maar tot er iemand van het park langs komt om te betalen.
We ordenen de kasten, waar de boodschappen van vanmorgen zomaar ingezet zijn en pakken de koffers uit.
Zoals meestal op de eerste dag eten we pizza, lekker makkelijk in de magnetron en klaar.
De bbq wordt nog in elkaar gezet en de verslagen geschreven, de nieuwe mifi geprobeerd en zelf hier in de middle of nowhere bereik.
Buiten verblijven is er hier niet bij, we worden aangevallen door hele zwermen muggen, morgen maar eens goed in sprayen met Deet.
6 juni
Valley View – Dawson Creek – Fort Nelson
Oei de jetleg, we gingen best laat naar bed en werden al om 5.00hr wakker, we houden het nog uit tot 6.00hr en staan dan maar op.
Er was vrijwel niemand op de camping en degene die er waren stonden een heel eind weg, daarom durfden we de generator wel aan te doen voor 7.00hr, zodat we toast konden maken.
Op het gemak doen we de ochtend karweitjes, Rob fikst nog even het warme water, dat was niet echt warm gisteravond en met de ervaring van vorig jaar ontstond het vermoeden dat de bypass naar het koude water opstond en dan koelt het warme water meteen weer af, en dat bleek dan ook zo te zijn, ook de kookplaat werd goed gelegd en vastgezet deze lag scheef en rammelde.
We rijden om 7.30hr van de camping weg, we hebben niemand van het park gezien en hebben dan ook niet kunnen betalen.
Ons doel voor vandaag is een stuk van de Alaska Highway te rijden.
Onderweg zien we een roze ja-knikker met een pink ribbon op geschilderd het doet je weer even stil staan bij alle mensen die borstkanker hebben of gehad hebben en daaraan overleden zijn.
In Grand Prairie zien we het bord Alaska al verschijnen, we tanken hier en ik pik een open wifiverbinding op en check even de mail en facebook.
Bij de Walmart doen we nog even de vergeten boodschappen en kijken of ze er beter brood hebben dan waar we gisteren waren, daar kon je iemand mee doodgooien, ook halen we oogdruppels want ik heb een ontstoken oog, het was even zoeken maar ze hadden iets waarvan ik hoop dat het helpt.
We dachten dat we vanaf Beaverlodge weer in een andere tijdszone zouden zitten en dat we een uur terug moesten, maar we wisten het niet zeker sowieso zouden we een uur terug gaan als we British Columbia in rijden.
Dat uur wat we wonnen konden we heel goed gebruiken,omdat we een lange rit voor de boeg hadden.
We zagen verschillende grote groepen Elk, alleen stonden deze achter draad in de wei, hoorden bij een Elk ranch of zo.
In Dawson Creek begint de Alaska Highway (Alcan), vanaf mile 0 deze is in 1942, op het hoogte punt van de Tweede Wereldoorlog, door US Army ingenieurs een begin gemaakt, met de constructie van een route over land naar Alaska.
Negen maanden later was de weg klaar en kostte $140.000.00.
Deze weg constructie zal je in deze tijd niet meer tegen komen, 11.000 tropen en 16.000 burgers hebben aan deze weg gewerkt.
Er zijn 133 bruggen en 8.000 buizen in de 1523 mile gravelweg geplaatst.
Het lawaai van de bulldozers was een vorm van vermaak voor de locale “witte man”en de Noordelijke Indianen.
We bezoeken het visitorcenter en lopen naar het 0 mile punt, we nemen ook nog een foto van het bord met de tekst “you are now entering the world famous Alaskan Highway” het is daar druk maar niet zo druk als bij het Las Vegas bord in Vegas.Wij beginnen aan onze famous route en verlaten Dawson Creek, als we nog maar net de stad hebben verlaten moeten we stoppen voor wegwerkzaamheden en worden we even later achter een pilotcar door de werkzaamheden geleid.
De route is mooi, soms rijden we tussen de naaldbomen en dan zijn het weer meer open stukken, wel klimmen we stiekem steeds een stukje.
Voor Taylor krijgen we een steile helling naar beneden, er wordt dan ook verzocht om de remmen te checken, vrijwel alle vrachtwagens doen dit.
Tot nu toe hadden we best mooi weer, de zon scheen heerlijk al was de wind wel fris, boven Fort St. John hangen er donkere wolken en even later regent het en er zitten ook hagelstenen tussen, we zullen de verdere middag af en toe wat regen te verduren krijgen.Op een rest area gebruiken we de lunch, om eerlijk te zijn het brood is hier niet eten, nu hadden we dit kunnen weten want de vorige keer dat we in Canada waren hadden we het zelfde probleem, helaas zullen we het er even mee moeten doen, hopelijk hebben ze in Alaska beter brood.
In Wonowon tanken we nogmaals bij de blueberry Esso, vond ik gewoon een leuke naam.
We zien de Canadese Rocky’s met nog volop sneeuw, die kant moeten we op.En dan komt het leukste stukje van de route van vandaag, zo’n 35 kilometer voor Fort Nelson zien we een Black Bear aan de kant van de weg lopen, in z’n achteruit om een foto te kunnen nemen.
Even later weer in de ankers en in z’n achteruit voor beer nummer 2 en na nog een paar 100 meter beer nummer 3, de dag kan niet meer stuk.Eigenlijk was het de bedoeling om in Fort Nelson te overnachten, we vonden het te vroeg en wilden een stukje door rijden om morgen of overmorgen niet zulke grote afstanden te moeten rijden, de bedoeling was dat we tot Telsa river zouden rijden.
Na Fort Nelson komen we weer in roadwork terecht en moeten nu best even wachten voor de pilot car komt het is dan ook een heel stuk weg wat gereconstrueerd wordt.
De pilot car had ons net verlaten en ik zag beer nummer 4 een heuvel op gaan, helaas konden we niet stoppen door al het verkeer wat achter ons reed.
Maar niet getreurd beer nummer 5 was ook lekker aan het eten in de berm, ik grapte van kom op beer nummer 6 wacht op ons en ja wel hoor die vond en we ook net zoals beer 7, 8, 9.De camping was ook snel gevonden, alleen het zag er niet uit en er brulde de hele nacht een grote generator, we besluiten om dan maar door te rijden naar Provincial Park Summit Lake of eventueel ergens te boondocken.
Summit River ligt best op hoogte en het zal er dan ook koud zijn, we hebben een kachel en warme dekbedden het zal dan ook wel goed komen.
Voor we hier zijn spotten we beer 10 en 11, het 11-tal is rond we hoopten nog op enkele reserve beren maar helaas voor vandaag hield het hier op.
Deze dag hebben we mooi 814 kilometer weg getikt.
De camping ligt op een mooie plaats aan het Summit Lake, tussen de bergen waar er op de toppen nog genoeg sneeuw ligt.
Als we op de plek staan trek ik gauw een blik soep open en bak een paar hashbrows, het was dan ook al 19,30hr geweest.
Donker zal het voorlopig nog niet worden het wordt zo tegen middernacht donker en voor 5.00hr is het al weer licht.
Vanavond geen internet, we hebben niet eens een signaal op de telefoon kunnen alleen 911 bellen.
7 juni
Fort Nelson – Watson Creek – Rancheria
Het is dan ook 7.15hr dat we van de camping wegrijden.
Zo vroeg is een mooie tijd om wildlife te spotten, binnen een half uur stuiten we op een groepje van drie Bighorn Sheeps.
Er zal weer getankt moeten worden en dat kan bij het gehucht Toad, voor we naar de benzinepomp rijden spot ik een Moose in het water van de Toad River, Rob gaat tanken en ik ga met camera naar het water, er was er niet èèn Moose maar het waren er twee, al was de tweede niet te fotograferen die speelde in het water, sprong er in en ging dan kopje onder.
Er ligt een grote Beaverdam in het meer en ineens zie ik ook de bouwer zwemmen.
We rijden weg en nog geen twee minuten later zien een mama Moose de weg oversteken samen met haar kalf.
Dan zien we 4 Caribou aan de kant van de weg, een mannetje en 3 vrouwtjes.
Het bleef maar aan houden nog geen 10 minuten later zien we een blonde Black Bear aan de kant van de weg, het dier was vrij klein, een droppie om te zien.
We rijden verder en 3 minuten later was het weer prijs een Black Bear, deze zag ik aan de kant van het Muncho Lake, we moesten er voor in de ankers en in de achteruit, weer bij de plek waar ik de beer zag was natuurlijk niks meer te zien, even later komt de beer richting de weg, daar was het goed te fotograferen.
Weer een paar minuten later rijdt er een auto voor ons en die doet de knipperlichten aan, als wij op dat punt komen loopt er een Caribou op de weg gek te doen, rent mee in de berm en steekt dan weer de weg over of blijft voor de auto lopen.
Het was echt niet normaal vanmorgen met al dat wildlife, even later zien we twee Stone sheep lopen en nog geen minuut later zien we er zes, waarvan er een het in de kop krijgt om voor een vrachtauto over te steken, gelukkig ging het goed.
En toen kwam er een hele tijd niks en dan ineens drie Bison bullen, dit zagen we een half uur later nog een keer.
En dan spot ik een dier wat we alleen nog maar in een dierentuin hadden gezien, een Bobcat, weer in de ankers, op de achteruit en we zien het poesje net nog in het bos verdwijnen.
We zien nog een paar keer Bison lopen en alle uit gegraven plekken waar ze graag liggen om een stofbad te nemen.
Bij de Liar River stoppen we nog even bij een stukje waar het water lekker kolkte, deze rivier zouden we de hele dag regelmatig zien.
Het is 11.45hr als we Yukon in rijden, we zien geen wildife meer en rijden dan ook meteen door naar Watson Lake daar gaan we eerst naar The Watson Signpost Forest.
Dit bos is door Carl K. Lindley, een US army soldier van Compagnie D van het 341st Engineers bataljon, begonnen.
Hij werkte aan de constructie van de Alaska Highway in 1942.
Reizigers voegden er signs aan toe en de collectie bedraagt nu 83,886 signs, het zullen er nu veel meer zijn want sinds 2016 is er niet meer geteld.
We gebruiken meteen de lunch en ik kijk of er nog berichtjes zijn nu we weer telefoon bereik hebben.
Het is 13.45hr als we weer door rijden, we willen nog heel wat kilometer vreten vandaag.
Nog maar net onderweg stuiten we op een Black Bear, die de kleur cinnamon heeft, het was een mooie grote.
Er hangen weer regenwolken en als we bij Lower Rancheria komen krijgen we nog wat regen te verduren, we hebben dan ook weer zicht op besneeuwde bergen.
We zien een bordje Rancheria Falls nog 2 kilometer en zo vaak staat er na 2 kilometer niks en rijden we er dan ook zo voorbij, even keren en aan de ander kant zien we wel een bordje met een pijl.
We parkeren en lopen de 500 meter naar de falls en weer terug, even een lekkere onderbreking.
We willen nog een heel stuk rijden als het kan tot Whitehorse en het gas gaat er goed op, niet boven de maximum snelheid natuurlijk.
Er wordt nog maar eens een keer getankt in Teslin en dan gaan we de Nisutlin Bay Bridge de Nisutlin Bay over, dit is de langste brug van de Alaska Highway en is 584 meter lang.
Dit is een stalen brug waarvan ook het rij gedeelte van staal is.
We komen in kilometers lange roadworks terecht en gaat de snelheid er flink uit, we hadden al besloten dat we onderweg ergens zouden koken, het is toch lang licht, als we een restarea zien, moeten we nog ongeveer 100 kilometer naar Whitehorse, we besluiten om eerst warm te eten en daarna door te rijden,onze slaapplaats zal op de parking van de Walmart zijn.
Na het eten was het nog een uurtje rijden, het is 20.10hr als we het parkeerterrein oprijden het is er al druk met campers die allemaal blijven overnachten.
We doen eerst een bakje koffie en gaan daarna nog wat boodschappen doen.
De verslagen worden gemaakt en online gezet.
Rob heeft vuilniszakken voor de ramen van de slaapkamer gedaan, hopelijk slapen we nu beter, nu is het 23.30hr en nog hartstikke licht.
8 juni
Rancheria – Whitehorse – Koidern
We gingen weer veel te laat naar bed, het blijft ook zo lang licht om 0.30hr was het nog niet donker, deze nacht redelijk geslapen al was ik om 5.30 al wakker, toch nog terug in slaap gevallen tot 7.00hr.
We maken ontbijt en ruimen de boel op, het is 8.00hr als we wegrijden, meteen na de Walmart zit een Save on Food supermarkt, we gaan even binnen om te kijken of ze daar gallons water hebben, bij de Walmart was gisteren alles op.
Helaas ook hier, we nemen wel 2 pakken à 24 flesje mee deze waren in de aanbieding wel met een klantenkaart, ik ga naar de costumerservice en vraag een kaart, geen probleem de kaart wordt gescand en ik moet mijn gegevens invullen als ik bij het adres kom wordt me verteld dat het alleen voor mensen met een Canadian adres is, maar als ik zeg dat de cashier de managercard moet gebruiken krijg ik de zelfde korting en dat in alle winkels van Save on Food.
We nemen er ook nog brood mee, wat lekker zacht aanvoelt, we menen ons te herinneren dat we Wells Grey ook bij zo’n winkel geweest te zijn en daar brood hadden gekocht.
Het is 8.40hr als we het bord Leaving City of Whitehorse voorbij rijden, we hebben nog wat kilometers te verwerken voor we in Alaska zijn.
Hier lopen er gewoon paarden in het wild en deze komen dan ook op de weg, oppassen dus, nu kan ieder wild dier zo de weg op dus houden we er rekening mee, maar een dier op de auto of camper kan altijd gebeuren gelukkig hebben we het nog nooit gehad.
We zien een Elk met een kalfje, wat zo klein is dat het nooit ouder dan een paar dagen kan zijn, als we stoppen voor een foto loopt mama Elk weg, ik zoek het kleintje want dat was niet met mama meegelopen.
Mama had het verstopt in het lange gras,daar lag het plat en stil te wachten tot het gevaar geweken was, mama Elk bleef aan de bosrand staan.
In Haines juction werd er weer eens getankt en ik loop naar binnen en haal 2 medium bekers koffie voor C$ 4,50 geen geld en het was nog goed te drinken ook.
Dan volgen we een heel stuk het gigantische Kluane Lake, wat een verschrikkelijk grote plas water.
Het is het grootste meer dat volledig in Yukon ligt het wordt gevoed door de A’ay Chu (Slim River) die weer gevoed wordt met smeltwater van de Kaskawulsh-gletsjer, gelegen in Kluane NP.
Die stroomt weer in de Kluane river, waarvan het water uitmond in de Donjek River, de White River en de Yukon River en uiteindelijk in de Beringzee.
Kluane Lake ligt ongeveer 60 km (37 mijl) ten noordwesten van Haines Junction.
Het meer heeft een gemiddelde diepte van 31 m (102 voet) en een maximale diepte van 91 m (299 ft)
We maken een stop bij een restarea met uitzicht op Kluane River, deze mondt uit in de Donjek River.
We zien de donkere wolken al hangen en jawel we krijgen nog een regenbuitje.
Als we een bordje restarea zien besluiten we daar te gaan onze lunch te gebruiken, we reden er natuurlijk weer voorbij, we krijgen nu door hoe het werkt de vooraankondiging staat aan de rechterkant van de weg maar de area ligt aan de linkerkant, dus staat er geen bord meer rechts maar wel aan de linkerkant zagen we toen we gedraaid waren.
De Area heette Pickhandle Lake en lag dan ook aan het meer, na een half uurtje en wat foto’s zijn we weer verder gegaan.
Om 14.30hr passeren we de Canadian border, we hoeven niet te stoppen en hebben nog 30 kilometer voor we Alaska in rijden.
Voor we naar immegration en custom gaan stoppen we bij het bord Welcome in Alaska, er staat ook een bord met entering Alaska time zone, we hebben weer een uur gewonnen en zitten nu op 10 uur tijdsverschil met Nederland.
Dan komen we aan de grens met Alaska, we krijgen een aantal vragen voorgeschoteld o.a of we wapens bij ons hebben, op alle vragen konden we nee antwoorden, alleen op de vraag of we een ESTA hadden konden we ja zeggen.
We worden verzocht de camper te parkeren en naar het kantoortje te gaan voor de verdere afwikkeling en de $6 pp te betalen.
In het kantoor moeten we vingerafdrukken laten maken en er wordt een foto gemaakt, er gaat een stempel in het paspoort en een kaartje wat er weer uit moet als we het land verlaten.
Met een “have a nice time and watching out for bears” mochten we onze reis vervolgen.
Een leuk feitje over Alaska:|
Alaska werd op 30 maart 1867 door de Verenigde Staten van Rusland gekocht, op initiatief van Minister van Buitenlandse Zaken William Seward.
De VS betaalden slechts 7.200.072 dollar voor het gebied, omdat Rusland dacht dat het land weinig waard was.
De aankoop van Alaska was niet erg populair in de VS en werd wel Seward’s Folly genoemd.
De formele soevereiniteitsoverdracht vond op18 oktober 1867 plaats, een datum die sindsdien gevierd wordt als Alaska Day.
Tot 1884 heette de toekomstige staat Department of Alaska en daarna, tot 1912 District of Alaska. In 1912 werd het gebied formeel een territorium van de VS en 47 jaar nadien, op 3 januari 1959, werd het als 49e staat tot de Unie toegelaten.
In de tijd sinds de aankoop is gebleken hoe weinig er werkelijk voor het gebied is betaald.
Goud, Steenkool, aardolie en andere natuurlijke hulpbronnen die nu in Alaska worden ontgonnen hebben de staat welvarend gemaakt.
Bovendien was de ligging van het gebied uiterst strategisch zowel met betrekking tot de Pacifische Oorlog als de Koude Oorlog.
Als de aankoop van Alaska niet had plaatsgevonden had de Sovjet-Unie een bruggenhoofd in Noord-Amerika gehad. (bron:Wikipedia)
We volgen de Purple heart trail tot Tok, onze plaats van bestemming, voor vandaag.
Nu was het laatste stuk weg in Canada al slecht maar dit stuk lijkt nog slechter, het regent regelmatig een paar minuten, soms hard dan weer zachter.
Het is tegen 16.00hr als we bij het visitorcenter zijn, we gaan even wat informatie halen over campings en de plaatsten die we willen bezoeken.
We zoeken op de kaart een postoffice om alvast postzegels te kopen, deze keer hebben we al zegels maar nog geen kaarten.
Hierna zoeken we de camping op en relaxen wat,dit mag ook wel na zulke lange rijdagen, maar het heeft wel als resultaat dat we morgen langere tijd in Valdez kunnen spenderen.
Mijn fitbit deed vandaag wel direct mee door een uur terug te gaan, van de week wilde hij het uur van woensdag maar niet terug gaan, uiteindelijk deed hij dat gisteren als nog.
9 juni
Koidern – Valdez
Gisteravond nog even gebeld met het thuisfront, belde per ongeluk onze dochter wakker, blijkt dat in mijn brein het woord huis nog steeds het huis van mijn ouders is terwijl ik daar nooit gewoond heb.
Doordat de slaapkamer nu donkerder is beter geslapen, het zal ook wel geholpen hebben dat we in het bos stonden, dan is het ook altijd wat minder licht.
Mijn fitbit gaf aan dat ik in totaal 6.5 uur geslapen heb, het zal wel maar voelde me nog moe.
Het is even 8.00hr als we de weg opdraaien voor de route naar Valdez.
Valdez is bekent door de ramp met de Exxon Valdez in 1986, doordat een met ruwe olie gevulde tanker, op het Bligh Reef botste, stroomde er tussen de 41 miljoen en 132 miljoen ruwe olie in zee.
Dit kostte 580.000 zeevogels, 5.500 otters, talloze robben en zeeleeuwen het leven.
Het was de grootste olieramp in de geschiedenis tot nu toe.
Voor we aan de route begonnen moest er eerst weer getankt worden, er zijn niet zo heel veel mogelijkheden onderweg en de tank kan maar vol zitten.
Het regende al toen we wakker werden en het zou nog regelmatig een buitje doen.
We klimmen steeds hoger en zien nog ijs en sneeuw liggen in de Mabelcreek en Porcupine River.
Om in Valdez te komen zullen we de Thompsonpass over moeten, deze 2768ft hoog, het is de meest sneeuw zekere pass in Alaska, hij is dan ook regelmatig gesloten voor het verkeer.
De pas bevat ook het Alaska-record voor de meeste sneeuw op één dag: 62 inch (160 cm) dat viel op 29 december 1955.
Nu lag er ook nog best veel sneeuw, in mijn ogen dan, weet niet wat normaal is om deze tijd van het jaar.
We maken een stop bij het overzicht op de Copper River en onder andere Mount Wrangler.
Op deze weg zijn veel roadworks aan de gang en zijn er hele stukken met alleen maar gravel, de snelheid is daar dan ook 35mph.
Er kwam een pickuptruck van de andere kant, daar telde dit blijkbaar niet voor en die kwam ons met volle snelheid tegemoet, hij had ook nog eens een aanhanger achter de auto hangen zonder wielkasten, er daalde toen een regen van gravel op de voorruit neer.
Het gevolg een flinke ster en een scheur van boven tot onder, hopelijk houd het hiermee op en kunnen we de route rijden die gepland is, lang leve de Europeesche verzekering en is de schade dus gedekt.
Er was een stuk waar over een lengte va 2.5 mijl het asfalt er helemaal uit lag, daar werden we overheen geleid achter een pilotcar.
We stoppen voor de lunch bij de Kietel River, door al het smeltwater was die goed vol en wild.
Aan wildlife was er weinig te vinden, drie konijnen en een Moose was de hele oogst op deze route.
We komen in Keystone Canyon en volgen de Lowe River, we stoppen bij de 600ft hoge Bridal falls en een klein stukje verder vinden we de 330ft hoge Horsetail falls.
Het is dan niet meer zover tot aan de camping, het weer is helemaal opgeknapt het is zelf warm, we zetten de stoeltjes buiten en ik doe zelfs een hempje aan en genieten van de zon.
Om 17.00hr begint het voederen van de Bald Eagle, op de camping, we begrijpen dat dit gedaan wordt omdat er te weinig voedsel is op dit moment, normaal mag er niet gevoerd worden.
Er komen zo’n 16 Bald Eagles op af, waaronder 3 jonge dieren die nog een bruin verenkleed hebben.
Het is een heel spektakel al die rond vliegende dieren, er wordt zelfs in de lucht gevochten om een vis.
Er waren momenten dat er wat minder Eagles rond vlogen, de anderen waren even naar hun nest om de vis aan hun jongen te voeren.
Omdat we na het eten nog even het dorp in wilden zijn we meteen met koken begonnen toen het voederen was afgelopen.
Zo konden we even na 18.00hr nog even naar de haven om te kijken waar we morgen de camper kunnen zetten als we de hele dag gaan varen.
Ook wilden we nog even naar de Safeway om aardbeien, anders klopt ons ontbijt niet meer daar horen in de vakantie aardbeien bij.
10 juniValdez AK – Glacier Cruise
Vannacht heerlijk geslapen, het was 7.00hr dat de wekker afliep, we ontbijten maken toilet en ruimen de boel op.
Er hoefde maar een klein stukje gereden te worden, want we gingen varen vandaag.
We hadden gisteren gevraagd of er een mogelijkheid was om de camper op het terrein van de camping te zetten,terwijl we er niet zouden overnachten, helaas dat kon alleen als we voor een nacht betaalden, we zijn gekke Gerritje niet.
Er was een mogelijkheid om de camper bij het droogdok van de haven te zetten, we moesten dan ongeveer 10 minuten lopen naar de boot, nou dat doen we dan wel.
Zo gezegd zo gedaan, tegen 9.00hr zetten we de camper daar neer en lopen naar het kantoor van Stan Stephens, we wisselen de print om voor een kaartje, we worden 0m 9.30hr bij de boot verwacht en om 10.00hr vertrekken we.
Ik maak nog gebruik van de restroom in de haven, deze was net schoongemaakt en rook nog heerlijk fris, ben niet zo van de publieke toiletten.
Even na 9.30hr kunnen we aan boord, samen met nog 35 anderen, we zoeken een plaatsje op het bovendek, de zon schijnt heerlijk en ik doe dan ook al snel mijn jas uit.
Na de veiligheidsinstructies en de huishoudelijke mededelingen, wordt de motor gestart en varen we de haven uit en varen met de Valdez Alaska de Prince William Sound op.
Captain Cook zeilde in 1778 de Sound in en noemde het Sandwich Sound naar zijn baas, de Earl of Sandwich.
De redacteur van de kaarten noemden het Prince William Sound naar Prince WilliamVI.
Er werd ons een folder uitgereikt met de route die we gaan varen en dieren die we mogelijk kunnen zien.
Eenmaal uit de haven doe ik gauw mijn jas weer aan, wat is het koud op het water en in de wind, heel blij ben ik met het ski ondergoed wat ik aan had en met oorwarmers en handschoenen.
Onze eerste dieren die we zagen waren de Sea-otters een paar flinke groepen zeker meer dan 50, de hele dag door zagen we regelmatig Sea-otters.
Tot twee keer toe zagen we een Blad Eagle zitten, deze zitten er hier genoeg.
Op een boei liggen een stel Steller Sealions lui te wezen. We besluiten naar binnen te gaan, want 8 uur buiten in deze kou gaat het hem echt niet worden, als er iets te zien wordt dat verteld en gaat de boot langzaam varen, dan is er tijd genoeg om jas aan te doen en naar buiten te gaan.
Vandaag doen we de Stan Stephens Glacier & Wildlife Cruise, de nadruk ligt op Glacier, namelijk de Columbia en Meares Glacier.
De Columbia Glacier is tussen 1978 en 1983 zo’n 15 mijl terug getrokken, hij is nu stabiel maar niet altijd te bezoeken door ijsbergen die er voor liggen, van een ijsberg is maar 15% zichtbaar de rest ligt onder water, wij gaan deze niet bezoeken.
Er liggen verschillende stukken ijs in het water, sommige hebben de mooie blauwe kleur van een glacier.
Rond 12.00hr wordt er een lunch geserveerd, deze was bij de prijs inbegrepen, de lunch bestond uit rijst met kippenborst en groentes en een broodje, als toetje een pakje Orio koekjes, koffie, thee en water konden we zoveel pakken als we wilden.
Voor we bij de Maeres Glacier zijn wordt er nog een Humpback Whale gespot, we zagen vanaf grote afstand dat er met een vin gezwaaid werd en als dan de staart te zien is weten we dat het zeker 10 minuten duurt voor de Whale weer boven komt.
Deze kwam nog een keer boven maar liet als snel de staart weer zien en kwam ook niet meer boven terwijl we daar lagen te wachten.
We varen door en op de terugweg wordt er nog een keer geprobeerd om het dier te spotten.
Er wordt richting de Maeres Glacier gevaren, deze glacier is uniek, de meeste glaciers zijn in ruste of worden kleiner, deze groeit nog.
De Maeres Glacier ligt aan het eind van de Unakwik Inlet, het ijs van de glacier heeft een mooie blauwe kleur, dit komt door de samenstelling van het water, de molecule van het water absorbeert alle kleuren van het spectrum behalve blauw.De motor wordt uitgezet en we horen de glacier kraken en klappen, het lijkt net onweer, het wachten is op een stuk ijs wat loslaat en in zee stort, we zagen dit dan ook een paar maal.
Schitterend om te zien maar aan de andere kant is het ook een teken dat de glacier langzaam aan verdwijnt, door het opwarmen van de aarde is er ook geen kans om veel aan te groeien.
Op de ijsschotsen die voor de glacier dreven lagen Harbor seals.
We blijven zeker een half uur tot drie kwartier voor de glacier gelegen voor we aan de terugtocht begonnen.
Het is dan net 15.00hr geweest, binnen wordt er nog een snack en soep geserveerd, ze komen wel vragen welke soep, maar de soep komt niet.
We hadden allebei even zitten slapen en dachten dat we de soep op deze manier misgelopen waren, het kwam omdat de zee erg ruw was geworden en daardoor werd het serveren uit gesteld totdat het wat rustiger was.
De boot ging om Glacier Island heen en daar is het niet zo diep en krijg je een korte golfslag en dat gaf nogal schommelingen,af en toe klapte de boot goed op het water.
Er werd voor zeeziekte gewaarschuwd, als je je niet goed voelde moest je dit melden dan kon de bemanning je iets geven, ze kwamen het ook een keer vragen.|
Als we in het gebied komen waar vanmorgen de Humpback Whale werd gespot wordt de zee weer afgezocht naar de spray water, die ze laten zien voor ze boven komen, ook nu werd het dier weer gespot al liet hij al weer snel de staart zien, maar na een 10 minuten komt het toch weer boven en kan ik net de staart fotograferen.
Aan de buitenkant van Glacier Island lagen honderden Steller Sea Lions op de rotsen en strandjes.
De boot vaart een andere koers en de zee wordt rustiger en dan wordt de soep geserveerd, het is dan ondertussen 17.30hr nog een klein uurtje voor we terug in de haven zijn.
Tijdens alle uitleg werd ook de ramp met ExxonValdez niet geschuwd, er wordt nog steeds olie gewonnen en vervoerd maar op een veiligere manier dan in 1989, ook is er een pijpleiding van 800 mijl lang en die onder de huidige President waarschijnlijk nog langer zal worden.
Het is 18.30hr als we de camper weer opzoeken, we gaan even langs de postoffice om de kaarten voor het huisfront op de bus te doen, de tank wordt weer maar eens volgegooid dan gaan we opzoek naar een slaapplaats voor vannacht, deze is aan de andere kant van de baai, daar zouden veel beren te zien zijn als de zalmentrek is begonnen, helaas nog geen zalmentrek dus ook geen beren, wel spotten we nog twee Sea-otters in de baai.
Ik bak een paar eieren en met een boterham hebben we ook een maaltijd.