Week 1. 1 sept. – 7 sept.

Week 1

1 september
Amsterdam – Whithorse

booked.net

Na een dag wassen,  poetsen, opruimen gaat  er om 17.00hr een pizza in de oven,ondertussen laden we de auto in is even puzzelen hoe dit het beste gaat in deze auto.
Na het eten gaat de vaatwasser nog even aan op een kort programma, drogen doet de vaat wel in de komende 4 weken.
Rond 18.30 starten we de auto en met een tussen stop, lees rookpauze, rijden we zonder oponthoud naar Van der Valk Schiphol.
Daar krijgen we een kamer helemaal aan het andere eind, is een flinke tippel, mogen we morgen wel rekening mee houden, anders komen we te laat voor de bus.
We drinken nog een kopje koffie buiten en worden aangevallen door muggen, echt heel de zomer geen mug gezien, jammer ze zijn er nog.
We nemen een douche en zetten de wekker op 6.00hr, hopelijk slapen we goed, we hebben maar een reis, met tijdsverschil, van ruim 24 uur voor de boeg.
Vervolg:
We staan o 6.00hr op om uitgebreid van het ontbijtbuffet te kunnen genieten, we hebben de bus om 8.00hr gereserveerd.
Het is 8.15hr als we op Schiphol Plaza uit stappen, voor we naar Departes mogen, willen ze wel weten of we niet te vroeg zijn, we mogen door.
Dan is het aansluiten in de rij, om de bagage af te kunnen geven, daar willen ze graag de ArrivCan app zien, we krijgen goedkeuring en mogen verder, weer in de rij om door de poortjes te komen, dit ging redelijk snel.
Nu kwamen we aan bij de security, het zelfde verhaal weer achter aan sluiten, gelukkig mag alle in de tas en koffer blijven water mag mee, hierna nog 1 hindernis de paspoortcontrole, stonden een rijen maar als er massaal 1 poortje gemeden wordt is die wel voor ons, al met al duurde het 5 kwartier voor we alles achter de rug hadden en we op het gemak tabak konden scoren, daarna op het gemak naar de gate gewandeld.
Ons vliegtuig was nog niet gearriveerd, dan is het altijd open dat het op tijd komt en we op tijd kunnen boarden.
Alle was laat ook het laden van het ruim, terwijl de deur al dicht was waren ze daar nog steeds mee bezig, dan ook nog eens 20 minuten taxiën naar de Polderbaan dat gaf in totaal 45 minuten vertraging.
In Toronto was het van het zelfde, in Vancouver was de crew er nog niet die moest van een andere vlucht komen, doordat we overal ruim overstap tijd hadden had het voor ons verder geen gevolgen,alleen dat we een half uur later in Whitehorse aankwamen helemaal gaar en gebroken.
Op alle vluchten en vliegvelden waren we verplicht een mondkapje te dragen, een persoon van de crew ging zover dat hij heel de vlucht van Amsterdam naar Toronto in beschermende kleding liep, hij was ook zeer streng in het controleren of iedereen het mondkapje goed op had.
Ik werd afgesnauwd dat ik mijn masker op moest doen toen ik iets tegen Rob zei, nu is het voor mensen die wat doof zijn heel moeilijk om iemand met een mondkapje op te verstaan.
Ook mochten we de crew niet aanspreken zonder mondkapje op, volgens hem.
Na de landing in Toronto moest iedereen weer terug gaan zitten, omdat de airline bepaald wie er eerst uit het vliegtuig mag, 1ste klas uitgezonderd die mogen altijd al eerste, nu mochten eerst degenen van boord die een overstap hadden.
Bij de immigration moesten we ons aan zuilen melden, daarna door naar een officer die nog wat vragen stelde, zoals wat kom je doen en hoelang blijf je, op ons antwoord van 30 dagen vroeg hij waarom zolang, hij was toch al niet te vrolijk want iedereen deed het verkeerd vandaag, blijkbaar hadden we iets gemist en was het bij mij niet helemaal goed gegaan, ik kreeg alleen een streepjescode zonder foto e.d. en zo ook bij anderen.
Om 00.15 kwamen we gaar en gebroken aan in Whitehorse, denk dat het 22 uur dragen van een mondkapje hieraan bij gedragen heeft, ik was blij dat we via een trap het vliegtuig moesten verlaten kon in ieder geval dat ding effen af.
Nu zijn in Yukon een stuk minder streng hier in, bij de bagageband stonden veel mensen zonder mondkapje.
Wat we niet verwacht hadden was dat er iemand van het hotel op ons stond te wachten, ik had wel gelezen dat er een shuttle service was, maar in verband met COVID niet, er stond een meneer met een bord van het hotel te wachten, zodra we de koffer hadden konden we in de shuttle, rond 1.00hr waren we in het hotel.
Het was 1.45hr toen we het licht uit deden.

2 september
Whitehorse – Carmacksbooked.net

Dan denken we een goede nacht te kunnen maken, zijn we allebei om 5.30hr klaar wakker, met hoofdpijn, afkickverschijnselen van de cafeïne, op de kamer staat een nespresso dus snel 2 kopje gemaakt en al snel was de hoofdpijn over.
Rob gaat buiten een peukje doen en komt terug met de mededeling dat het regent, eigenlijk druppelen, het druppelt nog wat als we onderweg gaan voor een ontbijtje.
We rommelen nog wat en zoeken op internet hoe laat het visitorcenter open gaat, voor informatie over de grensovergang bij Darson city, deze wordt vroeger gesloten dan andere jaren maar precies wisten we niet zeker, eerst was er sprake van 1 september maar misschien zou het wat later zijn, het blijkt dat het 5 september om 17.00 is, mooi voor ons.
Het ontbijt halen we bij Tim Hortons, ik bel via Skype daar naar mijn ouders, hier is er wel goed internet.
Hierna lopen we naar het visitorcenter en nemen daar de achteruitgang naar de Yukon River we lopen daar een stukje over het pad, we gaan nog even terug naar het hotel, we hoeven tenslotte pas om 11.00r uit te checken.

We klagen over het internet wat niet of helemaal niet werkt, de deskmedewerker lijkt ergens een knop om te zetten en voila we hebben snel internet.
Even na 10.30 verlaten we het hotel de bagage kunnen we afgeven en later ophalen.
We lopen nu een stuk naar de andere kant van de Yukon, er staat en straf en fris windje, had best handschoenen aan kunnen doen.


Als we langs Tim Hortons lopen besluiten we daar ook meteen maar te lunchen, lopen terug naar het hotel en vragen of ze een taxi voor ons willen bellen kunnen we de camper ophalen.
We zijn wel een half uur te vroeg, maar dat bleek geen probleem te zijn, papier werk werd meteen in orde gemaakt en de camper gecontroleerd.
Jammer was dat de truck rondom nog erg vies was, de moest nog worden schoongemaakt toen ontdekte Rob dat de grijze en zwarte tanks niet waren geleegd, moeten ze weer met de camper naar een dumpstation al met al duurde het nog lang.
Terwijl we zaten te wachten vertelde de manager dat het waanzinnig druk is, vanmorgen kwamen er 5 camper binnen die vanmiddag weer allemaal weg gingen.
Het was al na 14.00r toen we daar wegreden en moesten de boodschappen nog doen, hadden we een Walmart gevonden dat bleek toch geen supercenter te zijn en die had dan ook geen vers voedsel of vlees, dan naar de Save on Foods niet een van de goedkoopste winkels daar waren veel schappen leeg het vlees niet te betalen en het brood kon gezien worden als een moordwapen, werd ook steeds vrolijker, not.
Alle boodschappen zijn zo verschrikkelijk duur geworden, gelukkig kregen we wel de bonuskortingen en kregen we van de camperverhuurder een bon voor 10% korting op het totaal bedrag.
Bij de Dollarama halen we wasmiddel e.d., boodschappen in de koelkast en vriezer en de rest geven we wel een plekje als we op de camping zijn.
Onderweg stoppen we nog vlak voor Carmacks om een grote cinnamon roll te kopen, het is dan ook al ruim na 18.00hr als we op de camping zijn.
Ik warm een blik soep zodat we eerst kunnen eten voor we alles een plekje geven en dat valt nog niet mee, weinig fatsoenlijke bergruimte.
Het is dan toch weer snel 10.45r voor we in bed rollen.

3 september
Carmacks – Dawson City

booked.net

Dat was een kort nachtje om 5.30hr waren we beiden klaar wakker en besloten maar op te staan, er wordt koffie gezet en ik rooster wat boterhammen in de koekenpan, met gebrek aan een broodrooster en weetje het lukt ook zo als het maar een anti aanbakbodem heeft, speciaal uit Nederland mee genomen, zo’n goedkope van de Action.
Als het licht is lopen we nog even naar de Yukon river en besluiten dan toch alvast maar de Klondike Highway verder af te rijden terwijl het is dan nog maar net 7.00hr is geweest.
Al speurend naar wildlife gaan we richting Dawson City, we stoppen regelmatig voor een foto moment, als wildlife alleen wat vogeltje en wat eenden gezien.
Er zijn veel wegwerkzaamheden en moeten dan de ene keer achter een Piolotcar aan, dan staat er weer een stoplicht of een verkeersregelaar.
De keren achter een Pilotcar zijn het heel wat kilometers over een dirtroad, de auto ziet er dan ook niet meer uit.
Rond 13.30hr zijn we in Dawson was het centrum van de Klondike Gold Rush die begon in 1896 en is genoemd naar George M. Dawson een Canadese geoloog.
Voor we Dawson City binnen rijden zien we aan beide kanten van de weg grote hopen stenen leggen die door het gouddreggen begin 1900 zijn ontstaan, doordat men grote hopen stenen uit de rivieren en kreken haalde, heeft dit het landschap en de loop van rivieren en kreken volledig verandert.
We gaan eerst opzoek naar de camping om een plaatsje te reserveren, daarna naar het visitorcenter voor een plattegrond van de stad en wat we waar kunnen zien, onder andere het Downtown Hotel waar men een Sourtoe cocktail kon krijgen waar een gemummificeerde teen in zat in 2017 is deze teen gestolen, maar samen met een verontschuldiging teruggestuurd.
We lopen ook een stukje van de Klondyke Millennium Trail deze fungeert als bescherming van Dawson Cityvoor het overstromen van de Yukon river.
Hier is vrijwel geen schone auto te vinden, doordat er rond deze plaats veel dirtroads zijn, het heeft dan ook bijna geen nut om de auto te wassen.
Na een uurtje gaan we richting de camping en relaxen wat, de jetlag hakt er bij beiden toch goed in.
Denk dat de meeste auto een beetje schoon spoelen van de regen die er nu valt, het komt met bakken uit de lucht samen met een onweer.

4 september
Dawson City – Chicken

booked.net

Heerlijk geslapen, mijn fitbit gaf zelf een score van 91 aan, toen we naar bed gingen regende het nog steeds vanmorgen was het droog en hing de bewolking zwaar tegen de bergen.
Om 6.45 zijn we beiden wakker, internet van de camping deed het niet dan maar onze wifi aangezet konden we toch Max Verstappen volgen, we geven niet zo heel veel om autosport maar chauvinistisch als we zijn willen we toch graag weten of hij wint of niet.
Ik rooster de wafels in de koekenpan, wat ook goed ging, en na de afwas rijden we richting de boot die ons over de Yukon river naar de andere kant brengt.
We kunnen meteen de boot op en samen met een andere pick-uptruck worden we over gezet, vandaar begint ook de Top of the World Highway, die we vandaag rijden.
De temperatuur is niet hoog 6°C en er hangt een flinke mist tussen en tegen de bergen, erg jammer want nu hebben niet de mooie vergezichten.

Af en toe is het wat helderder en kunnen we toch een blik werpen op de bergen in de verte.|

De natuur is hier al in herfstkleuren, geel, bruin rood en groen wisselen elkaar af, ook het weer wisselt regen, zon en mist.
Verkeer zit er vrijwel niet op weg, misschien doordat et slecht weer was of doordat wij zo vroeg waren, het voordeel is dat we dan heerlijk op het gemak kunnen rijden en zelfs even stoppen waar het anders niet kan.
Om 11.45hr bereiken we de grensovergang, we moeten natuurlijk de paspoorten laten zien en eventueel een ESTA, deze hebben we niet die was verlopen.
Voor een paar dollar heb je een visa voor Amerika als je over land reist, er wordt nog gevraagd of we wapens, drank, tabak of cannabis bij ons hadden, natuurlijk niets van dat alles.
We moeten de camper parkeren en ons melden in het kantoortje, paspoorten worden gehouden dus moeten we ons wel melden.
In het kantoor moeten we een lijst invullen en worden er vingerafdrukken genomen, visum gaat in het paspoort en betalen hoeven we niet, er is niet eens om onze Covid vaccinatie gevraagd ook de gezondheidsverklaring die je in moet vullen voor je Amerika in mag, is ook niet gevraagd.
We winnen nu een uur en rijden Alaska in, van een dirtroad naar een fluisterzachte asfaltweg dat duurt maar en aantal mijlen voor we weer op een dirtroad rijden, deze is veel smaller met veel bochten en slecht onderhouden, langzamerhand kwam er ook wat meer verkeer ons tegemoet, nog steeds niet veel.
We komen in het plaatsje Chicken, wat een naam, Chicken werd eind 19de eeuw gesticht door goudzoekers, in 1902 kreeg het een postkantoor dan heeft het ook een naam nodig je kan moeilijk post sturen naar een stad zonder naam.
De plaats zou de naam krijgen van een sneeuwhoen die in dat gebied voorkomt, alleen wisten ze niet hoe je die naam officieel schreef en om geen flater te slaan hebben ze er maar Chicken van gemaakt.
Bij de Chicken Gold Camp en Outpost staat een bagger die gebruikt werd voor het baggeren van de Chicken Creek van 1959 tot 1967, het is nu een toeristische attractie.
Rob spotte daar ook de eerste paddenstoelen van dit jaar, vooral inktzwammen stonden er.
We rijden verder naar Chicken Dowtown dat bestaat uit Chicken Creek Cafe, de Chicken Creek Saloon, een slijterij, een tankstation, het Chicken Mercantile, dit alles staat te koop.
Verder is daar niks te doen en het feit dat we geen telefoon of internet hebben, mijn ouders zijn op zeer hoge leeftijd en ik wil toch graag bereikbaar zijn, dat doet ons besluiten om door te rijden naar Tok.
Er leidt maar 1 weg naar Tok en dat is de Taylor Highway, deze is qua kleur net zo mooi als de Top of the World, alleen was de weg nog veel slechter, waar geen asfalt lag was het wel er wasbordachtig door de 4wheeldrives, er zaten ook flinke putten in die je echt wel wilde omzeilen.
Door de dirtroad en de regen zag de auto er niet uit, overal modder, zodra we dan ook in Tok aankomen gaan we eerst tanken en de modder afspuiten, Rob wist nog van de vorige keer dat we hier waren dat je als je de tank vol gooit kan je dan gratis de auto mag afspuiten of je vuilwatertanks legen, dit hadden we de vorige keer gedaan.
Er naast ligt een camping en daar een plaats voor vannacht gereserveerd.
Als wildlife hebben we een squirrel en een mouse over de weg zien rennen

5 september
Tok – Paxton

booked.net

We komen zachtjes aan in het ritme, gingen gisteren om 22.15hr naar bed en stonden na een goede nachtrust om 7.00hr wakker.
Na het ontbijt en de afwas gaan we weer op pad, we rijden van Tok naar Delta Junction, we lopen een dag voor doordat we gisteren ook de route van vandaag hebben gereden.
We rijden een stukje Alkan Highway, niet het allermooiste stuk op een gegeven moment zijn we de bomen aan allebei de kanten van de weg wel beu.

We maken even een stop bij het visitorcenter van Delta Junction om even gebruik te kunnen maken van het toilet.
Dan draaien we de Richardson Highway op, meteen is het veel opener, in de verte zien we de Alaskan Range de hoogste bergen hebben allemaal een sneeuwhoed.

Aan de linkerkant komen we fort Greenly tegen er staan 2 tank bij de ingang, in het verleden werd hier o.a. de kleding, voor koud weer getest.
Het viewpoint van de Trans Alaska pipeline slaan we niet over, de pipeline deze loopt vanaf Prudhoe Bay tot Valdez een afstand van 800 mile, de buizen hebben een diameter van 48 inches, gaat over 3 bergruggen en 500 rivieren en kreken, en kostte $ 8 billion in 1977.
Regelmatig komt er een stuk pipeline tussen de bomen door gepiept.
We volgen heel de dag de Delta river, waar op dit moment een weinig water door een gaat, al het water wat er door zij stroompjes is smeltwater van o.a de Black Rapid glacier en de Gulcana glacier, wat grijs is van het silt wat het meevoert.

De heldere stroompjes komen uit het Summit Lake dat weer wordt gevoed door smeltwater en regen, in deze stroompjes zien we heel wat beverburchten en dammen.
Voor een slaapplek draaien we de Denali Highway op, we zochten een boondockplek aan het water, maar dat blijkt betaald te zijn, we hebben verschillende mooie plekken langs de weg gezien daar hebben we er een van genomen.
Een paar dagen later zagen we een mail dat het trekkingssysteem in de auto ons mooi had gevolgd en een Google alert had gestuurd naar de verhuurder, deze weg hadden we niet op gemogen, terwijl het een schitterende weg is en goed onderhouden, later wordt het een dirt road, zo ongeveer bij de camping.
Er werd ons dan ook gesommeerd om er direct deze weg te verlaten.
Als we net gesetteld zijn begint het te regenen, wat een mooi regenboog opleverde.

Wildlife hebben we ook gezien 2 zwanen en 5 eenden.

6 september
Paxson – Valdez
booked.net

Gisteravond begon het rond 20.00hr flink te regenen en toen we naar bed gingen regende het nog.
Ondanks het getik op het dak toch goed geslapen, rond 7.00hr werd ik wakker, Rob iets later, we ontbijten en als ik wil gaan afwassen krijg ik buikpijn, nu is het zo dat grote boodschappen liever niet op het toilet van de camper.
De afwas in de teil gemikt en gaan rijden naar een rest area met toilet, die bleek veel verder weg dan we in gedachten hadden gelukkig op tijd gehaald, daarna aan de afwas.
Dan rijden we de Denali Highway weer terug naar Richardson Highway die we volgen tot Valdez.
De vieuwpoint langs de weg stellen vrijwel niks voor, meestal is er niks anders te zien dan bomen en bosjes, we hadden er ook vandaag weer een gelukkig stonden er nog wat paddenstoelen en was de stop niet voor niks.
Het laatste stuk rijden we tussen de bergen dat is meteen ook veel mooier en interessanter, al hingen de wolken nog wel laag en waren regelmatig te toppen niet te zien.
We rijden over de Thomson Pass in Chugach-gebergte met een hoogte van 2675 ft., in de winter kan hier meer dan 5 meter sneeuw vallen, dat was te zien aan de hoogte van de sneeuwstokken die de weg aangeven.
Hier vind men ook de 4 mile lange Worthington-glacier, tot het eind van de jaren ’90 groeide de glacier nog, daarna is hij een kwart mile gekrompen.
We maken nog een stop bij de Bridal falls en de Horsetail fall en rijden dan zo langzamerhand Valdez binnen.
We gaan eerst naar Stan Stephens om boottocht voor morgen te boeken, daarna zoeken we de Safeway op voor een paar boodschappen en een spontane hartverzakking, wat is alles duur geworden, de prijzen lagen hier 4 jaar geleden ook wel wat hoger dan in de rest van Amerika, maar $7.49 voor een zak chips, vlees en groente is ook niet te betalen..
Hier en in Canada waren er veel lege schappen of er iets met de bevoorrading is weten we niet, dat zal misschien ook wel met de hoge prijzen te maken hebben.
We zoeken de camping op en reserveren voor een nacht, we lunchen eerst met lekker verse broodje en gaan dan naar de Solomon Gulch Hatchery om beren en Bald Eagles te spotten.
Op de weg hier naar toe spotten we onze eerste beer, ik dom dat ik ben dacht dat er een hond zat, gelukkig zag Rob wel meteen dat het een beer was.
Zo te zien was het nog een jonge beer, hij/zij/het liep daar helemaal alleen.
Na de nodige foto’s rijden we door naar de hatchery, het is laag water en het stikt er van de meeuwen en een stel Sealions, sommige te lui om zich maar een beetje te verroeren, op een paal zien we een Bald Eagle zitten, verder zijn er nog wat mensen aan het vissen.
De lucht is er daar niet erg aangenaam het stinkt er naar rotte vis die er dan ook in grote getallen ligt, als er voldoende vis is dan eten beren alleen maar de lekker stukken en laten de rest liggen daar komen dan de Meeuwen en de Bald Eagles weer op af.
Beren waren er nu niet deze zullen pas tevoorschijn komen als het hoogwater is en ze de zalm uit het water kunnen meppen.
Als we naar de camper lopen horen we een vogel krijsen, geen meeuw zo te horen en een zat een Bald Eagle jong wat om de papa en mama riep.
We rijden door tot de raffinaderij, maar zien niks meer interessants, rijden nog terug naar de hatchery om te kijken of het al opkomend water was, maar helaas, we besluiten dan ook om naar de camping te rijden.
Dat kon nog even wachten toen we onze loney Bear weer zagen lopen, verderop stonden ook auto’s stil, precies op de plek waar we de 1ste beer zagen, hier liep nu een mama Bear met haar 2 Cubs, na de nodige foto’s naar de camping gereden.
Wildlife: 4 zwanen, zootje eenden, nog meer meeuwen , 11 sealions, 2 beren en 2 cubs, 1 bald eagle en bald eagle jong.

7 september
Valdez
booked.net

Vanmorgen op gewone tijd opgestaan, haast hadden we niet, we gingen bootje varen en daar werden we tussen 9.30hr en 9.45hr verwacht.
Ver was het niet rijden net achter de camping, in 2 minuten waren we er, de reservering werd geruild voor een boardingskaartje, we konden nog niet aan boord dat mocht pas rond 10.00hr. Ons vermaakt met de zalmen die uit het water springen en geprobeerd een Harbor Seal op de foto te zetten, deze had er weinig zin in en dook steeds onder.
Voor we uitvaarden kregen we uitleg waar we een reddingsvest konden vinden en hoe het aan te doen.
We varen op de Prince William Sound van Port Valdez via de Valdez Arm naar de Columbia Glacier.
In de haven wordt langzaam gevaren en valt de temperatuur nog enigszins mee, als de boot harder gaat is het toch wel koud ondanks dat we skiondergoed aan hebben, we besluiten dan ook om binnen te gaan zitten.
Er wordt ons toch wel verteld wanneer er iets te zien is en dan kunnen we altijd nog naar buiten er wordt lang genoeg stil gelegen om uitgebreid foto’s te maken.
Onze eerste stop is 2 Bald Eagles in een boom, die blijken daar heel vaak te zitten de boom wordt dan ook Eagele Three genoemd.
De Aziaten aan boord kunnen er geen genoeg van krijgen en de oh en ah’s zijn van alle kanten te horen, een selfie wordt ook geprobeerd.
Dat is sowieso al een ding op zich, er was een meneer die probeerde eerst een heleboel poses uit voor hij de foto maakte, dat was zeer lachwekkend om te zien.
Om 11.30r werd er een lunch geserveerd, clam chowder met een bagel met cremechees en 2 oreokoekjes (ieks).
Bij Point Bulle Head gaan we weer zachter varen hier is het het bachelor strand waar de Steller Sealions liggen, zij eten ’s nachts en luieren en slapen daar overdag op de rotsen.
Ook worden daar nog een paar Puffins gespot, deze vliegen of liever gezegd fladderen laag over het water.
Zo langzamerhand komen er ook wat ijsbergen tevoorschijn, allemaal afgebroken van de glacier.
De Columbia glacier is de laatste glacier die zich terug trekt, dit begon in 1978 en in 2021 was er al 15 miles ijs verdwenen, er is nu nog 5 miles over voor hij het contact met de ocean verliest.
Nu zagen we tot 2 keer toe een heel stuk van de glacier in het water verdwijnen.
Na een kleine 3 kwartier en voldoende foto’s en geregisseerde foto’s van de Aziaten keren we om en aanvaarden de terug tocht.
Er wordt vaart geminderd omdat er een vissersbootje in de buurt is dat mogelijk gehinderd wordt door de golven die de boot maakt.
Er is contact met het bootje, want deze meld dat er mogelijk een Whale gezien is, we blijven ongeveer 10 minuten zoeken of we een blow spray zien, maar niks van dit alles.
We worden nog geattendeerd op een mooie waterval, ik zie al snel iets wits in een boom, Bald Eagle.
Even later wordt er wel een groep Sea Otters gezien, zulke grappige diertjes, al verdwijnen ze wel snel onderwater als het te druk wordt of als ze schrikken er wordt dan ook verzocht om niet te hard te praten of oh en ah te roepen.
Daarna is het toch gedaan met de pret en gaan we door naar de haven, we waren al 3 kwartier later dan dat de tocht officieel duurde.
We nemen de afslag naar het oude Valdez, dat na een aardbeving 1964, de daarop volgende aardverschuiving deed een deel van de kustlijn in zee verdwijnen.
De stad bleek gebouwd op onstabiele grond, 3 jaar later werd er 6 kilometer verder op het huidige Vadez gebouwd.
Door het Army Corps of Engineers, zijn 54 huizen en gebouwen met een vrachtwagen naar de nieuwe locatie vervoerd.
Wat nu te zien is van de oude stad zijn een paar plaatsen met borden waarop staat wat er op die plek gestaan heeft.
We blijven niet in Valdez maar gaan nog een stukje rijden, we nemen weer de Keystone Canyon en de Thomson Pass om in de buurt en met zicht op de Whorlington glacier te overnachten.
Wildlife: 3 Bald Eagles, 1 Harbor Seal, een grote groep vrijgezelle Steller Sea Lions en groep Sea Otters en een eenzame zwaan.

button2 button3